درباره وب سايت
به وبلاگ کتب پزشکی انتشارات حیدری بجنورد با مدیریت خانم آنوش نجمی خوش آمدید
لينك دوستان
نویسندگان
پزشک و درمان []
آمار وب سایت

آمار بازدید

:: بازدید امروز : 26
:: باردید دیروز : 0
:: بازدید هفته : 38
:: بازدید ماه : 1009
:: بازدید سال : 7804
:: بازدید کلی : 19285
شایع ترین بیماری های پوستی دائمی
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

شایع ترین بیماری های پوستی دائمی
تعدادی از بیماری های پوستی می‌توانند در طول زندگی ادامه داشته باشند. برخی ممکن است از کودکی شروع شوند و تا بزرگسالی ادامه پیدا کنند. در برخی موارد، علائم همیشه وجود ندارند، اما در زمان‌های خاصی شعله‌ور می‌شوند.

۱. بیماری پوستی پسوریازیس یا بیماری پوستی صدف
پسوریازیس یا بیماری پوستی صدف یک اختلال خودایمنی است که معمولا لکه‌های پوستی خارش‌دار با ظاهری غیر طبیعی ایجاد می‌کند. این لکه‌ها می‌توانند از نظر اندازه و شدت متفاوت باشند. لکه‌های پوستی در بیماری صدف پوستی در افراد با پوست روشن‌تر معمولا قرمز یا صورتی با پوسته های سفید هستند، اما در افراد با پوست تیره می‌توانند به رنگ بنفش، خاکستری یا قهوه‌ای تیره دیده شوند.

پنج نوع اصلی پسوریازیس وجود دارد:

پسوریازیس پلاکی که باعث ایجاد لکه‌های ضخیم پوستی می‌شود.
پسوریازیس پوسچولار که باعث ایجاد جوش‌هایی می‌شود که با پوست احاطه شده‌اند و ممکن است قرمز باشد.
پسوریازیس اریترودرمیک که باعث ایجاد لکه‌های گسترده‌ای می‌شود که شبیه به سوختگی هستند.
پسوریازیس معکوس که باعث ایجاد بثورات براق در چین‌های پوستی مانند زیر بغل یا اطراف اندام تناسلی می‌شود.
پسوریازیس روده‌ای که باعث ایجاد لکه‌های کوچک روی پوست سر، صورت، تنه و اندام‌ها می‌شود.
پسوریازیس یا بیماری صدف پوستی درمان ندارد اما می‌توان با استفاده از داروهای مختلف از جمله کرم ها و پمادها علائم را کنترل کرد.

۲. بیماری پوستی اگزما یا درماتیت آتوپیک
اگزما معمولا در اوایل کودکی ایجاد می‌شود، اما ممکن است در بزرگسالی نیز ایجاد شود. این بیماری انواع مختلفی از جمله درماتیت آتوپیک و درماتیت تماسی. اگزما اغلب در افراد مبتلا به آلرژی ایجاد می‌شود، اما نمی‌توان گفت که آلرژی باعث اگزما نمی‌شود.

اگزما باعث ایجاد بثوراتی روی پوست صورت (به خصوص در کودکان)، پوست سر، آرنج، گردن، مچ دست، مچ پا یا پاها شود. این بثورات پوستی به شدت خارش دارند و ممکن است:

برآمده باشند.
تغییر رنگ دهند.
یا ضخیم شوند.
در بزرگسالان، بثورات ممکن است قسمت بیشتری از بدن را بپوشاند و منجر به خشکی و خارش گسترده شود.

در حال حاضر هیچ درمان شناخته‌شده‌ای برای اگزما وجود ندارد. این بثورات پوستی ممکن است خود‌به‌خود برطرف شود، اما استروئیدهای موضعی اغلب برای کاهش علائم استفاده می‌شوند.

در زیر می‌توانید عکس بیماری پوستی اگزما را ببینید.

عکس بیماری های پوستی، اگزما
اگزما باعث ایجاد بثورات پوستی و خارش‌دار می‌شود.
۳. درماتیت سبورئیک
درماتیت سبورئیک مشکلی است که بیشتر در نوزادان شاهد آن هستیم، چیزی که در نوزادان به نام “کلاه گهواره” هم آن را می‌شناسیم. درماتیت سبورئیک لکه‌های چرب و پوسته‌داری است که روی پوست نوزاد و بیشتر روی پوست سر شکل می‌گیرد. در بزرگسالان، درماتیت سبورئیک ممکن است در دوره‌هایی از زندگی در هر نقطه از بدن ظاهر شود. پوست آسیب‌دیده ممکن است قرمز، متورم و چرب به نظر برسد. این ضایعات پوستی همچنین ممکن است به صورت یک پوسته‌ی سفید یا زرد ظاهر شود. این پوسته‌پوسته‌ها در افراد با پوست تیره‌تر ممکن است شکلی شبیه به گُل داشته باشند. درمان درماتیت سبورئیک ممکن است شامل استفاده از شامپوی مخصوص و استفاده از کرم روی پوست باشد.

۴. خال های پوستی
خال زائده‌ای است که در اثر جمع شدن سلول‌های پوستی با بافت اطراف ایجاد می‌شوند. بیشتر این خال‌ها معمولی هستند. در واقع همه‌ی ما خال داریم و این خال‌ها مشکلی ایجاد نمی‌کنند، اما مهم است که خال‌ها را به طور مرتب چک کنیم. هر گونه تغییر در ظاهر آنها، مانند افزایش اندازه یا تغییر رنگ باید توسط دکتر پوست بررسی شود، چون ممکن است یک توده‌ی سرطانی باشد.

۵. لوپوس
لوپوس یک اختلال خودایمنی پیچیده است که باعث التهاب و درد می‌شود. لوپوس می‌تواند قسمت‌های مختلف  بدن را درگیر کند. علائم پوستی لوپوس معمولاً شامل موارد زیر است:

لکه‌ها یا حلقه‌های قرمز رنگ
بثورات آفتاب‌سوختگی روی بینی و گونه‌ها
بثورات دایره‌شکلی که خارش یا درد ندارند.
این علائم ممکن است همراه با سردرد، تب، خستگی و مفاصل متورم، سفت یا دردناک باشند.

۹۰ درصد از مبتلایان به لوپوس زن هستند، همچنین زنان با پوست تیره سه برابر بیشتر در معرض ابتلا به لوپوس هستند. درمان های لوپوس شامل داروهای جایگزین است.

در زیر می‌توانید عکس بیماری پوستی لوپوس را ببینید.

عکس بیماری های پوستی  ناشی از لوپوس
لوپوس نوعی بیماری خودایمنی با عوارض پوستی فراوان است.
۶. بیماری پیسی یا ویتیلیگو
پیسی یا ویتیلیگو نوعی بیماری پوستی است که باعث از‌بین‌رفتن رنگدانه‌های پوستی می‌شود. پیسی انواع مختلفی دارد، اما به‌طور‌کلی باعث ایجاد لکه‌های سفید روی پوست می‌شود. افراد مبتلا به ویتیلیگو اغلب زودتر دچار سفیدی مو می‌شوند. در حال حاضر هیچ درمانی برای پیسی وجود ندارد، اما طیف وسیعی از روش‌های درمانی از جمله نوردرمانی و داروهای موضعی در دسترس هستند. جراحی یا درمان جایگزین هم در برخی افراد استفاده می‌شود.

پسوریازیس، پیسی، لوپوس، درماتیت سبورئیک، اگزما، آکنه روزاسه و برخی خال‌ها بیماری‌های پوستی هستند که می‌توانند در کل زندگی همراه فرد باشند.

۷. آکنه روزاسه
روزاسه بیشتر باعث قرمزی صورت می‌شود. در افراد با پوست تیره روزاسه ممکن است تیره‌تر و گرم‌تر از پوست اطراف به نظر برسد. آکنه روزاسه چهار نوع دارد که می‌توانند علائم مختلفی ایجاد کنند:

روزاسه اریتماتو تلانژکتاتیک ممکن است باعث موارد زیر شود:

قرمزی پوست
رگ‌های خونی قابل مشاهده
گرگرفتگی.
روزاسه چشمی ممکن است باعث علائم زیر شود:

قرمزی و سوزش چشم
تورم پلک‌ها
چیزی شبیه گل مژه
احساس وجود چیزی در چشم.
روزاسه پاپولوپوستولر ممکن است باعث ایجاد این علائم شود:

ورم
ظاهر غیرطبیعی
جوش‌هایی شبیه به آکنه.
روزاسه فیماتوز که باعث ایجاد علائم زیر می‌شود:

ضخیم شدن پوست
ایجاد یک بافت ناهموار روی پوست.
هیچ درمان شناخته‌شده‌ای برای روزاسه وجود ندارد. پزشکان از داروهای ضدالتهابی موضعی یا خوراکی برای تسکین علائم استفاده می‌کنند.



:: برچسب‌ها: بیماری , پوستی , پوست ,
:: بازدید از این مطلب : 55
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : دو شنبه 12 تير 1402 | نظرات ()
بیماری آرتریت آنتروپاتیک یا آرتریت روده ای
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

آرتریت آنتروپاتیک (enteropathic arthritis) یا آرتریت روده ای یک نوع روماتیسم مفصلی است که با التهاب مفاصل یا آرتریت مشخص می شود و علائم و نشانه های مختلفی دارد. این نوع آرتریت از جمله بیماری های اسپوندیلوآرتروپاتی (اسپوندیلوآرتریت) بوده که با بیماری التهابی روده (IBD) یعنی بیماری کرون روده و کولیت روده اولسراتیو مرتبط است. در ادامه به بررسی علت، علائم و درمان آرتریت روده ای می پردازیم.

تاریخچه بیماری

وجود ارتباط میان آرتریت و بیماری التهابی روده (IBD) در دهه ۳۰ میلادی مشاهده شد. ارتباط مذکور با مطالعاتی که در دهه های ۵۰ و ۶۰ میلادی انجام شد، بیشتر مشخص شد و در دهه ۷۰ جزو اسپوندیلوآرتروپاتی ها (اسپوندیلوآرتریت ها) جای گرفت.

میزان شیوع و بروز بیماری

هر دو بیماری بیماری التهابی روده (IBD)، یعنی کولیت اولسراتیو (Ulcerative Colitis) و بیماری کرون (Crohn’s Disease)، با اسپوندیلوآرتریت همراه هستند. میزان تخمینی شیوع کولیت اولسراتیو و بیماری کرون هر دو ۰٫۱ تا ۰٫۵ درصد است و تصور می شود که میزان بروز هریک از آنها در دهه های اخیر افزایش یافته باشد.

اسپوندیلیت آنکیلوزان و آرتریت محیطی هر دو با کولیت روده و بیماری کرون روده همراه هستند. در مطالعات اخیر، اسپوندیلیت آنکیلوزان در ۱ تا ۱۰ درصد و آرتریت محیطی در ۱۰ تا ۵۰ درصد از بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده (IBD) تشخیص داده شد. کمردرد التهابی و بیماری روده ای شایع اند و بسیاری از بیماران در روش های تصویرسازی ساکروایلئیت دارند.

تصور می شود که میزان شیوع کولیت روده (کولیت اولسراتیو) یا بیماری کرون روده در بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان ۵ تا ۱۰ درصد باشد. با این حال، بررسی بیماران مبتلا به اسپوندیلوآرتروپاتی ها از طریق کولونوسکوپی (Colonoscopy) نشان داده است که یک سوم تا دوسوم بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان التهاب بدون علامت روده دارند در بررسی با کولونوسکوپی یا بافت شناسی مشخص و بارز است. این ضایعات در بیماران مبتلا به آرتریت واکنشی یا ری اکتیو نیز، یافت شده اند.

ژن های موثر در ابتلا به آرتریت آنتروپاتیک ناشی از کرون و کولیت اولسراتیو

بیماری کولیت روده (کولیت اولسراتیو یا کولیت زخمی) و بیماری کرون روده زمینه های ارثی و ژنتیکی دارند (بیماری کرون بیشتر) البته ارتباط این بیماری ها با HLA کم است.

HLA-B27 تا حدودی با آرتریت آنتروپاتیک در ارتباط است و در ۷۰ درصد از کسانی که بطور همزمان به بیماری التهابی روده (IBD) و اسپوندیلیت آنکیلوزان مبتلا هستند یافت می شود اما فقط در ۱۵ درصد از کسانی که به طور همزمان به بیماری التهابی روده (IBD) و آرتریت محیطی یا فقط به بیماری التهابی روده (IBD) مبتلا هستند یافت می شود.

سه آلل از ژن NOD2 / CARD15 بر روی کروموزوم ۱۶ در تقریبا نیمی از بیماران مبتلا به بیماری کرون روده یافت شده اند. این آلل ها با خود اسپوندیلوآرتریت ها به تنهایی ارتباطی ندارند. اما آنها در بیماران مبتلا به بیماری کرون روده که ساکروایلئیت دارند نسبت به آنانی که این عارضه را ندارند و بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان که ضایعات التهابی مزمن روده دارند نسبت به آنانی که بافت شناسی روده شان طبیعی است با فراوانی بسیار بیشتری یافت می شوند.

این ارتباطات مستقل از HLA-B27 هستند. علاوه بر ۲ NOD، بیش از ۱۰۰ ژن دیگر مرتبط با کولیت روده، بیماری کرون روده یا هر دو یافت شده اند و حدود ۲۰ تا از آنها با اسپوندیلیت انکیلوزان نیز ارتباط دارند.

آسیب شناسی بیماری

اطلاعات موجود درباره آرتریت محیطی مرتبط با بیماری التهابی روده (IBD) نشان دهنده بیماری سینوویال مشابه سایر اسپوندیلوآرتریت ها است. ضایعات التهابی بی علامت در کولون (روده بزرگ) و بخش انتهایی ایلئوم همراه با اسپوندیلوآرتریت تحت عنوان حاد یا مزمن طبقه بندی شده اند.

نوع حاد شبیه التهاب روده ای باکتریایی حاد است، و در آن بافت روده تا حد زیادی دست نخورده است و در لامینا پروپریا ارتشاح نوتروفیلی وجود دارد. نوع مزمن شبیه ضایعات بیماری کرون است، و در آن از بین رفتن پرزها و چاله های روده، تشکیل زخم های شبه آفت و ارتشاح سلول تک هسته ای در لامینا پروپریا وجود دارد.

بیماری زایی آرتریت آنتروپاتیک

بیماری التهابی روده (IBD) و اسپوندیلوآرتریت هر دو بیماری های با واسطه ایمنی هستند، اما نحوه ایجاد بیماری به خوبی شناخته نشده است و ارتباط میان آرتریت و التهاب روده ای نامشخص است. ژنتیک مشترک به وضوح نشان دهنده مکانیسم های بیماری زای مشترک است.

شواهد گوناگون دلالت بر رفت و آمد گلبول های سفید (لکوسیت ها) میان روده و مفصل دارند. مشخص شده است که گلبول های سفید مخاطی در مبتلایان به بیماری التهابی روده (IBD) از طریق چندین مولکول اتصالی مختلف به عروق سینوویال متصل می شوند. ماکروفاژهای دارای CD163 هستند در ضایعات التهابی روده و سینوویوم (سینوویت) در اسپوندیلوآرتریت ها نمایان هستند.

علائم آرتریت در بیماری کرون و کولیت روده

اسپوندیلیت آنکیلوزانی که با بیماری التهابی روده (IBD) همراه است، مشابه اسپوندیلیت آنکیلوزان ایدیوپاتیک است. این اختلال مسیری مستقل از بیماری روده را طی می کند و در بسیاری از بیماران سال ها پیش از آغاز بیماری التهابی روده (IBD) روی می دهد.

آرتریت محیطی نیز می تواند پیش از شروع بیماری روده آغاز شود.

آرتریت محیطی ممکن است اشکال مختلفی داشته باشد، از جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • حملات حاد خودمحدودشونده بصورت اولیگوآرتریت (الیگو آرتریت) که اغلب همزمان با عودهای بیماری التهابی روده (IBD) روی می دهند.
  • آرتریت چندمفصلی (پلی آرتریت) مزمن تر و متقارن که سیری مستقل از فعالیت بیماری التهابی روده (IBD) را پیش می گیرد.

الگوهای درگیری مفصل در کولیت روده و بیماری کرون روده مشابه هستند. در مجموع، ساییدگی ها و دفورمیتی ها در آرتریت محیطی مرتبط با بیماری التهابی روده (IBD) شایع هستند و جراحی مفصل به ندرت مورد نیاز است.

آرتریت تخریبی منفرد هیپ یک عارضه نادر بیماری کرون روده است.

داکتیلیت و آنتروپاتی یافت می شوند. علاوه بر این حدود ۲۰ درصد از مبتلایان به بیماری التهابی روده (IBD) که به آرتریت نیز دچار شده اند، درصد مشابهی از بیماران دارای دردهای مفصلی یا نشانه های فیبرومیالژی هستند.

علاوه بر اختلالات مفصلی، سایر علائم خارج روده ای بیماری التهابی روده (IBD) شامل التهاب چشم بصورت یووئیت، پیودرما گانگرنوزوم (pyoderma gangrenosum)، اریتما ندوزوم (erythema nodosum)، و چماقی شدن ناخن انگشتان دست دیده می شوند، که همگی در بیماری کرون روده تاحدی شایع تر از کولیت روده هستند.

التهاب چشم بصورت یووئیت مشابه یووئیت در اسپوندیلیت آنکیلوزان است.

یافته های آزمایشگاهی و تصویربرداری

ارتباط با HLA-B27

یافته های آزمایشگاهی نشان دهنده وجود وضعیت التهابی و متابولیک بیماری التهابی روده (IBD) هستند. مایع مفصلی ماهیت التهابی دارد که نشان از وجود یک آرتریت التهابی است. ۳۰ تا ۷۰ درصد از بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان و بیماری التهابی روده (IBD) حامل ژن HLA-B27 هستند (در مقایسه با بیش از ۸۵ درصد از بیمارانی که فقط اسپوندیلیت آنکیلوزان دارند و ۵۰ تا ۷۰ درصد از بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان و پسوریازیس).

بنابراین، اسپوندیلیت آنکیلوزان قطعی یا احتمالی در یک فرد HLA-B27 منفی که به پسوریازیس هم مبتلا نیست، نشان دهنده ابتلا به بیماری التهابی روده (IBD) است.

تغییرات تصویربرداری در رادیوگرافی با اشعه X در اسکلت محوری بدن همان هایی هستند که در اسپوندیلیت آنکیلوزان یافت می شوند. ساییدگی ها در آرتریت محیطی شایع نیستند ولی می توانند ایجاد شوند (به ویژه در مفاصل انگشتان پا). بیماری منفرد تخریبی هیپ نیز ممکن است ایجاد شود.

تشخیص آرتریت آنتروپاتیک

اسهال و آرتریت هر دو اختلالات شایعی هستند که به دلایل گوناگون می توانند با هم روی دهند. آرتریت واکنشی و آرتریت مرتبط با بیماری التهابی روده شایع ترین علل هستند. علل نادر شامل بیماری سلیاک، سندرم های قوس کور، و بیماری ویپل هستند. در بیشتر موارد، تشخیص به بررسی بیماری روده ای بستگی دارد.

درمان آرتریت آنتروپاتیک

آرتریت ناشی از بیماری التهابی روده (کولیت روده و بیماری کرون) چگونه درمان می شود؟

درمان بیماری کرون روده با استفاده از داروهای ضد TNF بهبود یافته است. اینفلیکسی ماب (Infliximab) و آدالیموماب (Adalimumab) و سرتولیزوماب (Certolizumab pegol) در ایجاد و حفظ پسرفت بالینی در بیماری کرون روده موثر اند و اینفلیکسی ماب (Infliximab) در بیماری کرون روده که فیستول ایجاد کرده است موثر بوده است. آرتریت ناشی از بیماری التهابی روده (IBD) نیز به این داروها پاسخ می دهد.

همچنین، سایر درمان های بیماری التهابی روده (IBD)، شامل سولفاسالازین، گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک، و داروهای سرکوبگر ایمنی، معمولا برای آرتریت محیطی همراه مفید هستند.

NSAID (ایندومتاسین، بروفن، ایبوپروفن، ژلوفن و …) ها سودمند هستند و به خوبی تحمل می شوند اما می توانند حملات شعله وری بیماری التهابی روده (IBD) را ایجاد کنند.

همان گونه که در مورد پسوریازیس گفته شد، موارد نادری از بیماری التهابی روده (IBD) (چه کولیت روده و چه بیماری کرون روده) ظاهرا به دنبال درمان ضد TNF (معمولا با داروی اتانرسپب (Etanercept))، که برای هر یک از بیماری های مختلف مفصلی تجویز شده است، ایجاد شده اند.



:: برچسب‌ها: بیماری , آرتریت , آنتروپاتیک , آرتریت روده ای ,
:: بازدید از این مطلب : 54
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 7 تير 1401 | نظرات ()
بیماری روزاسه یا آکنه روزاسه
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

روزاسه یا آکنه روزاسه (Acne Rosacea) یک بیماری پوستی شایع بوده و به عنوان جوش بالغین نیز از آن یاد می شود. این بیماری پوستی با قرمزی و پرخونی عروق پوست صورت مشخص می شود همچنین روزاسه چشمی با درگیری چشم ها همراه است. روزاسه با آکنه و راش لوپوس تفاوت های زیادی دارد که در ادامه به آن ها می پردازیم. این بیماری واگیردار نیست. برای اطلاع از علائم، تشخیص و درمان روزاسه با ما همراه باشید.

روزاسه پوستی چیست؟

آکنه روزاسه، ضایعات و بثورات پوستی شایعی در صورت هستند که با قرمزی، تلانژکتازی (برجسته شدن عروق خونی پوست)، برافروختگی و پاپول ها و پوستول ها مشخص می شود. بنابراین می توان گفت که این بیماری دو بخش اصلی دارد:

  1. بخش التهابی: این بخش باعث ایجاد پاپول ها و پوستول هایی روی پوست صورت می شود.
  2. بخش عروقی: این بخش باعث قرمزی، برافروختگی و سرخ شدن پوست صورت می شود.

علت روزاسه چیست؟

بیماران مبتلا به این اختلال پوستی معمولا بیش از ۳۰ سال سن دارند به همین دلیل به آن جوش بالغین نیز گفته می شود البته باید بدانید که روزاسه می تواند در کودکان نیز رخ دهد. علت روزاسه معلوم نیست.

علائم و نشانه های آکنه روزاسه پوست صورت

علائم پوستی نشان دهنده بثورات و ضایعاتی روی پیشانی، گونه و بینی و اطراف چشم ها (روزاسه چشمی) هستند. در این بیماری قرمزی یا اریتم پوست صورت و پرخونی عروقی بصورت تلانژکتازی وجود دارد. تعداد پاپول ها و پوستول ها معمولا کمتر از ۱۰ عدد است البته در موارد شدید، بیماران دارای تعداد فراوانی پوستول، تلانژکتازی، اریتم منتشر، پوست چرب، و ادم یا تورم بینی و گونه ها می باشند.

التهاب مزمن و عمیق بینی منجر به ضخیم شدن برگشت ناپذیر پوست بینی و نیز بزرگ شدن آن می شود که به این حالت رینوفیما گفته می شود و در مردان شایع تر است.

در موارد ناشایعی، پاپول ها می توانند پوست سر، پشت و اندام های فوقانی و تحتانی را نیز درگیر نمایند.

روزاسه چشمی چیست؟

روزاسه ممکن است چشم ها را درگیر کند و علائم چشمی ایجاد کند. این علائم عبارت اند از:

  • ورم خفیف ملتحمه چشم همراه با احساس درد و ناراحتی.
  • احساس جسم خارجی در چشم و اشک ریزش.
  • پرخونی ملتحمه.
  • درگیری پلک بصورت تلانژکتازی، بلفاریت، کراتوپاتی سطحی منقوط و شالازیون.
  • ارتشاح، نازک شدن و رگ دار شدن قرنیه.

تشخیص روزاسه چگونه انجام می شود؟

شخیص بیماری براساس معاینه بالینی مسجل می شود و معمولا نیازی به انجام آزمایش ندارد. اما اگر ضایعات غیر معمول باشند و علائم معمول بیماری را ایجاد نکنند، کشت باکتریایی برای رد کردن فولیکولیت انجام می شود.

همچنین اگر پوسته ریزی ضایعات وجود داشته باشد، آزمایش هیدروکسید پتاسیم برای بررسی تینه آ (عفونت های قارچی پوست) انجام می گیرد.

تفاوت روزاسه با لوپوس و آکنه در چیست؟

برای بررسی لوپوس و افتراق آن از روزاسه می توان بیوپسی انجام داد. همچنین بیماری لوپوس یک بیماری سیستمیک است و معمولا علائم غیر پوستی نیز دارد. آنتی بادی های ANA در لوپوس مثبت هستند اما در روزاسه معمولا مثبت نیستند.

در مورد تفاوت روزاسه با آکنه باید گفت که کومدون ها (جوش های ریز سر سفید) در روزاسه وجود ندارند اما در آکنه به فراوانی یافت می شوند. همچنین شرح حال و سن بیمار نیز به تشخیص این دو بیماری از هم کمک زیادی می کند.

تشخیص های افتراقی

  • آکنه یا جوش معمول صورت که در حوالی بلوغ ایجاد می شود. در روزاسه بر خلاف آکنه کومدون ها وجود ندارند.
  • تینه آی پوستولی (عفونت قارچی پوست).
  • درماتیت دور دهان.
  • فولیکولیت عفونی (استافیلوکوکی، آکنه گرم منفی).
  • لوپوس اریتماتو سیستمیک که راش های پروانه ای ایجاد می کند.

سیر و پیش آگهی بیماری چگونه است؟

خوردن نوشابه ها و غذاهای داغ، خوردن الکل (شراب قرمز) یا تماس با حرارت و نور خورشید سبب تشدید روزاسه می شود. بنابراین به بیماران توصیه می شود که از این موارد دوری کنند. این بیماری مزمن است و چندین سال به طول می انجامد. در این مدت گاهی شدید و گاهی خفیف است.

درمان روزاسه پوست

رژیم غذایی و لوازم آرایشی بهداشتی

بیمار باید از خوردن نوشابه ها و غذاهای پرادویه و داغ و نیز الکل و شراب قرمز دوری کند. این غذاها باعث بدتر شدن بیماری می شوند.

دوری از نور خورشید در این بیماری یک قانون است و بیمار باید از کرم های ضدآفتاب با SPF بالا استفاده کند. همچنین کرم پودرهای آرایشی با پایه سبز، قرمزی این ضایعات را می پوشانند.

داروهای موضعی

  • برای درمان روزاسه با مترونیدازول می توان از ژل یا محلول مترونیدازول (نظیر متروژل) استفاده کرد.
  • سولفاستامید و لوسیون گوگرد همراه با درمان موضعی با مترونیدازول بسیار موثر هستند.
  • استفاده از سولفاستامید و گوگرد (Sulfacet-R یا AVAR) برای پوست های چرب بسیار مفید است. این دارو به دو شکل رنگی و بدون رنگ موجود است. AVAR به شکل کرم یا ژل موجود است. فرآورده سبز رنگ خاصی از AVAR به شکل کرم و ژل می تواند قرمزی پوست را مخفی کند.
  • ژل کلیندامایسین (Clindagel) یا استفاده از محلول، تامپون یا لوسیون کلیندامایسین و اریترومایسین نیز در درمان روزاسه موثر هستند اما تاثیرشان از مترونیدازول کمتر است.

داروهای خوراکی

درمان روزاسه با داروهای خوراکی مخصوصا برای کنترل پاپول ها و پوستول موثرتر از داروهای موضعی است. از جمله داروهای درمانی خوراکی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • تتراسایکلین (Tetracycline) با دوز ۵۰۰ میلی گرم دوبار در روز.
  • اریترومایسین (Erythromycin) با دور ۵۰۰ میلی گرم دوبار در روز.
  • داکسی سایکلین (Doxycycline) با دوز ۱۰۰ میلی گرم دوبار در روز.
  • مینوسایکلین (Minocycline) با دوز ۱۰۰ میلی گرم دوبار در روز.

طی یک دوره ۲ تا ۴ هفته ای درمان با آنتی بیوتیک های خوراکی بالا، معمولا پوستول ها کنترل می شوند. در بسیاری از موارد، این حالت سپس به مقادیر پایین تر پاسخ می دهد. برای موارد مقاوم به درمان، می توان از مترونیدازول خوراکی با دوز ۲۵۰ میلی گرم استفاده نمود.

صابون مناسب

استفاده از صابون های مناسب می تواند برای درمان بیماری بسیار موثر باشد. صابون های حاوی سولفاستامید ۱۰ درصد و سولفور ۵ درصد بهترین صابون برای درمان روزاسه محسوب می شوند.

درمان با طب سنتی و گیاهان دارویی

استفاده از ماسک های گیاهی می تواند در کنترل بیماری مفید باشد اما به هیچ عنوان نباید جایگزین درمان اصلی بیماری شوند. از جمله ماسک های گیاهی و دمنوش های گیاهی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • ماسک برگ بابونه.
  • ماسک چای سبز.
  • ماسک اسطوخودوس.
  • ماسک جوی دو سر.
  • دمنوش شنبلیله.

درمان روزاسه چشمی

علائم چشمی در این بیماری با آنتی بیوتیک های خوراکی درمان می شوند. پس از بهبود بیماری باید مصرف داروها را متوقف یا به تدریج قطع کرد. میزان پاسخ دهی پس از درمان قابل پیش بینی نیست. بیماری راجعه را باید درمان نمود، سپس باید مقدار دارو را به تدریج به حداقلی که کنترل کافی ایجاد کند کاهش داد. برای موارد مزمن و راجعه یا مواردی که به درمان پاسخ نمی دهند، باید از داروی ایزوترتینوئین نظیر آکوتان، روآکوتان یا دکوتان به مدت ۲۰ هفته استفاده کرد.

درمان رینوفیما با لیزر

رینوفیما با روش جراحی الکتریکی (الکتروسرجری)، جراحی با لیزر دی اکسید کربن، و جراحی پلاستیک درمان می شود.

نکات مهم

  • در موارد نادری، این بیماری می تواند با ضایعات گرانولوماتو تظاهر کند که به آن روزاسه گرانولوماتو گفته می شود و بسیار شبیه لوپوس یا سارکوئیدوز است. بیماران ممکن است به ادم یا ورم طولانی مدتی در صورت دچار شوند که به ادم توپر (جامد) موسوم است. در تحقیقاتی که صورت گرفته، تاثیر ژل کروموفور در کنار فوتوتراپی در درمان این بیماری تایید شده است.
  • اگر بیمار پس از درمان دراز مدت و مستمر با استروئید موضعی، مصرف این کرم را قطع کند، ضایعات پوستی شبیه این بیماری ایجاد شده که به آن روزاسه استروئیدی گفته می شود. در نتیجه، شعله وری سریع و شدیدی همراه با پاپول ها و پوستول ها رخ می دهد. در این هنگام، بیمار استفاده از داروی مسبب را مجددا از سر می گیرد و در نتیجه این چرخه معیوب تکرار می شود.


:: برچسب‌ها: بیماری , روزاسه , آکنه روزاسه ,
:: بازدید از این مطلب : 53
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 7 تير 1401 | نظرات ()
بیماری اسپاسم منتشر مری یا مری فندق شکن
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

اسپاسم منتشر مری (به انگلیسی: Diffuse Esophageal Spasm) یا مری فندق شکن (Nutcracker Esophagus) یکی از دلایل مهم درد قفسه سینه است. در حالت طبیعی عضلات مری با انقباضات منظم و پرستالتیک خود، باعث حرکت غذا به سمت معده می شوند. اما گاهی حرکات طبیعی مری مختل می شود و باعث ایجاد بیماری های حرکتی مری می شود.

علت اسپاسم مری چیست؟

در اسپاسم منتشر مری که به علت انقباضات غیرطبیعی مری همراه با شل شدن طبیعی اسفنکتر تحتانی مری (LES) روی می دهد، قسمت های مختلف مری بطور همزمان و با شدت بالایی منقبض می شوند و نه تنها غذا را به سمت معده نمی برند بلکه باعث گیر افتادن مواد غذایی، دشواری در بلع (دیسفاژی) و درد قفسه سینه می شوند. علت و دلیل ایجاد اسپاسم مری یا DES شناخته نشده است.

بیشترین توافق (که از مطالعات مانومتری با قدرت تفکیک بالا حاصل شده)، در مورد این مفهوم است که اسپاسم، بنا به تعریف عبارت است از ایجاد انقباضاتی در بخش انتهایی مری، همراه با مدت زمان نهفتگی کوتاه نسبت به زمان انقباض حلق (یعنی نوعی اختلال عملکرد که بیانگر بروز اختلال در نورون های شبکه میانتریک مهارکننده است.

مری فندق شکن چیست؟

مری فندق شدکن در واقع همان اسپاسم منتشر مری (DES) است که به علت فشار بالای مری به آن مری فندق شکن گفته می شود. انقدر فشار مری بالاست که حتی فندق را نیز می شکند!

روش های تشخیص اسپاسم منتشر مری یا مری فندق شکن

برای تشخیص بیماری ابتدا باید شرح حال کاملی از بیمار گرفته شده و علائم اسپاسم منتشر مری نظیر درد قفسه سینه، گیر افتادن غذا، دیسفاژی و دشواری در بلع و سوزش سر دل را از بیماری پرسید و سپس به سراغ تست های تشخیصی رفت.

رادیوگرافی با بلع باریم

در رادیوگرافی با بلع باریوم، مشخصه بیماری اسپاسم منتشر مری (DES) چوب پنبه بازکن (Corkscrew Esophagus) می باشد اما در بسیاری از موارد، آشالازی (مخصوصا آشالازی اسپاستیک) نیز ممکن است همین نما را در رادیوگرافی داشته باشد.

بنابراین از لحاظ رادیوگرافی، مری چوب پنبه بازکن (Corkscrew)، مری دانه تسبیحی، دیورتیکول کاذب یا حلقوی شدن می تواند مطرح کننده DES باشد.

مانومتری یا سنجش فشار مری

از لحاظ مانومتری مجموعه ای از یافته ها شامل انقباض نا هماهنگ عضلاتی مری، انقباضات خودبخودی و تکراری، یا انقباضات شدید و طولانی مدت در این بیماران گزارش شده اند.

آندوسکوپی مری

آندوسکوپی جهت تشخیص ضایعات التهابی و ساختمانی که درد قفسه سینه ایجاد می کنند، مفید است.

شیوع اسپاسم منتشر مری نسبت به آشالازی بسیار کمتر می باشد.

علائم اسپاسم منتشر مری چیست؟

مری فندق شکن زمانی ایجاد می‌شود که عضلات مری بیش از حد منقبض می شوند. تقریباً در بیش از نیمی از موارد این مشکل در نتیجه رفلاکس اسیدی معده ایجاد می‌شود.

درد قفسه سینه که درنتیجه گرفتگی عضلات مری ایجاد می شود، بسیار شبیه درد های قلبی است. علائمی که به نفع درد های مری هستند، عبارتند از:

  • درد غیرفعالیتی که با ورزش و فعالیت های شدید ارتباطی نداشته باشد به نفع گرفتگی عضلات مری است.
  • درد طولانی مدت قفسه سینه معمولا به دلایل گوارشی ایجاد می شود.
  • درد های مختل کننده خواب که بیماری را شب ها از خواب بیدار می کند، عمدتا در بیماری های گوارشی و مری دیده می شود.
  • درد قفسه سینه ناشی از مری و دستگاه گوارش مرتبط با صرف غذا بوده که با مصرف ضداسید بهبود می یابد و با سوزش سردل، دیسفاژی یا رگورژیتاسیون یا بازگشت مواد غذایی خورده شده به دهان همراه است.

با این حال، تمامی این یافته ها با درد قلبی موارد مشترکی دارند، بنابراین در بیماران دارای این علایم باید ابتدا به مسائل قلبی توجه نمود.

به علاوه، حتی در بیماری های مری نیز درد قفسه سینه و دیسفاژی از مشخصات ازوفاژیت عفونی یا پپتیک می باشد. تنها پس از اینکه این اختلالات شایع تر مورد ارزیابی قرار گرفت و درمان (و یا رد) شد، باید تشخیص مری فندق شکن یا اسپاسم منتشر مری را مطرح نمود.

تشخیص اسپاسم مری چگونه انجام می شود؟

اگرچه معیارهای تشخیص اسپاسم منتشر مری یا DES هنوز مورد بحث می باشد اما این بیماری با مانومتری تشخیص داده می شود. البته در بررسی مانومتری جهت ارزیابی درد قفسه سینه و دیسفاژی غالبأ یافته های خفیف گزارش می شود (پریستالسیس با فشار بالا یا پایین، افزایش فشار اسفنکتر تحتانی مری) که این یافته ها برای تشخیص اسپاسم منتشر مری کافی نیستند.

درمان اسپاسم مری

درمان دارویی

پاسخ به تجویز داروهای نیترات، مسدودکننده های کانال کلسیمی، هیدرالازین، سم بوتولینوم (بوتولیسم یا بوتاکس مری)، و داروهای ضد اضطراب در موارد محدودی دیده شده است. در ایت میان مصرف داروهای ضد اضطراب از سایر داروها موثرتر بوده اند.

درمان جراحی

درمان جراحی اسپاسم منتشر مری بصورت میوتومی طول مری یا حتی برداشتن مری تنها باید در موارد کاهش وزن شدید یا درد غیرقابل تحمل انجام شود که این موارد بسیار نادر هستند.

ریفلاکس و تشخیصهای روان پزشکی به ویژه ابتلا به اضطراب و افسردگی در این افراد شایع است. کاهش آستانه درک درد احشایی و علایم سندرم روده تحریک پذیر (IBS) در بیش از نیمی از این بیماران دیده می شود. بنابراین، درمان این افراد را باید با هدف درمان شایع ترین اختلالات مری، رفلاکس معده به مری (GERD) یا اختلالات گسترده تر مانند افسردگی که به طور همزمان وجود دارند، انجام داد.



:: برچسب‌ها: بیماری , اسپاسم منتشر مری , مری فندق شکن ,
:: بازدید از این مطلب : 55
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 7 تير 1401 | نظرات ()
بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان یا بیماری AS
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

اسپوندیلیت آنکیلوزان (ankylosing spondylitis) یا بیماری ASاز بیماری های روماتیسمی ستون فقرات است که در دسته بیماری های اسپوندیلوآرتروپاتی (اسپوندیلوآرتریت) قرار می گیرد. در ادامه به بررسی علت ایجاد این بیماری و علائم و نشانه های آن، یافته های آزمایشگاهی و تصویربرداری و نحوه تشخیص و درمان می پردازیم. همچنین عاقبت این بیماری و داروهای جدیدی که به جهت درمان و تسکین علائم معرفی شده اند را معرفی می کنیم و به این سوال پاسخ می دهیم که آیا طب سنتی در درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان موثر است یا خیر.

اسپوندیلیت آنکیلوزان چیست؟

اسپوندیلیت آنکیلوزان (بیماری AS) یک بیماری التهابی با علت ناشناخته است که معمولا باعث روماتیسم ستون مهره ها می شود. اسپوندیلیت به معنای التهاب ستون مهره ها و آنکیلوزان یعنی جوش خوردن مهره ها به یکدیگر، بنابراین این بیماری آرتریت التهابی با درگیری ستون فقرات و جوش خوردن مهره ها به یکدیگر است. اگر نمی دانید منظور از آرتریت التهابی چیست؛‌ پیشنهاد می کنیم مقاله آرتریت التهابی: تعریف، علت و نشانه ها را ابتدا مطالعه فرمائید و سپس به ادامه این مقاله مراجعه کنید.

این بیماری در دسته ای کلی تر به نام بیماری های اسپوندیلوآرتروپاتی قرار می گیرد. ویژگی مشترک همه این بیماری ها، گرفتاری ستون فقرات و مفاصل محیطی بدن است. این بیماری ها عبارتند از:

  • آرتریت پسوریاتیک
  • آرتریت واکنشی یا سندرم رایتر
  • آرتریت روده ای

پیشنهاد می کنیم تک تک این بیماری ها را مطالعه کنید زیرا همگی از یک خانواده هستند و ممکن است با هم هم‌پوشانی داشته باشند.

بهتر است برگردیم به سراغ اسپوندیلیت آنکیلوزان؛ همانطور که گفته شد این بیماری نوعی بیماری التهابی است که باعث جوش خوردن مهره ها به یکدیگر می شود و علت آن هنوز ناشناخته است. البته در بیماری AS، سایر مفاصل بدن نظیر دست و پا،‌ و نیز سایر اندام های بدن نظیر چشم ها نیز ممکن است گرفتار شوند که در ادامه به بررسی این ها می پردازیم.

میزان شیوع و بروز

بیماری معمولا در دهه های دوم و سوم آغاز می شود و میانگین سن ابتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان ۲۳ سالگی است.

میزان شیوع در مردان ۲ تا ۳ برابر بیشتر از زنان است. استفاده از اصطلاح اسپوندیلوآرتریت محوری (یا اسپوندیلیت آرتروپاتی)، براساس معیارهایی که در سال ۲۰۰۹ ارائه شدند، در حال رایج شدن است.

ارتباط اسپوندیلیت آنکیلوزان با آنتی ژن HLA-B27

مطالعات مختلف نشان داده اند که اسپوندیلیت آنکیلوزان ارتباط قابل توجهی با آنتی ژن HLA-B27 دارد. در سفیدپوستان آمریکای شمالی، میزان شیوع آنتی ژن HLA-B27 در جمعیت عمومی، حدود ۷ درصد است. در حالی که شیوع این آنتی ژن در مبتلایان به اسپوندیلیت آنکیلوزان، صرف نظر از شدت بیماری، ۹۰ درصد است.

در مطالعاتی که بر روی جمعیت های مختلف انجام شده، مشخص شده است که ۱ تا ۶ درصد از بزرگسالانی که HLA-B27 را به ارث برده اند مبتلا به این بیماری هستند.

میزان شیوع اسپوندیلیت آنکیلوزان در دوقلوهای یکسان تقریبا ۶۵ درصد است. استعداد ابتلا به این بیماری تقریبا به طور کامل توسط عوامل ژنتیکی تعیین می شود. آنالیز ژنوم انسان، بیش از ۳۰ ژن مختلف را نشان داده که احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهند.

پاتولوژی یا آسیب شناسی بیماری

اثر بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان بر بدن چگونه است؟

ساکروایلئیت (Sacroiliitis) معمولا اولین علامت یا نشانه اسپوندیلیت آنکیلوزان است.

اطلاعات ما درباره آسیب شناسی یا پاتولوژی بیماری از مطالعه بر روی نمونه های بیوپسی و اتوپسی حاصل می شود که طول دوره بیماری را پوشش می دهد.

سینوویت و مغز استخوان میگزوئید زودرس ترین تغییرات هستند، و به دنبال آنها پانوس و بافت گرانولاسیون زیرغضروفی پدید می آیند. ادم مغز استخوان، آنتزیت (Enthesitis)، و تمایز کندروئید نیز یافت می شوند.

ماکروفاژها، سلول های لنفوسیت T، سلول های پلاسمایی و استئوکلاست ها (osteoclast) در این بیماری شدیدا فعال هستند. سرانجام، بازسازی غضروف فیبری و سپس روند استخوانی شدن به تدریج جایگزین حاشیه های ساییده مفصل می شوند. و در نهایت مفصل ممکن است به طور کامل محو و مسدود شود.

در بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان در ستون فقرات و مهره ها، بافت گرانولاسیون التهابی در بافت همبند اطراف مهره ها در محل اتصال حلقه فیبری و استخوان مهره و در برخی از موارد در تمام طول حلقه خارجی وجود دارد. رشته های حلقوی خارجی خورده شده و در نهایت با استخوان جایگزین می شوند و آغاز یک سیندسموفیت (syndesmophytes) را تشکیل می دهند، که سپس از طریق روند استخوانی شدن داخل غضروفی، بطور مداوم رشد و در نهایت اجسام مهره ای مجاور را با ایجاد پل به هم متصل می کند.

پیشروی صعودی این روند منجر به ایجاد مهره خیزرانی یا Bamboo Spine (ستون فقرات و مهره ها شبیه بامبو) می شود.

سایر ضایعات در ستون فقرات عبارت اند از:

  • استئوپروز منتشر (پوکی استخوان).
  • ساییدگی و اروزیو اجسام مهره ای در اطراف دیسک بین مهره ای.
  • مربعی شدن یا بشکه ای شدن مهره ها (Square Vertebrae and Barrel‐Shaped Vertebrae).
  • التهاب و تخریب مرز میان دیسک بین مهره ای و استخوان.

در مراحل ابتدایی بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان، میزان ماده معدنی استخوان در مهره ها و استخوان ران کاهش می یابد.

التهاب بی علامت روده در کولون یا بخش انتهایی ایلئوم در اکثر بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان یافت شده است.

بیماری زایی

اسپوندیلیت آنکیلوزان یک بیماری خودایمنی بوده که با واسطه واکنش های ایمنی باعث ایجاد بیماری می شود. البته شواهد مستقیم اندکی از روند خودایمنی مختص آنتی ژن HLA-B27 وجود دارند، و شواهدی نیز وجود دارند که نشان دهنده نقش بیشتر یک روند خودالتهابی در بیماری زایی هستند.

درباره محل اولیه آغاز بیماری هنوز تردید وجود دارد. TNF آلفا نقش مهمی در بیماری زایی این بیماری دارد بطور که مهار این سایتوکاین باعث بهبود بیماری و کند شدن سرعت پیشرفت آن می شود.

نشانه ها و علائم اسپوندیلیت آنکیلوزان

نشانه های بیماری معمولا در اواخر دوره بلوغ یا ابتدای دوره بزرگسالی ایجاد می شوند. میانگین سن ابتلا به بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان در کشورهای غربی حدود ۲۳ سالگی است. در ۵ درصد از بیماران، نشانه ها پس از ۴۰ سالگی آغاز می شوند.

نشانه اولیه بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان معمولا درد مبهم با شروعی موذیانه و تدریجی است که به طور عمقی در ناحیه پایینی کمر یا ناحیه ی سرینی احساس می شود و با خشکی صبحگاهی بخش پایینی کمر به مدت چند ساعت همراه است. خشکی صبحگاهی با فعالیت بهبود یافته و به دنبال عدم فعالیت، ایجاد می شود.

در عرض چند ماه پس از شروع بیماری، درد کمر معمولا مداوم و دوطرفه می شود. تشدید درد در شب ها بیمار را وادار به برخاستن از خواب و بی قراری می کند.

از جمله دیگر علائم اسپوندیلیت آنکیلوزان می توان به حساسیت استخوانی نسبت به لمس (تندرنس) که احتمالا نشانه ی آنتزیت یا استئیت است اشاره کرد.

محل های شایع حساسیت استخوان عبارت اند از:

  • محل اتصال دنده ها و جناغ سینه.
  • زوائد خاری مهره ها (spinous process).
  • ستیغ های خاصره ای یا ایلیاک کرست (iliac crest).
  • تروکانترهای بزرگ (greater trochanter).
  • توبروزیته های ایسکیال (ischial tuberosity).
  • دکمه های تیبیا یا توبرکل تیبیا (tibial tubercle).
  • پاشنه پا.

آرتریت لگن و شانه بخشی از بیماری اسکلت محوری بدن محسوب می شود. آرتریت لگن یا هیپ در ۲۵ تا ۳۰ درصد از بیماران روی می دهد. آرتریت شانه از شیوع بسیار کمتری برخوردار است.

گاهی در بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان، آرتریت شدید لگن به تنهایی یا درد استخوان سینه ممکن است شکایت فعلی بیمار باشد، و بیماری علامت دار لگن می تواند نشانه و علامت اصلی بیماری باشد.

آرتریت مفاصل محیطی نظیر دست ها یا پا ها، که معمولا نامتقارن است، در حدود ۳۰ درصد از بیماران ایجاد می شود. درد و خشکی گردن بر اثر درگیری مهره های گردنی معمولا نشانه دیررس اسپوندیلیت آنکیلوزان می باشند، اما گاهی جزو علائم اصلی بیماری هستند. تعداد اندکی از بیماران، به ویژه در گروه سنی بالا، با علائم سرشتی (constitutional) رجوع می کنند.

در کشورهای در حال توسعه نظیر ایران، شروع بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان اغلب در دوره جوانی است. آرتریت محیطی و آنتزیت معمولا علائم ئ نشانه های اصلی بیماری هستند، و در اواخر دوره بلوغ نشانه های مربوط به درگیری ستون فقرات، شانه و لگن جایگزین آن ها می شوند.

در ابتدا، نشانه های فیزیکی نشان دهنده ی آرتریت التهابی هستند. اختصاصی ترین علائم شامل عدم تحرک مهره ها (با محدودیت حرکات فلکسیون قدامی یا خم شدن به جلو، فلکسیون جانبی یا خم شدن به چپ یا راست و اکستانسیون مهره های کمری یا خم شدن به عقب) و محدودیت بازشدگی قفسه سینه و ریه ها می باشند.

محدودیت حرکت مفاصل در اسپوندیلیت آنکیلوزان معمولا با شدت آنکیلوز استخوانی تناسب ندارد، و تصور می شود که احتمالا نشانگر وجود اسپاسم عضلانی به دلیل درد و التهاب است. از طریق فشار مستقیم یا به وسیله مانورهایی که مفاصل را تحت فشار قرار می دهند، می توان در مفاصل ساکروایلیاک (خاجی خاصره ای) درد ایجاد کرد. همچنین، معمولا حساسیت نسبت به لمس (تندرس) در زوائد خاری خلفی (spinous process) و سایر نواحی حساس علامت دار استخوانی وجود دارد.

تست شوبر برای تشخیص اسپوندیلیت آنکیلوزان

تست شوبر (schober test) آزمون مفیدی برای بررسی فلکسیون مهره های کمری یا توانایی خم شدن به جلو است. در این تست که برای تشخیص میزان حرکت مهره ها در اسپوندیلیت آنکیلوزان استفاده می شود، بیمار مستقیم می ایستد (در حالی که پاشنه ها در کنار یکدیگر قرار دارند) و دو علامت بر روی مهره ها گذاشته می شوند، یکی در محل اتصال مهره های کمری و خاجی (که توسط یک خط افقی بین خارهای خاصره ای خلفی – فوقانی مشخص می شود) و دیگری در ۱۰ سانتی متر بالای آن. سپس بیمار با حداکثر توان خود به جلو خم شده (با زانوهای کاملا کشیده و راست شده) و فاصله بین دو علامت اندازه گرفته می شود. این فاصله در صورت طبیعی بودن حرکت مهره های کمری ۵ سانتی متر یا بیشتر، و در صورت کاهش توانایی حرکت مهره های کمری کمتر از ۴ سانتی متر افزایش می یابد.

اندازه گیری میزان بازشدن قفسه سینه (chest expansion)

میزان بازشدگی قفسه سینه یا چست اکسپنشن (Chest Expansion) به صورت اختلاف میان حداکثر دم و حداکثر بازدم اجباری در فضای چهارم بین دنده ای در مردان یا درست زیر پستان ها در زنان اندازه گیری می شود در حالی که دستان بیمار روی سر او یا درست پشت آن قرار گرفته اند. میزان طبیعی بازشدگی قفسه سینه، ۵ سانتی متر یا بیشتر است.

تست خم شدگی جانبی ستون فقرات

در آزمون خم شدگی جانبی، در حالی که بیمار تا حد امکان به یک طرف خم می شود، فاصله ای که انگشت میانی دست وی در مسیر پا به سمت پایین می رود اندازه گیری می شود. میزان طبیعی آن بیش از ۱۰ سانتی متر است.

محدودیت یا درد هنگام حرکت در مفاصل لگن یا شانه معمولا وجود دارد. باید تاکید شود که در مراحل اولیه بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان در موارد خفیف، نشانه ها ممکن است خفیف و غیراختصاصی باشند و در معاینه فیزیکی ممکن است نکته غیر طبیعی یافت نشود.

سیر بیماری بسیار متغیر بوده و از فردی که مبتلا به خشکی خفیف مفصل است و رادیوگرافی اش طبیعی است تا بیماری که مبتلا به مهره های کاملا جوش خورده و آرتریت شدید دوطرفه لگن (همراه با آرتریت محیطی دست و پای شدید و علائم خارج مفصلی) است، تفاوت می کند.

وضعیت بدنی بیمار متحمل تغییرات مشخصی شامل از بین رفتن لوردوز مهره های کمری، آتروفی کفل ها و تشدید کیفوز (قوز) مهره های سینه ای می شود. ممکن است خمیدگی گردن رو به جلو یا جمع شدگی (همکشی) با خم شدن مفصل لگن ایجاد شود، که با خم شدن زانوها جبران می گردد.

پیشرفت بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان را می توان از نظر بالینی از روی کاهش قد بیمار، محدودیت بازشدگی قفسه سینه و خم شدن مهره ها به جلو (خم شدن کمر به جلو یا فلکسیون) و اندازه گیری فاصله پس سر تا دیوار برآورد کرد. گاهی با بیمارانی با دفورمیتی های شدید مواجه می شویم که هرگز نشانه های قابل ملاحظه ای نداشته اند.

عوامل نشان دهنده پیشرفت رادیولوژیک بیماری

  • وجود سیندسموفیت ها در زمان بررسی بیمار.
  • افزایش شاخص های التهابی نظیر ESR و CRP.
  • مصرف سیگار.

در برخی از مطالعات، شروع بیماری در دوره بلوغ و درگیری زودرس لگن با پیش آگهی بدتر اسپوندیلیت آنکیلوزان همراه هستند. در زنان، بیماری در موارد کمتری تمایل به آنکیلوز کامل ستون مهره ای دارد، اگرچه ممکن است میزان شیوع آنکیلوز گردنی و آرتریت محیطی در آنان افزایش یابد.

در کشورهای صنعتی، آرتریت محیطی در کمتر از نصف بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان (معمولا به صورت یک علامت دیررس) ایجاد می شود، در حالی که در کشورهای در حال توسعه، میزان شیوع آن بسیار بالاتر و آغاز آن در اوایل سیر بیماری است.

اسپوندیلیت آنکیلوزان و بارداری

حاملگی یا بارداری اثر ثابت و یکنواختی بر علائم اسپوندیلیت آنکیلوزان ندارد. نشانه های اسپوندیلیت آنکیلوزان در یک سوم بیماران باردار بهبود می یابند، در یک سوم آنان به همان صورت باقی می مانند، و در یک سوم آنان بدتر می شوند.

شکستگی مهره ها؛ عارضه ای وخیم در اسپوندیلیت آنکیلوزان

وخیم ترین عارضه بیماری شکستگی مهره است، که می تواند حتی به علت ضربه خفیف به مهره های پوکی استخوان و استئوپروز و خشک و سفت ایجاد شود. در بیشتر موارد مهره های گردنی تحتانی مبتلا می شوند. این شکستگی ها اغلب با جابجایی همراهند و به آسیب نخاعی منجر می شوند.

گاه شکستگی درون یک پیوستگاه دیسک به مهره و قوس عصبی مجاور، که اصطلاحا آرتروز کاذب نامیده می شود و در بیشتر موارد در مهره های سینه ای – کمری رخ می دهد، می تواند منشا ناشناخته ای برای درد متمرکز (لوکالیزه) مداوم و یا اختلال کارکرد نورولوژیک باشد. گوه ای شدن مهره های سینه ای شایع است و با تشدید کیفوز یا قوز مطابقت دارد.

علائم و نشانه های خارج مفصلی

اسپوندیلیت آنکیلوزان و التهاب چشم (یووئیت قدامی)

شایع ترین علامت خارج مفصلی در اسپوندیلیت آنکیلوزان، التهاب چشم بصورت یووئیت قدامی حاد است، که در ۴۰ درصد از بیماران روی می دهد و می تواند قبل از درگیری ستون فقرات یا اسپوندیلیت آرتروپاتی ایجاد شود. التهاب چشم در اسپوندیلیت آنکیلوزان معمولا یک طرفه بوده و علائم آن عبارتند از:

  • درد چشم
  • نورگریزی (فتوفوبی).
  • افزایش ترشح اشک.
  • قرمزی چشم.

این حملات التهابی چشم تمایل به عود اغلب در چشم مقابل دارند. آب مروارید یا کاتاراکت و گلوکوم ثانویه (آب سیاه) عوارض شایعی هستند.

اسپوندیلیت آنکیلوزان و بیماری گوارشی و پوستی

تا ۶۰ درصد از بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آرتروپاتی، بیماری گوارشی نظیر التهاب کولون یا ایلئوم دارند. این اختلال معمولا بی علامت است، اما در ۵ تا ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان، دچار بیماری التهابی روده یا IBD شدیدی می شوند.

حدود ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان، پسوریازیس دارند.

نارسایی آئورت، که در برخی از موارد منجر به نارسایی احتقانی قلب می شود، در درصد اندکی از بیماران، گاه در اوایل سیر بیماری روی می دهد. وقفه یا بلوک قلبی درجه سه (Complete Heart Block) می تواند به تنهایی یا همراه با نارسایی آئورت روی دهد.

بیماری ریوی و اختلال کارکرد قلبی می توانند شایع باشند. سندرم دم اسب (cauda equina) و فیبروز لوب فوقانی ریه، عوارض دیررس نادر هستند. فیبروز پشت صفاقی اختلالی است که به ندرت همراه با این بیماری یافت می شود. گزارش شده است که میزان شیوع پروستاتیت یا التهاب پروستات افزایش می یابد. آمیلوئیدوز نادر است.

روش های اندازه گیری شدت اسپوندیلیت آنکیلوزان

شاخص های BASDAI, ASDAS, BASFI, Harris Hip Score

چندین روش معتبر برای سنجش شدت بیماری و تأثیر آن بر کارکرد بیمار وجود دارند که در بررسی و درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان کاربرد گسترده ای دارند، به ویژه شاخص باث برای اندازه گیری شدت بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان (BASDAI) و شاخص فعالیت بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان (ASDAS)، که هر دو مقیاسی از فعالیت بیماری هستند. شاخص کارکردی باث برای اسپوندیلیت آنکیلوزان (BASFI) (مقیاسی از محدودیت فعالیت های زندگی روزمره بیمار) و مقیاس های مختلف برای بررسی تغییرات رادیوگرافیک.

شاخص هیپ هاریس (harris hip score) هرچند برای اسپوندیلیت آنکیلوزان اختصاصی نیست، ولی می تواند سودمند باشد.

علیرغم پایدار ماندن بیماری، بیشتر مبتلایان به این بیماری قادرند که به طور موثر و سودمندی به کار خویش ادامه دهند. برخی از (ولی نه همه) بررسی های مربوط به عمر بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان دلالت بر آن داشته اند که این بیماری طول عمر بیمار را در مقایسه با جمعیت عمومی کاهش می دهد. مرگ و میر قابل انتساب به این بیماری عمدتا ناشی از ضربه به ستون فقرات و شگستگی مهره ها، نارسایی آئورت، نارسایی تنفسی، نفروپاتی آمیلوئیدی، یا عوارض درمان مانند خونریزی از بخش فوقانی دستگاه گوارش است. تأثیر درمان ضد TNF بر عاقبت بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان هنوز مشخص نیست.

نتایج آزمایشگاهی در بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان

هیچ آزمایشی وجود ندارد که برای تشخیص اسپوندیلیت آنکیلوزان قطعی باشد. آنتی ژن HLA-B27 در ۸۰ تا ۹۰ درصد از بیماران وجود دارد.

میزان ESR و CRP در آزمایش خون بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان معمولا، افزایش می یابند.

  • کم خونی خفیف یا آنمی خفیف ممکن است وجود داشته باشد.
  • مبتلایان به بیماری شدید ممکن است افزایش میزان فسفاتاز قلیایی (آلکالن فسفاتاز) را نشان بدهند.
  • افزایش سطح IgA سرمی شایع است.
  • فاکتور روماتوئید (RF)، آنتی بادی ضد CCP ( پپتید حلقوی سیترولینه)، و آنتی بادی های ضد هسته ای (ANA) معمولا وجود ندارند و منفی هستند، مگر اینکه وجود آنها ناشی از یک بیماری همراه باشد.
  • میزان سلول های لنفوسیت T در خون اندک است و میزان متالوپروتئیناز شماره ۳ ماتریکس در سرم با شدت فعالیت بیماری ارتباط دارد.
  • مایع مفاصل محیطی در اسپوندیلیت آنکیلوزان ویژگی های التهابی دارد.
  • در مواردی که محدودیت حرکت دیواره قفسه سینه و کاهش بازشدن قفسه سینه (Chest Expansion) وجود داشته باشد، کاهش ظرفیت حیاتی و افزایش ظرفیت باقیمانده کارکردی (FRC) ریه شایع است، ولی وضعیت جریان هوا طبیعی است و کارکرد تهویه ای معمولا به خوبی حفظ می شود.

علائم رادیوگرافی و تصویربرداری

ساکروایلئیت اولین نشانه اسپوندیلیت آنکیلوزان در تصویربرداری است. زودرس ترین تغییرات در رادیوگرافی استاندارد عبارت است از محو و نامشخص شدن حاشیه های کورتیکال (قشری) استخوان زیرغضروفی و متعاقب آن ساییدگی یا اروزیو و اسکلروز.

پیشرفت ساییدگی منجر به پهن شدن کاذب فضای مفصلی می شود. همچنان که فیبروز و سپس آنکیلوز استخوانی به روند بیماری اضافه می شوند، مفاصل ممکن است محو و مسدود شوند.

در مهره های کمری، پیشرفت بیماری منجر به راست شدگی ستون مهره ای به علت از دست رفتن لوردوز یا قوس کمر و اسکلروز واکنشی به علت التهاب استخوان گوشه های قدامی اجسام مهره ای همراه با ساییدگی متعاقب آن می شود، که باعث مربعی شدن یا حتی بشکه ای شدن یک یا چند جسم مهره ای می گردد.

پیشرفت استخوانی شدن در نهایت منجر به تشکیل سندسموفیت های حاشیه ای می شود، که در عکس ساده به صورت یک پله استخوانی که اجسام مهره ای متوالی را در سمت قدامی و جانبی به هم متصل می کنند قابل مشاهده اند.

استفاده از MRI برای تشخیص اسپوندیلیت آنکیلوزان

ممکن است سال ها طول بکشد تا علائم ساکروایلئیت در رادیوگرافی های ساده خود را نشان دهند و بنابراین MRI به طور فزاینده ای در تشخیص اسپوندیلیت آنکیلوزان مورد استفاده قرار می گیرد. بهترین روش تشخیص ساکروایلئیت فعال استفاده از MRI است.

تشخیص اسپوندیلیت آنکیلوزان

تشخیص اسپوندیلیت آنکیلوزان قبل از پیشرفت غیرقابل برگشت بیماری اهمیت دارد. این هدف به چندین دلیل چالش برانگیز است:

  1. درد کمر بسیار شایع است، اما میزان شیوع اسپوندیلیت آنکیلوزان بسیار کمتر است.
  2. یک تشخیص زودرس احتمالی اغلب متکی بر زمینه های بالینی است و مهارت قابل توجهی می طلبد
  3. افراد جوان دارای علائم اسپوندیلیت آنکیلوزان معمولا به پزشک مراجعه نمی کنند.

بیماری اسپوندیلیت آنکیلوزان باید از سایر علل متعدد درد کمر، افتراق داده شود. برای آن که کمردرد مزمن (یعنی کمردردی که بیشتر از ۳ ماه طول کشیده باشد) به عنوان معیاری از کمردرد التهابی در اسپوندیلیت محوری در نظر گرفته شود باید دارای دست کم چهار تا از ویژگی های زیر را داشته باشد:

  • سن شروع زیر ۴۰ سالگی.
  • شروع تدریجی و پنهانی.
  • بهبود درد با ورزش (فعالیت).
  • عدم بهبود درد با استراحت یا حتی استراحت باعث بدتر شدن کمر درد شود.
  • درد شبانه همراه با بهبود هنگام برخاستن از خواب.

علائم کمردرد التهابی

علاوه بر موارد بالا یعنی شروع تدریجی و موذیانه، بهبود با فعالیت و تشدید کمر درد با استراحت و درد شبانه. موارد زیر نیز از ویژگی های کمردرد التهابی هستند:

  • خشکی صبحگاهی به مدت بیش از ۳۰ دقیقه.
  • بیدار شدن از خواب بر اثر کمردرد در نیمه دوم شب.
  • درد نوبتی و متناوب کفل ها.

علل عفونی و بدخیمی و سرطان ها که باعث درد کمر می شوند نیز باید از اسپوندیلیت آنکیلوزان افتراق داده شوند این بیماری ها شامل اسپوندیلیت عفونی، اسپوندیلودیسکیت، ساکروایلئیت، و تومور اولیه یا متاستاتیک هستند. کلسیفیکاسیون و استخوانی شدن لیگامان های اطراف مهره ها در هیپر استوز اسکلتی ایدیوپاتیک منتشر (DISH) روی می دهند؛ بیماری هیپر استوز اسکلتی ایدیوپاتیک منتشر در سنین میانسالی و پیری روی می دهد و معمولا بدون علامت است.

درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان

امیدهای تازه درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان

درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان باید شامل یک برنامه ورزشی به منظور حفظ وضعیت بدن و دامنه حرکت مفصل باشند. بنابراین ورزش های اسپوندیلیت آنکیلوزان بسیار مهم هستند.

داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAID)

داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAID) داروهای اصلی درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان هستند. این داروها در بسیاری از بیماران باعث کاهش درد و حساسیت نسبت به لمس (تندرنس) می شوند و تحرک بیمار را افزایش می دهند.

شواهد زیادی وجود دارند که نشان می دهند درمان با دوز بالای داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAID) سرعت پیشرفت بیماری در رادیوگرافی را به ویژه در بیمارانی که در خطر بالاتری برای پیشرفت بیماری هستند، کاهش می دهد. با این حال، علیرغم درمان با داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAID) بسیاری از بیماران همچنان علامت دار باقی می مانند. در این بیماران باید از داروهای ضد TNF آلفا استفاده کرد.

داروهای ضد TNF آلفا

بیمارانی که برای درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان با اینفلیکسی ماب (infliximab)، اتانرسپت (etanercept)، آدالیموماب (adalimumab) یا گولیموماب (golimumab) یا سرتولیزوماب پگول (certolizumab pegol) تحت درمان قرار گرفته اند، کاهش سریع، فاحش و مداومی در تمامی مقیاس های بالینی و آزمایشگاهی فعالیت بیماری نشان داده اند.

در صورت پاسخ دهی مطلوب به درمان، بهبود قابل ملاحظه ای در شاخص های عینی و ذهنی فعالیت و کارکرد بیماری شامل خشکی صبحگاهی، درد، تحرک مهره ها، تورم مفاصل محیطی، CRP و ESR در آزمایش خون اسپوندیلیت آنکیلوزان یافت می شود. بررسی های مربوط به MRI، نشانگر رفع قابل ملاحظه ادم مغز استخوان، آنتزیت و افوزیون های مفصلی در مفاصل ساکروایلیاک، مهره ها و مفاصل محیطی هستند.

پاسخ به درمان با گذشت زمان ثابت و پایدار می ماند، و پسروی های ناقص یا کامل بیماری شایع است.

چه کسانی به درمان به خوبی پاسخ می دهند؟

  • سن پایین.
  • طول کوتاه تر بیماری.
  • میزان بالاتر شاخص های التهابی در حالت پایه (ابتدای ارزیابی بیمار).
  • میزان پایین تر ناتوانی.

با این وجود، برخی از بیماران با بیماری طولانی و حتی آنکیلوز ستون مهره ای می توانند سود چشمگیری کسب کنند. افزایش چگالی ماده معدنی استخوان، ۶ ماه پس از شروع درمان یافت می شود. شواهدی مبنی بر آن وجود دارند که درمان ضد TNF جلوی تشکیل سندسموفیت را نمی گیرد، اگرچه این نکته ممکن است عمدتا در خلال سالیان آغازین درمان صدق کند.

اگرچه داروهای قوی سرکوبگر ایمنی تاکنون نسبتا ایمن بوده اند، ولی بیماران در معرض خطر بالاتری از نظر ابتلا به عفونت های وخیم، نظیر سل منتشر هستند؛ واکنش های افزایش حساسیت در محل انفوزیون یا تزریق نیز شایع اند.

به نظر نمی رسد در بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان که با داروهای ضد TNF تحت درمان قرار گرفته اند میزان بروز بدخیمی و سرطان افزایش یابد، ولی موارد منفردی از بدخیمی های هماتولوژیک (سرطان خون) مدت کوتاهی پس از شروع درمان رخ داده اند.

بنابراین مصرف داروهای ضد TNF تنها در کسانی باید انجام شود که دارای یک تشخیص قطعی و بیماری فعال هستند که به درمان با دست کم دو داروی ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAID) مختلف پاسخ کافی نمی دهند. پیش از آغاز درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان با داروهای ضد TNF، همه بیماران باید از نظر ابتلا به سل با آزمون PPD بررسی شوند و در صورتی که جواب مثبت باشد باید با داروهای ضد سل تحت درمان قرار گیرند.

در چه کسانی نباید از داروهای ضد TNF استفاده کرد؟

  • عفونت فعال یا خطر بالای عفونت بدخیمی یا حالت پیش بدخیمی.
  • سابقه لوپوس اریتماتوی سیستمیک، بیماری ام اس یا مولتیپل اسکلروزیس.
  • بارداری و شیردهی نیز از جمله موارد منع نسبی مصرف هستند.

آیا متوتروکسات، طلا و کورتون برای درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان کاربرد دارند؟

داروی متوترکسات (Methotrexate)، اگرچه به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، ام در درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان فایده ای در بر ندارد؛ هم چنین هیچ گونه نقش درمانی برای طلا یا گلوکوکورتیکوئیدهای خوراکی به اثبات نرسیده است.

تاثیر خوبی برای درمان با داروی تالیدومید (Thalidomide) با دوز ۲۰۰ میلی گرم در روز، در درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان گزارش شده است. اوستکناماب (ustekinumab) (ضد ۱۲ / ۲۳ -IL) و سکوکینوماب (secukinumab) (ضد ۱۷-IL)، آنتی بادی هایی تک دودمانی هستند که در کارآزمایی های بالینی تأثیر امید بخشی را از خود نشان داده اند و از امیدهای تازه درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان هستند، ولی هنوز توسط FDA تأیید نشده اند.

درمان جراحی اسپوندیلیت آنکیلوزان

شایع ترین مورد کاربرد جراحی برای درمان اسپوندیلیت آنکیلوزان عبارت است از آرتریت شدید مفصل لگن که درد و خشکی آن معمولا به طور قابل توجهی به کمک آرتروپلاستی کامل لگن برطرف می شوند.

تعداد اندکی از بیماران ممکن است از درمان جراحی دفورمیتی مهره ها در حالت فلکسیون بیش از حد یا نیمه دررفتگی مفصل آتلانتو آکسیال (مفصل بین مهره های اطلس و آسه) سود ببرند.

درمان التهاب چشم در اسپوندیلیت آنکیلوزان

حملات التهاب چشم بصورت یووئیت قدامی در اسپوندیلیت آنکیلوزان معمولا به طور موثری از طریق تجویز گلوکوکورتیکوئید موضعی (کورتون چشمی) همراه با داروهای گشادکننده مردمک درمان می شوند، اگرچه گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک، داروهای سرکوبگر ایمنی، یا درمان ضد TNF ممکن است در برخی از موارد مورد نیاز باشند. مهارکننده های TNF آلفا تعداد حملات التهاب چشم بصورت یووئیت قدامی را در بیماران مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان کاهش می دهند، اگرچه مواردی از التهاب چشم بصورت یووئیت جدید یا عود کننده، به دنبال مصرف اتانرسپت مشاهده شده اند.

بیماری قلبی همزمان ممکن است نیاز به نصب ضربانساز (پیس میکر) یا تعویض دریچه آئورت داشته باشد. درمان پوکی استخوان یا استئوپروز ستون فقرات بدن در حال حاضر مانند درمان پوکی استخوان در سایر بیماری ها بوده و درمان اختصاصی ای برای اسپوندیلیت آنکیلوزان ندارد.



:: برچسب‌ها: بیماری , اسپوندیلیت آنکیلوزان , بیماری AS ,
:: بازدید از این مطلب : 63
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 7 تير 1401 | نظرات ()
بیماری اگزمای انگشت
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

اگزمای انگشت (Fingertip Eczema) یک بیماری پوستی بوده که می تواند نوک انگشتان دست و پا را درگیر کند و باعث ایجاد ترک و پوسته ریزی سر انگشتان شود. اگزمای سر انگشتان با ترک خوردگی و سوزش نوک انگشت خود را نشان می دهد. در ادامه به بررسی علائم، تشخیص و درمان این اگزما می پردازیم.

اگزمای نوک انگشتان چیست؟

اگزمای نوک انگشتان همانطور که از اسمش پیداست، محدود به سر انگشتان است و در این بیماری یک یا چند انگشت می توانند درگیر شوند. در اگزمای سر انگشتان معمولا خارش وجود ندارد یا بسیار محدود است اما حساسیت در لمس و احساس سوزش در نوک انگشت بسیار شایع است.

علائم اگزمای سر انگشتان

همانطور که گفته شد این بیماری با التهاب، اختلال حسی و سوزش نوک انگشت خود را نشان داده و ممکن است چند انگشت را درگیر کند. خارش معمولا وجود ندارد.

علائم پوستی

مهم ترین مشخصات و نشانه های پوستی عبارتند از:

  • خشکی شدید پوست.
  • پوسته پوسته شدن سر انگشتان.
  • ایجاد رنگ صورتی و ترک خوردگی (شقاق) در نوک انگشتان.

در زیر پوسته ها، پوست حساس و قرمز رنگی نمایان می شود. نوک انگشتان بسیار خشک، نرم، قرمز و شکننده هستند. این بیماری التهابی تمایل به مزمن شدن دارد. معمولا وزیکول ها تشکیل نمی شوند.

فرآیند تغییرات پوستی معمولا قبل از رسیدن به مفصل اینترفالانژیال (بین بندانگشتی) دیستال (انتهایی) متوقف می شود.

این بیماری بیشتر در فصل زمستان ایجاد می شود و می تواند هر سال عود کند. البته کاملا محدود به فصل زمستان نیست و در تمام طول سال ممکن است رخ دهد. این بیماری در کودکان شایع نیست و معمولا در بزرگسالان دیده می شود.

علت ایجاد اگزمای نوک انگشت چیست؟

علل مختلفی برای ایجاد این بیماری پوستی معرفی شده اند. آتوپی ممکن است یک عامل زمینه ساز باشد، همچنین مواد شیمیایی تحریک کننده یا تماس سایشی پوست، ممکن است در ایجاد بیماری نقش داشته باشند. تماس سایشی مکرر به دلیل کار با کاغذ به عنوان یک عامل تشدید کننده مطرح شده است.

درماتیت تماسی آلرژیک نسبت به گیاهان، رزین ها، و چسب ها نیز ممکن است در ایجاد این بیماری پوستی نقش داشته باشد.

مواد آلرژی زای شغلی و مرتبط با سرگرمی، حرارت، تماس مکرر با آب، چرخه های مکرر رطوبت و خشکی، سایش و اصطکاک را نیز به عنوان علل ایجاد کننده اگزمای انگشتان باید مورد توجه قرار داد.

سیر و پیش آگهی بیماری

این بیماری ممکن است ماه ها یا سال ها طول بکشد و می تواند نسبت به درمان بسیار مقاوم باشد. اغلب نمی توان به سادگی یا به صورت مداوم از عوامل ایجاد کننده ی بیماری اجتناب نمود. التهاب ممکن است در نوک انگشتان شروع شود ولی می تواند به آرامی پیشرفت کند و انگشت ها و کف دست ها را نیز درگیر نماید.

تشخیص های افتراقی

از جمله تشخیص های افتراقی اگزمای سر انگشتان می توان به آلرژی تماسی و بیماری پسوریازیس اشاره کرد. بنابراین باید بیماری را از نظر ابتلا به آلرژی تماسی و پسوریازیس بررسی وکرد. سایر نشانه ها و مکان های پسوریازیس را باید با دقت جستجو کرد تا این تشخیص کنار گذاشته شود.

علائم آلرژی تماسی را باید در افرادی که با پیاز گل لاله سروکار دارند، گل فروش ها، دندان پزشکان یا افراد دیگری که با چسب های نوع آکریلات کار می کنند، مد نظر قرار داد.

همچنین حساسیت و آلرژی نسبت به ناخن های مصنوعی را نیز باید مورد توجه قرار داد. اگر ناخن از بستر آن جدا شده باشد (اونیکولیز)، باید عفونت کاندیدایی (نوعی عفونت قارچی پوست) را در نظر داشت.

درمان اگزمای سر انگشتان دست

اجتناب از عامل زمینه ساز

در ابتدا باید عامل زمینه ساز ایجاد کننده ی بیماری را از بین برد. از بیماری درخواست می شود که از چرخه های مکرر رطوبت و خشکی، پاک کننده ها یا حلال های تحریک کننده، حرارت و سایش نوک انگشتان دوری کند.

درمان دارویی و پماد

درمان اگزمای سر انگشتان مثل یک اگزمای تحت حاد یا مزمن است. همانطور که گفته شد باید از مواد محرک اجتناب کرد و در نواحی مبتلا باید مکرر از مواد چرب کننده استفاده نمود.

یک ملین ملایم مثل وازلین را باید مرتب مورد استفاده قرار داد. استفاده از یک کرم اسید لاکتیک (کرم ۱۲درصد Amlactin یا Lac – Hydrin ) می تواند مفید باشد.

استروئیدهای موضعی (پماد کورتون) با توان متوسط، با یا بدون پانسمان بسته، بهبود موقتی ایجاد می کنند. پوشیدن دستکش های پنبه ای و استفاده از مرطوب کننده های قوی در طول شب می تواند به کنترل این شکل بسیار مقاوم اگزما کمک کند.

اگر سایر اقدامات بی نتیجه باشند می توان کرم های حاوی قطران مثل Fototar یا ۲۱۷ MG را ۲ بار در هر روز استفاده کرد.

نکات مهم درباره اگزمای نوک انگشت

  • چسب سیانواکریلات اغلب برای بستن و پر کردن شقاق های دردناک و ترک های نوک انگشت بکار می رود؛ آلرژی نسبت به این ماده شیمیایی ناشایع است ولی غیر ممکن نیست.
  • محافظت از دست ها و پوست مبتلا با استفاده مکرر از وازلین و پوشیدن دستکش های پنبه ای می تواند بسیار مفید باشد.
  • کاهش تحریک ناشی از شستن مکرر دست ها و کم کردن تماس با سایر عوامل محرک، شالوده درمان این بیماری است. برای کارهایی که با رطوبت همراه است و برای شستشو و تمیز کاری باید از دستکش های خانگی استفاده کرد.
  • در صورت شک به تماس های شغلی با چسب ها و مواد چسبناک، رزین ها، یا گیاهان (نظیر گل فروش ها، بهداشت کاران دهان و دندان و دندانپزشکان)، حتی اگر سابقه تماس مواد «جدید» وجود نداشته باشد، باید تست حساسیت پوستی یا پچ تست (Patch Test) را انجام داد.


:: برچسب‌ها: بیماری , اگزما , انگشت ,
:: بازدید از این مطلب : 51
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 7 تير 1401 | نظرات ()
بیماری پسوریازیس یا بیماری صدف
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

پسوریازیس یا بیماری صدف (Psoriasis) یک بیماری پوستی التهابی و خودایمن است که باعث ایجاد ضایعات پوستی و پوسته ریزی و درگیری ناخن می شود. بیماری پوستی پسوریازیس کشنده یا واگیر دار نیست و سرطان هم نیست. این بیماری پس از ازدواج ممکن است با احتمال 10 تا 15 درصد به کودکان منتقل شود. در ادامه به بررسی علت، علائم، تشخیص و درمان انواع پسوریازیس تناسلی، سر، ناخن و اندام ها، قطره ای یا خال دار، معکوس، پوسچولار و پلاکی می پردازیم و به این سوال پاسخ می دهیم که این بیماری چگونه درمان و کنترل می شود.

علت بیماری پسوریازیس چیست؟

پسوریازیس یک بیماری پوستی التهابی مزمن و شایع و عمدتا ناشی از غیرطبیعی بودن عملکرد لنفوسیت های T است. این بیماری با پاپول ها و پلاک های صورتی تا قرمز همراه با پوسته های سفید رنگ و ضخیم که ممکن است موضعی یا وسیع باشند و پوست سر، آرنج ها و زانوها را درگیر کنند مشخص می شود.

البته ضایعات پوستی ممکن است محدود به پوست سر، ناخن ها و چین های پوستی باشد. هرچند که این بیماری تا آخر زندگی همراه با بیمار وجود دارد اما بیماران ممکن است دوره هایی از بهبودی طولانی مدت را تجربه کنند.

بخش های مختلفی از ژن های بدن مرتبط با پسوریازیس دانسته شده و PSORS1 مسئول 50 درصد احتمال بروز بیماری شناخته می شود. همچنین این بیماری پوستی، احتمال بروز بیماری هایی نظیر اضطراب، افسردگی، چاقی، دیابت، فشارخون بالا، لنفوم، انفارکتوس قلبی و سکته مغزی را افزایش می دهد.

مکانیسم ایجاد بیماری

براساس تحقیقات انجام شده، التهاب مهم ترین مکانیسم ایجاد و گسترش این بیماری است. زمانی که گلبول های سفید بدن از جمله T Cell ها (لنفوسیت های T) با یک عامل خارجی نظیر باکتری یا ویروس برخورد می کنند. بلافاصله شروع به آزاد سازی سایتوکاین هایی از جمله TNF (فاکتور نکروز دهنده تومور) می کنند.

این سایتوکاین ها باعث تحریک و فعال شدن سیستم ایمنی بدن می شوند. در یک بیماری خودایمنی نظیر پسوریازیس، مقدار زیادی TNF تولید می شود که موجب فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی و آسیب بافت های سالم بدن می گردد.

سلول های طبیعی پوست در طی ۳۰ روز تشکیل شده ، بالغ می شوند و می میرند. اما در پسوریازیس، این سیکل حدود ۳ تا ۶ روز طول می کشد . سلول های جدید، قبل از مرگ سلول های قدیمی تولید می شوند. نتیجه ی این اتفاقات ایجاد ضایعات پلاکی شکل پوسته ریزی دهنده در نقاط مختلف بدن است.

عوامل تحریک شعله وری بیماری

عوامل مختلفی می توانند منجر به تحریک شعله وری پسوریازیس شوند از جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. عوامل موضعی

  • آسیب پوستی
  • خراشیدگی
  • سوختگی

2. عوامل سیستمیک

  • عفونت ها: مخصوصا استرپتوکوک ها و ایدز.
  • استرس های روان پزشکی.
  • مصرف بیش از حد الکل.
  • آب و هوای سرد و خشک.
  • سیگار: مصرف سیگار با ابتلا به پسوریازیس رابطه دارد. سیگار می تواند باعث شعله ور شدن بیماری و بدتر شدن ضایعات پوستی شود. همچنین افراد سیگاری به درمان پاسخ خوبی نمی دهند.
  • گلوتن: تحقیقات جدید نشان داده اند که بعضی از افراد مبتلا به پسوریازیس دارای آنتی بادی های ضد گلوتن هستند. البته این افراد به سلیاک مبتلا نیستند، اما مصرف گلوتن ممکن است باعث ایجاد علائم پوستی و گوارشی شود. بنابراین به بیماران توصیه می کنیم که در صورت امکان از رژیم غذایی فاقد گلوتن استفاده نمایند.
  • چاقی: چاقی یک ریسک فاکتور مهم در ابتلا به پسوریازیس می باشد. چاقی همچنین باعث کاهش اثر داروها و افزایش عوارض دارویی می شود.

3. داروها

  • لیتیوم (Li)
  • بتابلاکر ها نظیر پروپرانولول (Propranolol)
  • نیتروژن
  • داروهای ضد مالاریا نظیر کلروکین
  • ایندومتاسین، بروفن، ایبوپروفن، کتورولاک و سایر داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی.
  • کینیدین (Quinidine)
  • داروهای ضد فشار خون نظیر ACE Inhibitors (انالاپریل و کاپتوپریل).
  • اینترفرون که در درمان هپاتیت C مورد استفاده قرار می گیرد.
  • داروهای ضد قارچی نظیر کتوکونازول و فلوکونازول.
  • بعضی آنتی بیوتیک ها نظیر تتراسیکلین.
  • مصرف خوراکی و یا موضعی استروئیدها می تواند باعث بهبود ضایعات پسوریازیس شود. اما قطع این داروها ممکن است باعث عود و بدترشدن ضایعات پوسته ریزی دهنده شود.

شیوع و بروز بیماری

پسوریازیس همه گروه های سنی را تحت تأثیر قرار می دهد. شروع بیماری معمولا از سن 20 تا 30 یا 50 تا 60 سالگی است. نزدیک به 90 درصد از بیماران، سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری را دارند به همین دلیل احتمال انتقال بیماری پس از ازدواج از والد به فرزند وجود دارد.

بر اساس مطالعه ای که بر روی شیوع و بروز پسوریازیس در سال 2013 انجام شد، مشخص شد که شیوع بیماری در مناطق مختلف دنیا متفاوت است. شیوع در بزرگسالان از حدود 0.91 درصد در امریکا تا 8.5 درصد در نروژ متفاوت است و شیوع بیماری در کودکان از حدود صفر درصد در تایوان تا 2.5 درصد در ایتالیا متفاوت است.

علائم پسوریازیس

علائم پسوریازیس را می توان در قالب گروه هایی و براساس الگوهای بالینی متفاوت طبقه بندی کرد که البته شباهت زیادی به هم ندارند. بیماران ممکن است با یک الگو مراجعه کنند و در طول زمان به الگوی دیگر تبدیل شوند. علائم پسوریازیس سر و ناخن متفاوت بوده و همچنین تظاهرات بیماری در افراد مختلف، متفاوت است. در ادامه به بررسی انواع پسوریازیس و مهم ترین علائم آن می پردازیم.

 پلاک پوسته ریزی دهنده در پسوریازیس – این پلاک ها ممکن است اندکی خارش دار باشند

پلاک مزمن پوستی

پلاک پوستی پسوریازیس مزمن شایع ترین علامت بیماری می باشد. پاپول ها و پلاک های قرمز و با حدود مشخص همراه با پوسته سفید و ضخیم دیده می شود و ممکن است به صورت وسیع و همراه با تشدید در مناطقی مثل پوست سر، آرنج ها، زانوها و چین باسن ایجاد شوند.

در صورت جدا کردن پوسته محکم و چسبناک خونریزی رخ می دهد علامت شبنم خونی یا Auspitz Sign گفته می شود. همچنین جدا کردن پوسته ها به صورت مکانیکی و تهاجمی از روی پوست سر منجر به ایجاد کچلی می شود.

انواع پسوریازیس

پسوریازیس پلاکی

پسوریازیس پلاکی (Plaque Psoriasis) یا ولگاریس شایع ترین شکل بیماری می باشد. پاپول ها و پلاک های قرمز و با حدود مشخص همراه با پوسته سفید و ضخیم دیده می شود و ممکن است به صورت وسیع و همراه با تشدید در مناطقی مثل پوست سر، آرنج ها، زانوها و چین باسن ایجاد شوند.

پسوریازیس قطره ای یا خال دار – صورت، گوش ها و پوست سر ممکن است در اثر شعله وری نوع قطره ای درگیر شوند

پسوریازیس قطره ای یا خال دار

پسوریازیس خال دار یا قطره ای (Guttate) در کودکان و بالغین جوانی که با ویروس سیستم تنفسی فوقانی یا استرپتوکوک پیوژن تماس داشته اند، شایع تر است و شیوع آن در حدود 10 درصد می باشد.

در نوع خالدار، پاپول ها و پلاک های قرمز کوچک دایره ای و بیضی شکل به صورت ناگهانی روی تنه و اندام ها ظاهر می شوند و تمایل تا طی 6 ماه تا 1 سال درمان شوند.

پسوریازیس معکوس (بین چین ها)

پسوریازیس معکوس (Inverse) بصورت پلاک های قرمز، مرطوب و شقاق دار چین های پشت گوش، زیر پستان ها، زیر بغل، کشاله ران و چین باسن تظاهر می یابد و اغلب با درماتوفیت اولیه، عفونت کاندیدایی و استرپتوکوکی اشتباه می شود. این ارگانیسم ها ممکن است منجر به شعله وری بیماری شوند.

پسوریازیس اریترودرمیک

در پسوریازیس اریترودرمیک (Erythrodermic) معمولا بیماران حساسیت و درد پوست در لمس، تب، کاهش وزن، دفع پروتئین و لنفادنوپاتی (بزرگی غدد لنفاوی) دارند.

 پسوریازیس پوسچولار – این شکل نادر بیماری ممکن است وسیع و شدید باشد و به درمان با متوتروکسات، سیکلوسپورین و آسیترتین پاسخ می دهد

پسوریازیس پوسچولار یا پوستولی

پسوریازیس پوسچولار (Pustural) ناشی از التهاب شدید است که منجر به تشکیل پوسچول های استریل می شود.

اشکال بالینی مختلفی از بیماری توصیف شده اند که می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • ژنرالیزه یا منتشر: این فرم معمولا در حاملگی، پس از عفونت و قطع مصرف استروئید سیستمیک ایجاد می شود.
  • موضعی: در حاشیه پلاک قبلی ایجاد می شود.
  • کف دست و پا: مصرف سیگار و احتمالا در همراهی با ضایعات استخوانی در ایجاد این فرم نقش دارند.
  • انتهایی: این فرم، در قسمت انتهایی انگشتان دست و پا و همراه با درگیری ناخن است.

پسوریازیس ناخن

پسوریازیس ناخن ممکن است به تنهایی رخ دهد اما اکثر بیماران علائم پوستی پسوریازیس را نیز نشان می دهند. علائم بیماری ناخن ها شامل فرورفتگ، سفیدشدن ناخن ها، ناخن شکننده، لکه های زرد (لكه های روغنی)، خونریزی های باریک، ضخیم شدن ناخن ها و جداشدن بخش انتهایی صفحه ناخن از بستر ناخن (انیکولیز) می باشد.

آرتریت پسوریازیس (پسوریاتیک)

آرتریت پسوریاتیک در نزدیک به 30 درصد از بیماران مبتلا به پسوریازیس پوستی رخ می دهد. آرتریت در بیمارانی که درگیری پوستی گسترده دارند شایع تر است. تعداد کمی از بیماران پیش از ایجاد علائم پوستی، دچار آرتریت پسوریاتیک می شوند.

پنج الگوی بالینی از این بیماری توصیف شده اند که عبارتند از:

  • مونوآرتریت.
  • الیگوآرتریت غیرقرینه (شایع ترین فرم).
  • پلی آرتریت قرینه (مشابه روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید).
  • آرتریت موتیلان یا خورنده.
  • آرتریت مهره ای.

یافته های آزمایشگاهی

اغلب اوقات نیازی به بیوپسی برای تشخیص پسوریازیس نیست اما قبل از شروع درمان سیستمیک بایستی انجام شود.

مراقبين اولیه بایستی کلسترول، قندخون و فشارخون را پایش کنند؛ چون بیماران پسوریاتیکی ریسک بالایی برای بیماری های قلبی عروقی و سندرم متابولیک دارند.

در بیماران با شعله وری فرم قطره ای یا خالدار بایستی کشت حلق و تیتر آنتی استرپتولیزین O فرستاده شود.

در بیماران با پسوریازیس معکوس یا در بیمارانی که علی رغم درمان موضعی یا سیستمیک کافی دچار حملات شعله وری شدند، بایستی مشاهده نمونه مرطوب با میکروسکوپ و کشت باکتریایی انجام شود.

در موارد بسیار مقاوم بایستی بیمار را از جهت عفونت ایدز (HIV) ارزیابی کرد.

تشخیص های افتراقی

  • درماتیت سبورئیک
  • اگزمای دیس هیدروتیک (دست، پا)
  • تینه آی سر (پوست سر)
  • انیکومیکوزیس (ناخن ها)
  • بین چین ها (کاندیدیایی یا استرپتوکوکی)
  • پیتریازیس روزه آ
  • بثورات دارویی

درمان پسوریازیس

درمان موضعی با کرم و پماد

این بیماری به صورت یک روش مرحله بندی شده و با شروع از درمان موضعی و سپس پیشروی به سمت فوتوتراپی و نهایتا درمان سیستمیک درمان می شود.

با توجه به ماهیت عودکننده و مزمن این بیماری پوستی، درمان ها به صورت ترکیبی و چرخشی و با هدف به حداقل رساندن سمیت درمان برای هر فرد تنظیم می شوند.

قسمت اصلی درمان پسوریازیس موضعی گلوکوکورتیکوئیدهای موضعی هستند. به طور کلی پسوریازیس پوست سر، تنه و اندام ها نیازمند گلوکوکورتیکوئیدهای با توان بالاتر (کلاس ۱ و ۲) است در حالی که ضایعات روی نواحی حساس صورت و بین چین ها نیازمند گلوکوکورتیکوئیدهای با توان کمتر (کلاس ۵ و ۶) هستند.

داروهای فاقد استروئید نظیر قير، رتینوئیدها و آنالوگ های ویتامین D، اغلب با گلوکوکورتیکوئیدها ترکیب می شوند تا اثربخشی آنها را افزایش و عوارض جانبی آنها را کم کنند (مثل نازک شدن پوست)

یک مثال برای رژیم درمانی پلاک پسوریاتیکی روی آرنج ها ممکن است شامل یک آنالوگ ویتامین D دوبار در روز (مثل کرم کلسی پوترین، پماد کلسیتریول) در طول هفته و یک گلوکوکورتیکوئید کلاس ۱ دوبار در روز طی اواخر هفته باشد. گلوکوکورتيکوئيدها ممکن است در داروخانه های سازنده داروهای تخصصی با قیر ترکیب شوند.

کلسی پوتریول بتامتازون دی پروپیونات (Taclonex) یک مثال از داروهای ترکیبی است که بر روی ضایعات پسورازیس پوست سر، تنه و اندام ها مؤثر بوده است.

تریامسینولون استوناید تزریقی ( 5 تا 10 میلی گرم) به شکل موثری منجر به بهبودی در بسیاری از پلاک های پوستی می شود.

ضایعات برخی قسمت ها مثل پوست سر و ناخن درمان دشوارتری دارند. پوست ضخیم روی پوست سر را می توان به وسیله یک حوله گرم و مرطوب آغشته شده به روغن زیتون (به مدت ۳۰ دقیقه) و به آرامی جدا کرد. روغن Derma smoothe برای پسوریازیس سر خفیف تر موثر است.

فوم ها و محلول ها با سهولت بیشتری نسبت به کرم ها و پمادها روی پوست سر قابل استفاده اند.

درمان پسوریازیس ناخن

ناخن های کمتر آسیب دیده ممکن است با یک محلول گلوکوکورتیکوئید موضعی کلاس ۱ درمان شوند.

ناخن های بیشتر آسیب دیده ممکن است به وسیله تزریق تریامسینولون استوناید ( 5 تا 10 میلی گرم) به بستر ناخن درمان شوند. به طور کلی بیماری ناخن نیازمند درمان سیستمیک برای بهبودی است.

فتوتراپی یا نوردرمانی در درمان پسوریازیس

فتوتراپی یا نوردرمانی ممکن است به صورت درمان جداگانه یا در ترکیب با درمان موضعی یا سیستمیک استفاده شود.

مرسوم ترین درمان نور فرابنفش B با گستره باریک (311 تا 313 نانومتر) است که نشان داده شده بسیار مؤثر است. بیماران نیازمند سه درمان در طول هفته برای 1 تا 3 ماه هستند. بسیاری از بیماران تا سال ها به صورت دوره ای تحت درمان فتوتراپی قرار می گیرند.

قیر، آنالوگ های ویتامین D، رتینوئیدها (ژل یا کرم تازاروتن) و استروئیدهای موضعی اثربخشی نوردرمانی را افزایش می دهند.

روش های دیگر عبارتند از نور فرابنفش A و B با گستره پهن (معمولا همراه با پسورالن استفاده می شود).

درمان خوراکی و سیستمیک

در حال حاضر درمان سیستمیک به دو دسته سنتی و بیولوژیک تقسیم می شود.

متوتروكسات (Methotrexate)، سیکلوسپورین (Cyclosporine) و آسیترتین (Acitretin) جزو دسته درمان سنتی بوده و گسترده تر از سایر درمان های این دسته مورد استفاده قرار می گیرند.

متوتروکسات به وسیله مهار اسید فولیک عمل می کند و روی تمامی شکل های پسوریازیس مؤثر است. این دارو به صورت هفتگی و از راه دهان، زیرپوستی و داخل عضلانی استفاده می شود.

سیکلوسپورین یک مهارکننده کلسینورین بوده و به سرعت و با اثربخشی بالایی پسوریازیس را بهبود می بخشد. این دارو ممکن است برای بهبود سریع تر فرم های شدیدتر پسوریازیس مثل فرم پوسچولار یا اریترودرمیک مورد استفاده قرار گیرد.

آسیترتین یک رتینوئید سیستمیک است که برای درمان انواع پسوریازیس بسیار مؤثر است اما اغلب برای نوع اریترودرمیک، پوسچولار و کف دست و پا مورد استفاده قرار می گیرد.

درمان های بیولوژیک، تنظیم کننده های سیستم ایمنی هستند که سلول های T و سیتوکین های موثر در ایجاد بیماری را هدف قرار می دهند. این داروها بسیار مؤثراند اما بسیار گران بوده و بنابراین در دسترس بسیاری از بیماران نیست.

اتانرسپت (Etanercept)، اینفلیکسی ماب (Infliximab) و آدالیمومب (Adalimumab) سایتوکاین TNF را هدف قرار می دهند.

اوستكينوماب (Ustekinumab) زیرواحد P40 از 12 / 23 -IL؛ سکوکینوماب (Secukinumab) و ایکسیکیزوماب (Ixekizumab) نیز 17-IL را هدف قرار می دهند. همچنین برودالوماب (Brodalumab) به گیرنده IL-17 متصل می شود و گوسلکوماب (Guselkumab) نیز IL-23 را هدف قرار می دهد.



:: برچسب‌ها: بیماری , پسوریازیس , بیماری صدف , پوست ,
:: بازدید از این مطلب : 57
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : دو شنبه 6 تير 1401 | نظرات ()
بیماری بهجت یا سندرم بهجت
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری بهجت (Behcet’s Disease) که با نام سندرم بهجت (Behcet’s Syndrome) نیز شناخته می شود، نوعی بیماری التهابی و واسکولیت است که با آفت دهان و زخم تناسلی، بیماری چشم، علائم نورولوژیک و ضایعات پوستی متعدد خود را نشان می دهد. در ادامه به بررسی علت بیماری بهجت، علائم، تشخیص و درمان این بیماری و نیز نشانه های التهاب چشم و روماتیسم می پردازیم و به این سوال پاسخ می دهیم که آیا بیماری بهجت کشنده و واگیردار است؟

علت بیماری بهجت چیست؟

علت بیماری به خوبی مشخص نشده است. بهجت یک بیماری التهابی خودایمنی یا اتوایمیون بوده که عوامل محیطی و ژنتیکی در ایجاد آن نقش دارند.

ژن های مختلفی شناخته شده اند که با این بیماری در ارتباط اند. پزشکان معتقدند عوامل محرک محیطی نظیر عفونت های ویروسی یا باکتریایی از جمله علت بیماری بهجت بوده و باعث تحریک ایجاد این بیماری در افرادی می شود که از نظر ژنتیکی مستعد هستند.

مکانیسم های اصلی که باعث ایجاد این بیماری می شوند عبارتند از:

  • استعداد ژنتیکی به ابتلا به این بیماری در اثر وجود ژن های مربوط به HLA های خاص و ژن های non-HLA
  • واکنش میزبان به عفونت های باکتریایی
  • وجود سایتوکاین های اختصاصی و سلول های خونساز در افراد مستعد ابتلا به این بیماری
  • وجود کمپلکس های ایمنی و آنتی بادی های اختصاصی
  • فعال شدن سلول های اندوتلیال عروقی و افزایش انعقاد پذیری

برخورد با عوامل محیطی مختلف از جمله برخی باکتری ها و ویروس ها و موادی نظیر فلزات سنگین در افرادی که از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به بیماری بهجت هستند باعث ایجاد واکنش های ایمنی شده و علائم بیماری را در این افراد ایجاد می کند.

عوامل خطر ابتلا به بیماری بهجت

عواملی که باعث افزایش شانس ابتلا به سندرم بهجت می شوند عبارتند از:

سن ابتلا

بیشترین شیوع بیماری در سن 20 تا 40 سالگی است. البته ممکن است افراد جوان تر یا مسن تر را نیز درگیر کند. در مواردی که سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری وجود دارد، ممکن است سایر اعضای خانواده در سنین پایین تری درگیر شوند.

محل زندگی

این بیماری در کشورهایی که در مسیر جاده ابریشم قرار دارند شایع تر است. بیشترین شیوع در کشور ترکیه است و سپس در سایر کشورها نظیر ایران، ژاپن، عربستان سعودی، چین و کره شیوع بالاتری دارد. بطور کلی از شرق آسیا تا مدیترانه و خاورمیانه در مسیر جاده ابریشم می توان بیماری بهجت را مشاهده کرد.

جنسیت : تفاوت در زن و مرد

این بیماری در شرق مدیترانه در مردان شایع تر است اما در اروپا در زنان شیوع بیشتری دارد. از طرفی معمولا علائم بیماری بهجت در مردان شدیدتر از زنان است و التهاب چشم و علائم نورولوژیک شایع تر هستند.

عوامل ژنتیکی

ژن های متنوعی در ابتلا به این بیماری شناسایی شدند و اساسا یک بیماری پلی ژنیک است.

ژن های HLA

خطر ابتلا به سندرم بهجت با بعضی از انواع HLA از جمله HLA-B51 در ارتباط است. در مطالعات مختلفی که تاکنون انجام شده اند، نشان داده شده است که کسانی که دارای ژن HLA-B51/B5 هستند بیشتر از سایرین در معرض خطر ابتلا به این بیماری می باشند.

وجود HLA-B49 و HLA-A03 با کاهش خطر ابتلا به بیماری همراه هستند و اثر محافظتی دارند.

ژن های non-HLA

ژن های غیر HLA نیز می توانند در ایجاد بیماری نقش داشته باشند. از جمله این ژن ها می توان به پلی مورفیسم ژنی ICAM-1 (مولکول چسبنده داخل سلولی)، ژن نیتریک اکسید سنتاز اندوتلیالی، ژن های TNF، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، سیتوکروم P450، اینترلوکین 10 و 23 اشاره کرد.

علائم بیماری بهجت

علائم بیماری در افراد مختلف، متفاوت است. گاهی علائم خود به خود از بین می روند و مدتی بعد دوباره عود می کنند. همچنین با افزایش سن علائم بیماری کاهش می یابند.

زخم و آفت دهان

شایع ترین علامت بیماری بهجت، زخم دردناک دهانی مکرر شبیه آفت دهان است. این زخم ها هم از نظر ظاهری و هم از نظر پاتولوژی شبیه آفت های دهانی معمول هستند.

این زخم ها بسیار دردناک هستند و حتی می توانند باعث محدودیت در غذا خوردن شوند. آفت دهان معمولا گرد یا دایره ای شکل است و اندازه ای از چند میلی متر تا 2 سانتی متر می تواند داشته باشد. قاعده آن سفید تا زرد رنگ بوده و کمی فرورفته است و حاشیه مشخص و قرمز و ملتهب دارد.

زخم دهان در بهجت پس از یک تا سه هفته خود به خود بهبود پیدا می کند اما به توجه به عود مکرر آن ممکن است بیمار دائما این زخم ها در دهان خود داشته باشد.

آفت دهانی معمولا اولین علامت شروع بیماری است و آخرین علامتی است که پس از بهبود بیماری از بین می رود. بعد از 20 سالگی، شیوع آن کاهش پیدا می کند.

زخم و ضایعات تناسلی یا ژنیتال

زخم یا آفت تناسلی یکی از علائم اختصاصی بیماری بهجت می باشد که در 75 درصد از کسانی که به سندرم بهجت مبتلا می شوند ایجاد می شود.

آفت تناسلی نیز مشابه آفت دهان بوده و معمولا دردناک است. این زخم ها بیشتر برروی کیسه بیضه در آقایان و فرج تناسلی (Vulva) در زنان ایجاد می شوند.

میزان عود این زخم ها از زخم های دهانی کمتر است و ممکن است در موارد نادری باعث ایجاد اسکار در ناحیه تناسلی شوند.

اپیدیدیمیت (التهاب اپیدیدیم) ، سالپنژیت (التهاب لوله فالوپ) و واریکوسل نیز ممکن است از علائم این بیماری باشند هرچند که بسیار نادر هستند.

ضایعات پوستی

مشکلات پوستی در حدود 75 درصد از مبتلایان به بیماری بهجت ایجاد می شوند. ضایعات پوستی در این بیماران اشکال و انواع متنوعی دارند و ممکن است بصورت آکنه بدن، ضایعات پاپولو وزیکولو پوسچولار، پیودرما گانگرانوزوم، اریتم مولتی فرم، ترومبوفلبیت سطحی، اریتم ندوزوم، سودوفولیکولیت، ندول و … خود را نشان دهند.

التهاب چشم

درگیری چشم در بیماری بهجت در 25 تا 75 درصد از بیماران ایجاد می شود و درصورتی که درمان نشود اغلب منجر به نابینایی می گردد. شیوع التهاب چشم در مردان بیشتر از زنان است و حدود 75 تا 80 درصد دچار درگیری چشم می شوند و حتی با وجود درمان نیز ممکن است دچار عوارض چشمی شوند.

  • یووئیت (Uveitis) مهم ترین عارضه چشم در این بیماران است. یووئیت بصورت دوره ای و معمولا دوطرفه و پان یووئیت است و ممکن است بین هر دوره از عود کمی بهبود یابد اما کاملا از بین نرود. یووئیت قدامی به تنهایی در بیماران بهجت شایع نیست.
  • هیپوپیون (Hypopyon) یک یووئیت قدامی شدید است که با وجود چرک در اتاقک قدامی چشم مشخص می شود و در حدود 20 درصد از مبتلایان به سندرم بهجت را درگیر می کند. بسیاری از بیمارانی که هیپوپیون دارند معمولا مبتلا به واسکولیت شبکیه هم هستند.
  • یووئیت خلفی، واسکولیت شبکیه، انسداد عروقی و التهاب عصب بینایی یا نوریت اپتیک نیازمند درمان با داروهای سرکوب کننده ایمنی هستند و درصورت درمان نامناسب یا عدم درمان ممکن است باعث نابینایی برگشت ناپذیر در بیماران مبتلا به بیماری بهجت شوند.
  • سایر بیماری های چشمی نظیر واسکولاریزاسیون شبکیه، کاتاراکت یا آب مروارید، ادم ماکولا، گلوکوم یا آب سیاه و زخم های ملتحه در حدود 3 درصد از بیماران ایجاد می شود.

علائم نورولوژیک و عصبی

علائم عصبی در کمتر از 10 درصد از بیماران ایجاد می شوند و در مردان شایع تر از زنان هستند. این علائم بطور کلی به دو دسته پارانشیمی و غیرپارانشیمی تقسیم می شوند.

درگیری پارانشیمی مغز

بیماری پارانشیمی مغز به دنبال بیماری بهجت به چند زیر دسته از جمله بیماری ساقه مغز، مولتی فوکال یا منتشر، میلوپاتی، انسفالوپاتی، تشنج، همی پارزی، تشنج، دیسفاژی و اختلالات روانی از جمله سایکوز و اختلالات شناختی تقسیم می شود.

درگیری غیر پارانشیمی مغز

شامل ترومبوز عروق مغزی، سودوتومور سربری، سندرم مننژیال حاد، سکته مغزی به دنبال آنوریسم یا دایسکشن شریان مغزی این موارد می توانند با علائمی نظیر سردرد و کاهش سطح هوشیاری همراه باشند.

درگیری عروقی و واسکولیت

بسیاری از علائم بیماری بهجت به دلیل التهاب عروق یا واسکولیت ایجاد می شوند. بنابراین واسکولیت به عنوان علت زمینه ای ایجاد این بیماری مطرح می شود. این بیماری می تواند ورید و شریان را با هر اندازه ای درگیر کند.

در صورت درگیری شریان ریوی و ایجاد آنوریسم در شریان ریوی در بیماری بهجت میزان مرگ و میر تا 25 درصد بالا می رود و بنابراین تشخیص زودهنگام بیماری اهمیت زیادی دارد.

واسکولیت در مردان شایع تر از زنان است و در نیمی از موارد ورید های سطحی را درگیر می کند. التهاب شریان ها در بیماری بهجت شایع نیست اما درصورت ابتلا باعث ایجاد آنوریسم، خونریزی و تنگی در سطح شریانی می شود.

پیشرفت و عود بیماری عروقی شایع است و بنابراین درمان با داروهای سرکوب کننده ایمنی باید یه سرعت آغاز گردد. همچنین گاهی نیاز به جراحی عروق است.

آرتریت یا التهاب مفاصل

نیمی از بیماران در زمان عود بیماری بهجت دچار التهاب مفاصل یا آرتریت می شوند که معمولا بصورت غیراروزیو، قرینه و بدون دفورمیتی و بدشکلی مفاصل است.

معمولا مفاصل متوسط تا بزرگ نظیر زانو، مچ پا و مچ دست درگیر می شوند. در نمونه مایع سینوویال شواهد التهاب وجود دارد.

در بسیاری از بیماران آرتریت بصورت متناوب بوده و هر بار در حدود 1 تا 3 هفته ادامه پیدا می کند و سپس بهبود می یابد.

درگیری گوارشی

علائم بیماری گوارشی در بهجت شامل دردشکم، اسهال، پارگی روده، زخم و خونریزی گوارشی می شود. علائم این بیماری مشابه بیماری های التهابی روده (IBD) است و افتراق این دو از یکدیگر دشوار است.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنیم؟

از آنجایی که علت بیماری بهجت به خوبی مشخص نیست، در صورت وجود هرگونه علامت و نشانه غیرطبیعی باید با پزشک مشورت شود. علائم بیماری به هیچ وجه اختصاصی نیستند و بیماری می تواند خودش را به هر شکلی نشان دهد.

درمان بیماری بهجت

درمان بیماری بهجت بسیار مهم است زیرا این بیماری اختلالی است که چندین دستگاه بدن را مبتلا و با زخم های راجعه دهانی و تناسلی ( آفت تناسلی و دهانی ) و نیز درگیری چشمی بروز می کند. التهاب چشم در بیماری بهجت بسیار معروف است. در ادامه به بررسی درمان بیماری بهجت می پردازیم و به این سوال پاسخ می دهیم که آیا بیماری بهجت واگیر دار است؟ آیا بیماری بهجت کشنده است؟ آیا بیماری بهجت درمانی در طب سنتی یا طب سوزنی دارد یا خیر.

این بیماری در منطقه خاورمیانه مخصوصا ایران و ترکیه بسیار شایع است و بطور کلی در کشورهایی که در مسیر جاده ابریشم قرار داشته اند شیوع زیادی دارد.

زنان و مردان به یک نسبت درگیر می شوند اما درگیری چشمی در مردان شدیدتر از زنان است. سیاه پوستان به ندرت گرفتاری بیماری بهجت می شوند.

درمان صحیح بیماری یا سندرم بهجت

بیماری بهجت یک بیماری خودایمن یا اتوایمیون است و فاکتورهای ژنتیکی نقشی اساسی در ایجاد آن دارند اما باید بدانید که این بیماری واگیردار نیست . همچنین بیماری بهجت کشنده نیست البته در صورتی که به درستی درمان شود. بدترین عارضه بیماری بهجت، التهاب چشم و به دنبال آن نابینایی است.

شدت بیماری با گذشت زمان کاهش می یابد. به جز در بیماران مبتلا به سندرم بهجت CNS و بیماری عروق اصلی، به نظر می رسد امید به زندگی طبیعی باشد و تنها عارضه وخیم بیماری بهجت کوری یا نابینایی است.

درمان بیماری بهجت با دارو

درگیری غشای موکوسی دهان، ممکن است به گلوکوکورتیکوئید (استرویید یا همان کورتون) موضعی به شکل دهان شویه یا خمیر ( Paste ) پاسخ دهد. در موارد شدیدتر تالیدومید ( ۱۰۰ میلی گرم در روز) موثر است.

ترومبوفلبیت ( التهاب ورید ها و ایجاد ترومبوز در آنها ) با آسپرین ( ۳۲۵ میلی گرم) درمان می شود.

کلشی سین می تواند در تظاهرات مخاطی – پوستی و آرتریت بهجت مفید باشد.

یووئیت ( التهاب چشم ) و اختلالات نورولوژیک بهجت نیازمند درمان بیماری بهجت با گلوکوکورتیکوئید یا کورتون ( پردنیزون ، ۱ میلی گرم / کیلوگرم در روز ) و آزاتیوپرین ( ۲ تا ۳ میلی گرم / کیلوگرم در روز ) هستند.

سیکلوسپورین ( ۵ میلی گرم / کیلوگرم )، به تنهایی یا همراه با آزاتیوپرین، برای یووئیت ( التهاب چشم بهجت ) تهدیدکننده ی بینایی در درمان بیماری بهجت مورد استفاده قرار گرفته است.

درمان های ضد TNF در پان یووئیت مقاوم به داروهای سرکوبگر ایمنی توصیه می شود. تجویر این درمان، حدت بینایی را در بیش از دو سوم بیماران بهبود می بخشد.

درمان بیماری بهجت در طب سنتی ، گیاهی یا طب سوزنی

سوالات بسیاری درباره ی استفاده از طب سنتی یا طب سوزنی یا داروهای گیاهی برای درمان بیماری بهجت از پزشکان می شود. پاسخ این سوال صراحتا خیر است! اگر بینایی تان و سلامتی تان برایتان مهم است به هیچ وجه این درمان های غیر واقعی را جایگزین درمان اصلی بیماری نکنید ! در بسیاری از موارد استفاده از این درمان ها باعث پیشرفت بیماری و در نهایت کوری شده و زندگی فرد را نابود کرده است.



:: برچسب‌ها: بیماری , بهجت , سندرم بهجت , ,
:: بازدید از این مطلب : 60
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 5 تير 1401 | نظرات ()
بیماری درماتیت یا اگزما
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

حتما تاکنون نام درماتیت و اگزما (به انگلیسی : Dermatitis , Eczema) را زیاد شنیده اید اما نمی دانید که معنی آن چیست و به چه بیماری پوستی گفته می شود.

درماتیت یا اگزما به بیماری های التهابی پوست اطلاق می گردد که دارای ویژگی های زیر می باشد:

  1. خارش نشانه بارز اگزما بوده و اغلب شدید است.
  2. قرمزی و تورم پوست.
  3. ایجاد کراست (دلمه) و پوسته ریزی.
  4. لیکنیفیکاسیون و ضخیم شدن پوست.
  5. هیپرپیگمانتاسیون و هیپوپیگمانتاسیون.

۳ مورد اول در اگزمای حاد و ۲ مورد آخردر اگزمای مزمن رخ می دهند.



:: برچسب‌ها: بیماری , درماتیت , اگزما ,
:: بازدید از این مطلب : 62
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 31 خرداد 1401 | نظرات ()
بیماری ایدیوپاتیک یا نهان زاد
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری ایدیوپاتیک یا نهان زاد (Idiopathic Disease) که با اصطلاح بیماری ناشناخته نیز از آن یاد شده به بیماری ای اطلاق می شود که علت، مکانیسم یا منشا نامشخصی دارد. بیماری ایدیوپاتیک یعنی بیماری ناشناخته، بیماری ای که علت آن به خوبی مشخص نشده و مکانیسم آن نامعلوم است.

بیماری ایدیوپاتیک چیست؟

بعضی بیماری ها در علم پزشکی به خوبی شناخته نشده اند. البته ممکن است که از برخی مکانیسم های ایجاد آن ها مشخص شده باشد اما در کل، علت اصلی ایجاد بیماری نامشخص باقی مانده است. در این موارد گفته می شود که علت یا منشا بیماری، ایدیوپاتیک (Idiopathic) است.

چه بیماری هایی ناشناخته یا ایدیوپاتیک هستند؟

با وجود پیشرفت های علم پزشکی، همچنان علت اصلی یا اتیولوژی بسیاری از بیماری ها ناشناخته باقی مانده است. علت بسیاری از بیماری های خودایمنی و روماتولوژی نظیر اسپوندیلیت آنکیلوزان، آرتریت روماتوئید، واسکولیت ها و … نامشخص است. پزشکان، مجموعه از عوامل محیطی نظیر ویروس ها، سیگار، چاقی و … و نیز عوامل ژنتیکی را علت این بیماری ها می دانند.

چه کسانی به بیماری های ایدیوپاتیک مبتلا می شوند؟

همانطور که گفته شد، علت اصلی ابتلا به بیماری های ایدیوپاتیک مشخص نشده است و پزشکان عوامل محیطی و ژنتیکی را در ابتلای به این بیماری ها دخیل می دانند. میزان ابتلا به این بیماری ها در دو قلوهای یکسان که از نظیر ژنتیکی کاملا مشابه هستند، متفاوت است. این نشان می دهد که ژنتیک به تنهایی نمی تواند باعث ایجاد بیماری شود.

در کل نمی توان مشخص کرد که چه کسانی حتما به این بیماری ها مبتلا می شوند اما شانس ابتلا در برخی افراد که سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری ها را دارند بیشتر است. به عنوان مثال، بیماری پسوریازیس که یک بیماری خودایمنی است و با ضایعات پوستی خود را نشان می دهد در دو قلو های یکسان به میزان متفاوتی بروز می کند. علت اصلی پسوریازیس نامشخص است و صرفا عواملی که باعث تشدید بیماری پسوریازیس می شوند مشخص شده اند. حال اگر فردی سابقه ابتلا به این بیماری را در خانواده داشته باشد و در معرض عوامل آسیب رسان نظیر نورخورشید، خشکی پوست و … قرار گیرد احتمال ابتلای بالاتری نسبت به کسی که هیچ سابقه فامیلی ابتلا به این بیماری را ندارد خواهد داشت.

آینده پیش روی بیماری های ایدیوپاتیک

امروزه با پیشرفت علم پزشکی، علت و مکانیسم سلولی مولکولی بسیاری از بیماری ها به خوبی مشخص شده و درمان های موثری برای آن ها تولید شده است. امید است که در آینده با پیشرفت بیشتر علم پزشکی، مکانیسم بیماری های ایدیوپاتیک که عموما خودایمنی هستند نیز به خوبی مشخص شده و درمان های موثری برای آن ها ایجاد شود.



:: برچسب‌ها: بیماری , ایدیوپاتیک , نهان زاد ,
:: بازدید از این مطلب : 68
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : دو شنبه 30 خرداد 1401 | نظرات ()
بیماری گلف البو یا آرنج گلف بازان
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

گلف البو بیماری دردناکی است که موجب درد در محل اتصال تاندون­‌های عضلات ساعد به برجستگی استخوانی در داخل آرنج می­‌شود. این بیماری در تنیس‌بازان و افرادی که مدام با مچ دست خود کار می‌کنند، رخ می‌دهد.

بیماری گلف البو چیست؟

گلف البو یا آرنج گلف بازان بیماری دردناکی است که، موجب درد در محل اتصال تاندون­‌های عضلات ساعد به برجستگی استخوانی در داخل آرنج می­‌شود. درد ناشی از این عارضه ممکن است به ساعد و مچ دست سرایت کند.

آرنج گلف بازان شبیه بیماری تنیس البو است با این تفاوت که تنیس البو در خارج از آرنج رخ می‌دهد. این شرایط منحصر به تنیس بازان نیست. لازم به ذکر است که بازیکنان تنیس و سایر افرادی که به­‌طور مکرر از مچ دست خود استفاده می‌کنند و یا انگشتان خود را خم می‌­کنند ممکن است به این ناهنجاری مبتلا شوند.

درد ناشی از گلف البو موجب وقفه و اختلال در فعالیت­‌های موردعلاقه بیمار نمی­‌شود لذا استراحت و درمان­‌های مناسب می­‌تواند به بهبود بیماری و ادامه فعالیت کمک کند.

علل گلف البو

گلف البو که در اصطلاح پزشکی به اپی کندیلیت معروف است با آسیب عضلات و تاندون‌های کنترل کننده مچ دست و انگشتان رخ می‌‌دهد.

این آسیب می‌تواند ناشی از اعمال فشار بیش از حد و تکراری به ویژه در حرکات انگشتان دست و مچ دست باشد. بلندکردن نامناسب اجسام، پرتاب کردن و ضربه زدن و همچنین کم گرم کردن بدن قبل از ورزش و یا انجام کار و یا وضعیت نامناسب بدن می‌توانند از جمله دلایل گلف البو باشند.

بسیاری از فعالیت­‌هایی ورزشی که می­‌توانند منجربه ناهنجاری آرنج گلف بازان شوند عبارتند از:

  • گلف
  • ورزش‌های راکتی
  • استفاده از راکت‌ها
  • ورزش‌های پرتابی
  • بلند کردن وزنه

گلف

در دست گرفتن چوب گلف و یا پرتاب نادرست و با فشار می‌تواند عضلات و تاندون‌ها را آسیب برساند.

ورزش‌های راکتی

چرخش بیش از حد راکت می‌تواند به آرنج آسیب برساند.

استفاده از راکت­‌ها

استفاده از راکت‌های خیلی کوچک و یا سنگین می­‌تواند موجب آسیب آرنج شود.

ورزش‌های پرتابی

به کار بردن تکنیک­‌های نامناسب در بیسبال و سافت‌بال می‌تواند به آرنج آسیب برساند. فوتبال، پرتاب تیر و کمان و هم‌چنین نیزه می­‌تواند موجب گلف البو شود.

بلندکردن وزنه

بلندکردن وزنه با روش­‌های نامناسب و ناصحیح نظیر پیچاندن مچ دست می‌­تواند فشار بیشتری به عضلات و تاندون­‌های آرنج واردکند.

علاوه بر موارد فوق، سایر حرکاتی که موجب خم شدن و کشیدگی مکرر آرنج می­‌شود می‌­تواند موجب بروز ناهنجاری گلف البو شود. این موارد عبارتند از:

  • نقاشی
  • برشکاری
  • چکش­ کاری
  • خردکردن چوب
  • کار با کامپیوتر
  • کارهای پیوسته و آشپزی

البته ناگفته نماند که با یک یا دو روز انجام فعالیت‌های فوق چنین عارضه‌­ای رخ نمی­‌دهد. نکته مهم این است که انجام چنین فعالیت­‌هایی بیش از ۱ ساعت در طول روز و یا مداوم می‌­تواند مشکل­‌ساز شود.

علائم بیماری آرنج گلف بازان

علائم و نشانه های گلف البو شامل موارد زیر است:

  • درد و حساسیت به لمس قسمت داخلی آرنج
  • خشکی
  • ضعف
  • بی­‌حسی و گزگز

درد و حساسیت به لمس قسمت داخلی آرنج

گاهی اوقات درد به قسمت داخلی ساعد سرایت می­‌کند. انجام برخی حرکات خاص موجب تشدید درد می‌­گردد.

خشکی

ممکن است بیمار در ناحیه آرنج خود احساس سفتی و خشکی کند. این امر هنگام مچ کردن دست موجب درد می‌شود.

ضعف

ممکن است بیمار در دست و مچ دست خود احساس ضعف کند.

بی­‌حسی و گزگز

این علائم ممکن است در یک و یا بیشتر انگشتان خصوصا انگشت حلقه و انگشت کوچک احساس شود.

توجه داشته باشید که، درد ناشی از گلف البو ممکن است به ­طور ناگهان و یا به­ تدریج بروز نماید. انجام حرکاتی که در این قسمت اشاره می‌­کنیم، موجب تشدید درد می­‌شوند:

  • چرخاندن دسته گلف یا راکت
  • فشردن یا پرتاب توپ
  • تکان دادن دست‌­ها
  • چرخاندن دستگیره در
  • وزنه برداری
  • بلند کردن اجسام درحالی­‌که کف دست رو به پایین است.
  • خم کردن مچ دست

روش های درمان گلف البو چگونه است؟

روش های درمان آرنج گلف بازان شامل موارد زیر می‌باشد:

  • مسکن‌ها
  • تزریق کورتون
  • لیزر آرنج پرتوان

معرفی تمرینات گلف البو

تمرینات گلف البو به دو دسته تقسیم می‌شود:

  1. حرکات کششی
  2. ورزش‌های تقویتی

حرکات کششی برای درمان گلف البو

حرکات کششی که به درمان درد گلف البو کمک می‌کند عبازتند از:

  • کشش مچ دست
  • حرکت چرخشی ساعد به طرف داخل و خارج

کشش مچ دست

تا جایی­ که می­‌توانید مچ دست آسیب دیده را به عقب و جلو حرکت دهید. این تمرین را در (۲ ست ۱۵تایی) تکرار کنید، پشت دست آسیب دیده را با دست دیگر فشار داده و مچ دست را خم کنید. (۱۵ تا ۳۰ ثانیه) خود را در این حالت حفظ کنید.

سپس با فشار دادن انگشتان به سمت عقب در پشت دست کشش ایجادکرده و (۱۵ تا ۳۰ ثانیه) در این حالت بمانید. در طول انجام حرکت ورزشی سعی کنید بازوی خود را صاف نگه دارید. این تمرین را در ۳ ست تکرار کنید.

تمرین کشش مچ دست برای گلف البوتمرین کشش مچ دست برای گلف البو

حرکت چرخشی ساعد به طرف داخل و خارج

آرنج آسیب دیده را تا زاویه (۹۰ درجه) خم کرده و در کنار خود قرار دهید. کف دست را به سمت بالا نگه‌داشته و ۵ ثانیه در این حالت بمانید. سپس خیلی آرام کف دست را به سمت پایین چرخانده و دوباره ۵ ثانیه در این حالت بمانید. در تمام لحظات انجام حرکت ورزشی فراموش نکنید که آرنج در کنار بدنتان و در زاویه ۹۰ درجه باشد. این حرکت را در ( ۲ ست ۱۵ تایی) تکرار کنید.

حرکت چرخشی ساعد برای گلف البوحرکت چرخشی ساعد برای گلف البو

ورزش‌­های تقویتی برای درمان گلف البو

ورزش‌های تقویتی که به درمان گلف البو کمک می‌کنند عبازتند از:

  • فلکشن اکسنتریک مچ دست
  • استکشن اکسنتریک مچ دست
  • تقویت کردن دست
  • تقویت حرکت چرخشی ساعد به داخل و خارج

فلکشن اکسنتریک مچ دست

در حالی­ که کف دست آسیب دیده رو به بالا است یک وزنه و یا چیزی شبیه دسته چکش را در دست نگه دارید. با دست سالم مچ دست آسیب دیده را به سمت بالا خم کنید. سپس مچ دست را رها کرده و خیلی آرام وزنه را پایین و به حالت اول بازگردانید. این حرکت را در ( ۳ ست ۱۵ تایی) تکرار کنید. سعی کنید به تدریج وزنه را سنگین‌­تر کنید.

فلکشن اکسنتریک مچ دست برای گلف البوفلکشن اکسنتریک مچ دست برای گلف البو

استکشن اکسنتریک مچ دست

در حالی‌ که کف دست رو به پایین است یک وزنه و یا چیزی شبیه به دسته چکش را در دست خود نگه دارید. با کمک دست سالم سعی کنید مچ دست آسیب دیده را به بالا خم کنید. سپس مچ دست را رها کرد و وزنه را خیلی آرام پایین آورده و به موقعیت اول بازگردانید. این حرکت ورزشی را در (۳ ست ۱۵ تایی) تکرار کنید. بهتر است وزنه‌­ای را که در دست نگه می­‌دارید به ­تدریج سنگین­‌تر کنید.

استکشن اکسنتریک مچ دست برای گلف البواستکشن اکسنتریک مچ دست برای گلف البو

تقویت کردن دست

توپ پلاستیکی نرمی را در دست گرفته و فشار دهید. ( ۱۵ ثانیه) و در این حالت بمانید. این تمرین را در ( ۲ ست ۱۵ تایی) تکرار کنید.

تقویت کردن دستتقویت کردن دست

تقویت حرکت چرخشی ساعد به داخل و خارج

وزنه سبکی را در دست نگه دارید و آرنج را تا زاویه (۹۰ درجه) خم کنید. خیلی آرام کف دست را بچرخانید به­ طوری که کف دست به سمت بالا و سپس پایین باشد. این تمرین را در ( ۲ ست ۱۵ تایی) تکرار کنید.

حرکت چرخشی ساعد به داخل و خارجحرکت چرخشی ساعد به داخل و خارج



:: برچسب‌ها: بیماری , گلف البو , آرنج , گلفبازان ,
:: بازدید از این مطلب : 53
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 17 خرداد 1401 | نظرات ()
بیماری آرنج تنیس بازان و ورزش برای درمان تنیس البو
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

تنیس البو ناهنجاری دردناک و مزمنی است که در ناحیه آرنج مشاهده می‌شود. این بیماری در شرایطی که فرد مجبور به انجام فعالیت بدنی تکراری است، دیده شده است. به‌ دلیل اینکه اغلب تنیس بازان مبتلا به التهاب آرنج می‌وند، لذا نام این ناهنجاری را تنیس البو گذاشته‌اند. این اختلال در بسیاری از موارد با استراحت درمان می‌شود.

بیماری تنیس البو چیست؟

تنیس البو که به اپی کندیلیت جانبی (LE) هم معروف است، شرایط دردناک، ناتوان‌کننده و مزمنی است که موجب درد در ناحیه آرنج می‌گردد. با وجود این که، این بیماری اغلب به بازی تنیس ارتباط دارد، اما یک شرایط نسبتا شایعی است که در افرادی نظیر نجارها، نوازندگان‌ موسیقی و برنامه‌نویسان کامپیوتر که به دلیل نوع فعالیت شغلی خود مجبور به انجام فعالیت بدنی تکراری هستند، مشاهده می‌­شود.

تنیس البو موجب درد و التهاب در تاندون­‌هایی می‌شود که ساعد را به آرنج متصل می‌کنند. مرکز درد در این عارضه برجستگی استخوانی در داخل آرنج است، اما درد ممکن است به ساعد دست نیز پخش شود. این بیماری اغلب با استراحت قابل درمان است.

تفاوت تنیس البو و گلف البو

بیماری آرنج تنیس بازان یک ناهنجاری است، که معمولا به ­دلیل استفاده بیش از حد از عضلات ساعد رخ می­‌دهد. عضلات ساعد در حقیقت به قدرت گرفتن اشیاء در دست، چرخاندن دست و خم کردن مچ دست کمک می‌­کنند. انجام تکراری حرکاتی نظیر خم کردن مچ دست، در دست گرفتن و یا تاب دادن دست موجب کشیدگی و یا پارگی خفیف در تاندون­‌ها می‌­شود.

با وجود این که بیماری‌های تنیس البو و گلف البو هر دو ناشی از التهاب تاندون آرنج هستند، اما گلف البو به نسبت تنیس البو شناخته شده نمی‌­باشد. تفاوت در این است که آسیب تاندون­‌های خارج از آرنج موجب بروز بیماری تنیس البو می‌­شود اما گلف البو ناشی از آسیب تاندون‌های داخل آرنج است. لازم به ذکر است که بیماری گلف البو به نسبت تنیس البو کمتر رایج می‌­باشد.

علت تنیس البو چیست؟

بیماری تنیس البو ناشی از انجام فعالیت‌­های فیزیکی تکراری است و تنها به افرادی که تنیس و ورزش­‌های راکتی بازی می­‌کنند محدود نمی‌­شود. افرادی همچون نجارها و لوله‌­کش‌­ها ممکن است به التهاب عضلات بازکننده (اکستنسور) مبتلا شوند.

این شرایط ممکن است خیلی سریع بعد از انجام حرکت خاص رخ داده و حاد شود. تکنیک نادرست و ضعیف و یا قرار گرفتن در موقعیت نامناسب می­ تواند موجب اعمال فشار موقت بر روی عضلات بازکننده و درنهایت پارگی خفیف در تاندون ها و درد فوری شود.

در موارد مزمن این شرایط، در یک دوره طولانی (روزها و هفته‌­ها)، بعد از تمرین­‌های ورزشی سنگین و شدید رخ می‌­دهد اما برخی مواقع نیز ممکن است بدون انجام تمرینات ورزشی سنگین مشاهده شود. به­ عنوان مثال، ممکن است فردی که به تازگی تنیس را به ­صورت رقابتی بازی می­‌کند و یا به تازگی تمرینات منظم را شروع کرده و هنوز وارد تمرینات شدید نشده دچار چنین عارضه­‌ی دردناکی شود.

علائم تنیس البو

اگر درد و یا احساس سوزش در ناحیه آرنج دارید و یا نمی‌­توانید چیزی را در دست بگیرید ممکن است به بیماری تنیس البو مبتلا شده باشید. این علائم بیماری تنیس البو ممکن است در ابتدا خفیف باشند، اما درصورت ادامه فعالیت­‌ها و عدم تغییر در نحوه انجام آن­ها ممکن است به ­مرور زمان افزایش یابند. در صورت شک داشتن به بیماری، همیشه توصیه می­‌شود جهت ارزیابی شرایط به یک متخصص مراجعه نمایید.

علاوه بر ورزش­‌های مناسب تنیس البو، اقدامات دیگری هم وجود دارد که به تسکین علائم این ناهنجاری کمک می‌کند. درحقیقت، توصیه می­‌شود قبل از انجام حرکات ورزشی جهت کاهش تورم به فکر اقدامات خاص باشید.

سایر درمان‌ها برای تسکین درد تنیس البو شامل موارد زیر است:

  • مسکن‌ها
  • تزریق کورتون
  • لیزر پرتوان

ورزش برای درمان تنیس البو

حتی اگر هرگز تنیس و یا گلف بازی نکرده باشید اما ممکن است به آسیب­‌های شانه دچار شوید. تنیس البو و گلف البو ناهنجاری­‌هایی هستند که ناشی از استفاده بیش از حد از دست و مچ دست در طی انجام فعالیت­‌های تکراری می‌باشند. تفاوت بین این دو شرایط به ناحیه التهاب آرنج بستگی دارد.

تنیس البو و گلف البو هر دو نوعی اپی کندیلیت هستند. اپی کندیلیت به التهاب تاندون‌هایی که به آرنج متصل می شوند گفته می‌­شود. با انجام تمرینات ساده ورزشی می­‌توان درد تنیس البو و گلف البو را تا حد زیادی کاهش داد. این تمرینات باید با مشورت پزشک یا متخصص انجام شود.

تمرینات تنیس البو شامل موارد زیر است:

  • ورزش فشردن مشت
  • حرکت مچ دست
  • اکستنشن مچ دست
  • خم­ کردن ساعد
  • اکستنشن انگشت

ورزش فشردن مشت

فشردن مشت دست یکی از رایج­‌ترین ورزش‌­های تنیس البو است. این ورزش را با توپ تنیس می­‌توان انجام‌داد، اما درصورت نداشتن توپ تنیس می‌­توان یک جفت جوراب را درهم پیچیده و به شکل توپ در آورد وبه جای توپ استفاده کرد.

توپ را در مشت خود گرفته و به مدت ۵ تا ۶ ثانیه فشار دهید. سپس استراحت کرده و تا شماره ۱۰ شمرده و دوباره تکرار کنید. این حرکت را ۱۰ بار تکرار کرده و سپس در صورت نیاز با دست دیگر انجام دهید.

ورزش فشردن مشت برای درمان تنیس البوورزش فشردن مشت برای درمان تنیس البو

حرکت مچ دست

برای انجام این ورزش، روی صندلی نشسته و دستان خود را روی میز قرار دهید، به‌طوری‌که مچ دستان شما از لبه میز آویزان باشد. در حالی که دستان شما به ­صورت عمودی است مچ دست را ۲۰ بار بالا و پایین حرکت داده و سپس با دست دیگر تکرار کنید.

حرکت اصلاحی مچ دست برای تنیس البوحرکت اصلاحی مچ دست برای تنیس البو

اکستنشن مچ دست

برای انجام این ورزش برای درمان تنیس البو باید در موقعیت حرکت قبلی باشید. یعنی روی صندلی نشسته و دستان خود را روی میز قرار دهید و مچ دست را لبه میز آویزان کنید. درحالی‌که کف دست رو به بالا است یک وزنه سبک (نیم تا ۱ کیلو) مانند دمبل یا بطری کوچک آب معدنی را در دست خود نگهدارید.

حالا درحالی­‌که دستتان روی میز است، وزنه را با کمک مچ دست آرام بلند کنید. این تمرین را ۲۰ بار تکرار و سپس با دست دیگر انجام دهید.

بعد از اتمام حرکت، این‌­بار تمرین را درحالی‌که کف دست رو به پایین است انجام دهید. این تمرین مخصوص عضلات فلکسور و اکستنسور مچ دست است. این عضلات نسبتا کوچک به آرنج متصل هستند و برای خم کردن بالا و پایین مچ دست بکار می‌روند. استفاده بیش از حد از این عضلات موجب درد و التهاب عضلات می‌­گردد.

اکستنشن مچ دستاکستنشن مچ دست

خم­ کردن ساعد

در این ورزش برای درمان تنیس البو همانند حرکت قبلی، باید یک وزنه سبک را در دست نگه داشته و مچ دست را بچرخانید به­‌طوری‌که کف دست در جهت بالا و پایین حرکت کند. این ورزش شامل خم کردن ساعد است. این حرکت را ۲۰ بار انجام داده و سپس با دست دیگر تکرار کنید.

در حین انجام این ورزش، آرنج و بازو نباید حرکت کند. قسمت اعظم این حرکت توسط عضله سوپیناتور که ساعد را به آرنج متصل می­‌کنند انجام می­‌شود. حرکت این عضله خاص می تواند منجربه علائم تنیس البو شود.

حرکت خم کردن ساعد تنیس البوحرکت خم کردن ساعد تنیس البو

اکستنشن انگشت

به محض کاهش چشمگیر درد، می­‌توان برخی تمرینات تقویت تنیس البو را انجام داد. تمرینات مقاومتی که در این قسمت معرفی می­‌کنیم موجب تقویت نواحی آسیب دیده می‌­شود، اما درصورت افزایش درد در طول و یا بعد از ورزش، بهتر است از ادامه حرکات خودداری کرد.

انگشتان دست خود را به سمت بالا نگهدارید. سپس یک کش لاستیکی را به دور انگشتان خود حلقه کنید. انگشتان خود را به شکل فنجان باز کنید و کش لاستیکی را بکشید. این حرکت را ۲۰ بار تکرار کنید..



:: برچسب‌ها: بیماری , آرنج , تنیس بازان , ورزش , درمان , تنیس البو , ,
:: بازدید از این مطلب : 57
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 17 خرداد 1401 | نظرات ()
شناخت بیماری صرع و تشنج
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

صرع یک اختلال عصبی مزمن و بلندمدت است که معمولا با تشنج همراه است. علت صرع به صورت دقیق قابل تشخیص نیست ولی صرع در برخی افراد به دلیل آسیب مغزی، سرطان مغز، سوء مصرف دارو و الکل و دلایل دیگر ایجاد می‌شود

بیماری صرع چیست؟

اکثر افراد با واژه صرع و تشنج آشنایی دارند. صرع یا اپی‌لپسی جزو بیماری‌های شایع مغز و اعصاب به شمار می‌رود. صرع یک اختلال مزمن است که علامت اصلی آن تشنج‌های پی در پی است.

منظور از تشنج های تکرار شونده این است که با یک بار تشنج در فرد، تشخیص صرع داده نمی‌شود و همچنین اگر عوامل محرک ایجادکننده خاصی برای تشنج وجود داشته باشد (مانند قند خون یا کلسیم پائین) در این صورت نیز به آن بیماری صرع گفته نمی‌شود.

لازم به ذکر است که صرع یک اختلال روانی، مسری یا واگیردار و در دسته بیماری‌های ارثی محسوب نمی‌شود. صرع یک اختلال در عملکرد فیزیولوژیک قشر مغز است که به صورت تشنج دیده می‌شود.

در زمان تشنج چه اتفاقی می افتد؟

عملکرد سلول‌های مغزی از طریق هدایت جریان الکتریکی است و از طریق این جریان الکتریکی، اعمال مختلف قسمت‌های مختلف مغز و بدن هماهنگ و تنظیم می‌شود.

اگر جریان الکتریکی سلول‌های خاکستری یا قشر مغز مختل شود و به‌طور همزمان، غیر طبیعی و ناگهانی تخلیه الکتریکی در قسمتی از سلول‌های قشری مغز اتفاق بیافتد، فرد دچار تشنج می‌شود و بسته به اینکه کدام قسمت و یا قسمت‌هایی از مغز دچار این اختلال شود، شکل و نوع تشنج متفاوت است.

بیماری صرع و تشنج

تجسم کنید که یک گروه نوازنده در یک ارکستر قطعه آهنگ موزون را می‌نوازند. هر نوازنده باید در زمان مشخص یک نت خاص با ریتم مشخص را اجرا کند. حال اگر یک نفر یا تعدادی از نوازنده‌ها در نواختن و اجرای نت مربوط به خود اشتباه کنند، تمام نظم آهنگ به هم می‌ریزد. می‌توان گفت این مسئله مشابه اتفاقی است که در یک حمله تشنج می‌افتد.

انواع صرع را بشناسید

صرع انواع مختلفی دارد که با توجه به خصوصیات، نوع تشنج و نیز تغییرات نوار مغزی طبقه‌بندی می‌شود.

دو دسته کلی از انواع صرع عبارتند از:

  • صرع منتشر
  • صرع کانونی

صرع منتشر (ژنرالیزه Generalized)

در این نوع صرع، تخلیه الکتریکی غیرطبیعی در قشر مغز هنگام تشنج مغزی اتفاق می‌افتد و در نتیجه فرد هوشیاری خود را از دست می‌دهد. دلیل نامگذاری این نوع صرع به صرع منتشر نیز همین ویژگی آن است.

این نوع صرع انواع مختلفی دارد. بعضی از انواع آن که شایع‌تر هستند، عبارتند از:

  • صرع تونیک-کلونیک
  • صرع ابسانس
  • صرع میوکلونیک، آتونیک و تونیک

صرع تونیک کلونیک

اکثر مردم با این نوع صرع بیشتر مواجه می‌شوند. در این نوع صرع حرکات غیر ارادی اندام‌ها ایجاد می‌شود، فرد هوشیاری خود را از دست می‌دهد و ممکن است لب‌ها، مخاط دهان و یا زبان خود را گاز بگیرد و ترشحات کف آلود دهان وجود داشته باشد.

مدت زمان تشنج کوتاه است ولی پس از آن فرد به خواب می‌رود که ممکن است تا نیم ساعت طول بکشد و بعد از آن به تدریج هوشیاری خود را به دست می‌آورد. در هر سنی ممکن است این فرم تشنج صرعی دیده نشود.

صرع ابسانس

در این نوع حمله صرع فرد ارتباط خود را برای چند ثانیه با اطراف از دست می‌دهد ولی حرکات غیر ارادی وجود ندارد و پس از سپری شدن مدت زمان تشنج صرع فعالیت قبلی خود را ادامه می‌دهد. به طور مثال هنگام صحبت کردن یا نگاه کردن به تلویزیون برای مدت بسیار کوتاهی متوجه اطرافیان و محیط نمی‌شود. تشنج در کودکان بیشتر به دلیل این نوع اختلال صرع است.

صرع میوکلونیک، آتونیک و تونیک

این نوع از صرع‌ها با وجود علائم بالینی متفاوت، وجه مشترک آنها تخلیه الکتریکی غیرطبیعی از کل قشر مغز در حین حمله تشنجی است.

صرع کانونی (موضعی یا پارشیال)

صرع کانونی یا موضعی انواع مختلفی دارد که مهمترین آن‌ها صرع کانوی ساده، صرع پارشیال مرکب و صرع موضعی منتشر ثانویه می‌باشد.

همان‌طور که از نام صرع کانونی مشخص است، در قسمتی از مغز، کانون تشنج وجود دارد و بسته به اینکه آن قسمت از مغز چه عملکردی داشته باشد، علائم بالینی و فرم تشنج متفاوت است. به طور مثال اگر کانون تشنج در ناحیه بینایی باشد ممکن است تشنج فرد به صورت اختلال و توهمات بینایی گذرا رخ دهد.

در فرم صرع موضعی منتشر ثانوی، هوشیاری فرد مختل می‌شود و در ضمن علائم خاصی به صورت حرکات غیر ارادی تکرار شونده به نام اتوماتیسم نیز خواهد داشت.

میزان شیوع صرع

صرع در بین بیماری‌های شایع مغز و اعصاب رتبه چهارم را دارد و در جوامع مختلف دنیا دیده می‌شود ولی میزان شیوع صرع در جوامع مختلف بین ۵% تا ۳% در صد جمعیت همان جامعه، متفاوت است.

مریضی صرع در تمام رده‌های سنی دیده می‌شود، گرچه صرع در کودکان و افراد سالمند شیوع بیشتری داشته و در زنان و مردان تقریبا به یک نسبت دیده می‌شود. تخمین زده شده (طبق آمار موجود) که در حال حاضر ۶۵ میلیون نفر مبتلا به صرع در دنیا وجود دارد.

علت مریضی صرع چیست؟

در حدود دو سوم موارد علت اصلی صرع مشخص نیست (که به آن صرع ناشناخته یا ایدیوپاتیک گفته می شود). در بقیه موارد نیز، دلایل وقوع صرع متفاوت است.

به‌طور کلی دلایل صرع موارد زیر است:

  • مشکلات عروقی (سکته مغزی، عروق غیرطبیعی و …)
  • ناهنجاری‌های مادرزادی مغز و ضربه مغزی
  • تومورهای مغزی
  • بیماری‌های تحلیل‌برنده یا دژنراتیو
  • عفونت‌های مغزی مانند آلزایمر

اما علت ابتلا به صرع در سنین مختلف متفاوت است.

مثلا صرع در کودکان می‌تواند علت‌های ایدیوپاتیک (ژنتیک)، علل مادرزادی و ناشی از عفونت باشد. درحالی‌که دلایل صرع در بزرگسالان مواردی نظیر مشکلات عروقی، تومورها و بیماری‌های تحلیل برنده مغز است.

از میان این عوامل، عفونت‌ها و ضربه‌های مغزی جزو دلایل شایع صرع به شمار می‌روند.

علت تشدید تشنج در افراد مبتلا به صرع

دلایلی که منجر به تشنج شدید در افراد مبتلا به صرع می‌شود عبارتند از:

  • عدم رعایت بهداشت خواب (کم‌خوابی، بی‌خوابی و …)
  • عدم رعایت بهداشت تغذیه (گرسنگی، کم‌خوری و …)
  • عدم رعایت بهداشت روانی (استرس، خشم و هیجان)
  • عدم رعایت بهداشت جسمی (خستگی مفرط، کم آبی، بیماری‌هایی مانند تب، سرما‌خوردگی و …)
  • استفاده از مواد مخدر یا محرک

نحوه تشخیص صرع به چه صورت است؟

مهم‌ترین نکته‌ای که در تشخیص صرع باید به آن توجه کرد، علائم و شرح حال بیمار است. بر اساس این موارد، تشخیص صرع توسط متخصص مغز و اعصاب انجام می‌شود.

برای تایید تشخیص و بررسی تغییرات الکتروفیزیولوژیک باید از بیمار نوار مغز گرفته شود و برای بررسی و یافتن علت اصلی صرع انجام تصویربرداری مغز و آزمایشات خونی مرتبط، ضروری است.

در مواردی که از نظر تشخیص بالینی هنوز تردید وجود دارد از LTM استفاده می‌شود.

تشخیص بیماری صرع

روش های درمان صرع

درمان اولیه و اصلی صرع، درمان دارویی است. انواع زیادی از داروهای ضد صرع (نسل قدیم و جدید) وجود دارند که بر حسب نوع تشنج، تعداد تشنج، زمان تشنج، سن و جنس فرد مبتلا و معاینات بالینی و پاراکلینیک توسط متخصص مغز و اعصاب انتخاب و تجویز می‌شود.

طول مدت درمان و مصرف منظم داروها در درمان تشنج بسیار مهم است. نوع و علت صرع، معاینه بالینی و یافته های پاراکلینیک، تعیین‌کننده مدت زمان درمان است. طول مدت درمان صرع معمولا بین ۲ تا ۵ سال است. مصرف نامنظم یا قطع قبل از موعد دارو، باعث بروز و تکرار تشنج می‌شود.



:: برچسب‌ها: بیماری , صرع , تشنج ,
:: بازدید از این مطلب : 55
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 10 خرداد 1401 | نظرات ()
بیماری صرع و تشنج در زنان
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

صرع از جمله اختلال‌هایی است که در خانم‌ها و خانواده آنها از نظر ازدواج، بارداری، شیردهی، عادت ماهیانه، یائسگی و … نگرانی‌هایی را ایجاد می‌کند و ممکن است مشکلاتی را در زندگی آنها به وجود آورد. از این رو ارائه اطلاعات در زمینه‌های فوق می‌تواند برای خانم های مبتلا به صرع مفید باشد.

صرع و قاعدگی

بعضی از زنان دریافته‌اند که درست قبل و یا در دوران قاعدگی دچار تشنج می‌شوند. اکثر زنانی که متوجه تاثیر دوره قاعدگی در حمله‌هایشان هستند، می‌دانند که در هر زمان دیگری نیز ممکن است دچار حمله تشنجی شوند اما میزان بروز این حمله‌ها در حوالی زمان عادت ماهیانه بیشتر است.

هنگامی که خانمی تنها در حوالی زمان قاعدگی دچار حمله می‌شود، این نوع صرع به عنوان صرع قاعدگی شناخته می‌شود. دلیل این مسئله هنوز به طور کامل روشن نیست، این حالت ممکن است ناشی از تغییر در هورمون‌های جنسی (استروژن و پروژسترون) در زمان قاعدگی و یا در اثر افزایش مایعات بدن در این زمان باشد.

برای بعضی از این افراد، افزودن برخی از داروها در هفته قبل از دوران قاعدگی می‌تواند مفید باشد که در هر حال تجویز این داروها باید طبق دستور پزشک صورت گیرد.

بیماری صرع و ازدواج

درگذشته مبتلایان به صرع از بسیاری حقوق اجتماعی خود از جمله ازدواج محروم بودند. اما با گذشت زمان و شناخت هر چه بیشتر این بیماری، نگرش جامعه نسبت به بیماری صرع تغییر یافت و درنهایت ازدواج و تشکیل خانواده در این افراد، امری عادی شد.

اغلب افراد مبتلا به صرع می‌توانند ازدواج کنند و فرزندان سالمی داشته باشند و از زندگی فعال و پرثمری لذت ببرند.

اگر فرد مبتلا به صرع قصد ازدواج دارد و مدتی طولانی است که دچار بیماری صرع است و حمله های وی کاملا کنترل نشده است، باید با پزشک خود مشورت نموده و علت کنترل نشدن حمله های صرعی را بیابد. معمولا درمان نادرست یا مصرف نامرتب داروها عامل ادامه حمله های صرع است.

پیش از آنکه تصمیم نهایی را در مورد ازدواج بگیرد، بهتر است مسئله خود را با شخص مورد نظر در میان بگذارد. اگر چه هستند افرادی که مبتلا به صرع بوده و آن را مخفی می‌کنند.

اما به جای پنهان کردن، باید صادقانه مشکل خود را با فرد مقابل در میان گذاشته و او را با مشاوره با پزشک معالج خویش، قانع کند که با کنترل صرع می‌توان یک زندگی سالم داشت.

توجه داشته باشید که مواردی دیده شده است که همسری به بهانه بی‌اطلاعی از بیماری صرع همسر خود، تقاضای طلاق کرده است، بنابراین لازم است آگاهی از بیماری همسر در عقد نامه ذکر شود.

صرع و بارداری

مشاوره‌های قبل از بارداری باید مدت ها قبل از باردار شدن انجام گیرد. زنان مبتلا به صرع باید در مورد قاعدگی و تاثیر آن بر روی صرع، شیوه‌های پیشگیری از بارداری، زمان مناسب برای بارداری و نحوه درمان و مراقبت‌های ویژه بارداری با پزشک متخصص مغز و اعصاب خود مشورت نمایند.

یک زن مبتلا به صرع ممکن است با آگاهی کمی در این زمینه وارد دوران بارداری شود. غافلگیر شدن با یک بارداری ناخواسته در میانه راه و اجبار در تغییر میزان یا نوع دارو مطلوب نیست و حتی‌المقدور باید از وقوع چنین وضعیتی پیشگیری کرد.

بیماری صرع در زنان باردار

مشاوره قبل از بارداری بیماران صرع

هدف از برگزاری جلسه‌های مشاوره، تصمیم‌گیری مشترک بین پزشک و بیمار مبتلا به صرع در مورد مسائل زیر است:

  • وقتی بیمار تمایلی به بارداری ندارد، در این صورت احتمال باروری بیمار در چه حد است و مطمئن‌ترین روش پیشگیری چیست؟
  • وقتی بیمار مایل به بارداری است، مناسب‌ترین زمان چه موقع است؟
  • آیا کنترل حمله‌ها در حد مطلوب است؟ اگر نه، امکان دستیابی به کنترل صرع در چه حد است؟
  • آیا صرع به دلیل وجود ضایعه خاص مغزی است؟ اگر بلی، آیا بارداری با مشکل مواجه خواهد شد؟
  • آیا بیماری جسمی و روانی دیگری وجود دارد؟
  • آیا احتمال وقوع مسائل ژنتیکی وجود دارد؟
  • وضعیت دارویی بیمار و امکان قطع کامل دارو چگونه است؟
  • آیا تعویض دارو توصیه می شود؟
  • آیا مقدار دارو باید تغییر داده شود؟
  • آیا مشکلات احتمالی باروری وجود دارد؟

با تصمیم‌گیری صحیح و منطقی در رابطه با مسائل فوق، حاملگی و صرع به نحو احسن کنترل شده و دوران بارداری هر چه بی‌خطرتر (چه برای مادر و چه برای جنین) سپری خواهد شد.

ارزیابی‌های قبل از بارداری بیماران مبتلا به صرع

هنگامی که بیمار صرعی تصمیم به بارداری گرفته است، ارزیابی مجدد در موارد زیر صورت می‌پذیرد:

  • مرور تاریخچه بیماری
  • بررسی مجدد در یافته‌های پاراکلینیک
  • تاریخچه پزشکی و عصبی
  • تاریخچه بلوغ جنسی
  • تاریخچه عادت های زندگی
  • تاریخچه خانوادگی
  • تاریخچه دارویی
  • دیدگاه‌های بیمار و همسر وی

همچنین بررسی تاریخچه ژنتیکی خانواده مهم است. اگر مسئله ژنتیکی واضحی وجود داشته باشد، در این صورت مشاوره با متخصص ژنتیک ،مسلما قبل از بارداری دارای اهمیت است.

به طور کلی روند مشاوره نباید با عجله انجام گیرد. مناسب‌ترین زمان برای بارداری زمانی است که بیمار قبل از بارداری مورد مشاوره قرار گرفته است، بیماری مجددا ارزیابی، داروهای وی تنظیم و حمله هایش کنترل شده است.

دوران حاملگی با صرع

با توجه به این که تقریبا ۵۰ درصد مبتلایان به صرع را خانم‌های در سنین باروری تشکیل می‌دهند، با این حال هنوز به طور دقیق تاثیر صرع، حمله‌های تشنجی و داروهای ضد صرع بر بارداری شناخته نشده است.

ولی به طور کلی تعداد حمله‌ها در طول دوران بارداری ۵۰ درصد بدون تغییر، ۲۵ تا ۳۰ درصد تشدید و ۱۰ تا ۲۰ درصد کاهش می‌یابد و این چندان نگران کننده نیست زیرا با مشورت پزشک و تجویز بهترین داروی صرع در بارداری قابل کنترل است.

اکثر خانم های مبتلا به صرع، دوران بارداری را به صورت طبیعی پیموده و زایمان بی‌خطری خواهند داشت. هر چقدر تشنج ها در دوره قبل از بارداری بهتر کنترل شده باشند، کنترل تشنج در بارداری راحت‌تر خواهد بود.

در ضمن لازم است زنان مبتلا به صرع مانند تمام زنان باردار در این دوران مراقبت‌های جسمی و روانی لازم نظیر استراحت کافی، توجه دقیق به امر تغذیه، دوری از هیجان، عصبانیت و پرهیز از کم خوابی را رعایت نمایند.

بدیهی است یک خانم مبتلا به صرع هنگام بارداری ممکن است با مشکلاتی مواجه شود. لذا باید مرتب با پزشک خود در تماس باشد، زیرا به دنیا آوردن یک نوزاد سالم ارزش این مراقبت را دارد.

مصرف داروی صرع در بارداری

خوشبختانه بیش از ۹۰ درصد خانم های مبتلا به صرع بارداری موفقی خواهند داشت و فرزندان سالمی به دنیا خواهند آورد. یکی از خطرهای دوران بارداری، عوارض مصرف داروهای ضد صرع است، زیرا برخی از این داروها اثر منفی بر روی جنین دارند.

خوشبختانه داروهای کم ضرری برای مادران باردار وجود دارد که برای اطلاع بیشتر باید با پزشک معالج خود مشورت کنند. از طرف دیگر تشنج ها، مخصوصا نوع منتشر، ممکن است باعث آسیب به جنین شوند. به‌ویژه اگر حین ماه آخر بارداری یا زایمان رخ دهند.

هرگونه کاهش یا قطع خود سرانه دارو در طول بارداری نه تنها خطر را کاهش نمی‌دهد، بلکه موجب افزایش خطر تشنج نیز می‌شود.

داروهای صرع در بارداری

ارتباط داروی ضد بارداری و صرع

مصرف داروهای ضد بارداری باعث تشدید حمله های تشنج نمی‌شوند. قرص های ضد بارداری ممکن است با کاهش میزان خونی داروهای لاموتریژین باعث بروز تشنج شوند.

از طرفی بعضی داروهای ضد صرع مانند فنی توئین، فنوباربیتال، اتوسوکسیماید، کاربامازپین و توپیرامات باعث تضعیف اثر داروهای ضد بارداری می‌شوند و بنابراین ممکن است افزایش میزان داروی ضد بارداری لازم باشد.

بهتر است که روش جلوگیری از بارداری برای هر فرد مبتلا به صرع با مشورت پزشک انجام گیرد. امروزه چندین روش موفق و مطمئن جلوگیری از بارداری وجود دارد.

مصرف قرص های ضد بارداری، استفاده از دستگاه (I.U.D)، تزریق آمپول، کاشتن قرص زیر پوست، استفاده از کاندوم و بستن لوله‌ها در مردان و زنان روش‌های متفاوتی است که باید زیر نظر متخصص زنان و زایمان و همچنین پزشک متخصص مغز و اعصاب انجام گیرد.

با مشورت و همکاری، بدون هیچ مشکلی سلامت بارداری تامین می‌شود.

صرع و شیردهی

اظهار نظر در مورد این سوال که آیا مادران مصرف کننده داروهای ضد صرع، می‌توانند به نوزادان خود شیر بدهند یا خیر تا اندازه زیادی بستگی به منافع جسمی و روانی شیردهی، آرزوهای مادر، وضعیت سلامت نوزاد و مقدار استفاده مادر از این داروها دارد.

طبق منابع موجود، تمامی انواع داروهای ضد صرع وارد شیر مادر شده و از این راه به نوزاد انتقال می‌یابد، ولی خوشبختانه مقدار دارویی که از شیر مادر به نوزاد می‌رسد زیاد نبوده و قابل چشم‌پوشی است.

لذا شیردهی را نباید برای مادران مبتلا به صرع ممنوع کرد. لازم به ذکر است که شیر مادر مبتلا به صرع با وجود مصرف داروهای ضد صرع برای نوزاد، کاملا سالم و بی‌خطر بوده و توصیه می‌شود که طبق روال عادی شیردهی ادامه داشته باشد.

توصیه می‌شود اگر بیداری در شب برای مادر مبتلا به صرع مناسب نیست و باعث تشدید حمله‌ها می‌شود، مادران می‌توانند شیر را دوشیده و پدر آن را به کودک بدهد.

توصیه هایی درباره صرع در دوران بارداری

خانم های مبتلا به صرع که قصد بارداری دارند، لازم است به نکات زیر توجه کنند:

  • دختران مبتلا به صرع در سن بارداری باید اطلاعات کافی در مورد خطر حمله صرع و قطع دارو داشته باشند.
  • درمان با یک دارو (مونوتراپی) چه در دوران بارداری و چه در سایر موارد موجب کاهش خطرها و عوارض دارویی است.
  • مصرف اسید فولیک روزانه یک تا پنج میلی گرم در خانم های مبتلا به صرعی که دارو مصرف می‌کنند از سه ماه قبل از بارداری تا پایان سه ماهه اول بارداری توصیه می‌شود.
  • زنان مبتلا به صرع با سابقه فامیلی نقص لوله عصبی که نوعی بیماری مادرزادی است، باید در دوران بارداری از مصرف سدیم والپروات و کاربامازپین پرهیز کنند.
  • متخصص مغز و اعصاب و متخصص زنان و زایمان با همکاری هم می‌توانند برنامه درمانی منظم و متعادلی را برای مادران باردار مبتلا به صرع تنظیم کنند.
  • لازم است سطح خونی دارو تا هشت هفته پس از زایمان کنترل شود، زیرا خطر افزایش سطح خونی دارو و مسمومیت وجود دارد.
  • در صورت رعایت نکات پزشکی اکثر زنان مبتلا به صرع بچه‌های سالمی به دنیا می‌آورند.
  • دختران مبتلا به صرع می‌توانند مانند دیگران ازدواج کنند و فرزند سالم به دنیا آورند.
  • آشنایی با روش های جلوگیری از بارداری و رعایت جدی فاصله‌گذاری بین فرزندان، به زنان مبتلا به صرع توصیه می‌شود.

اگر دانش کاملی از بارداری و صرع داشته باشیم و به خوبی به آن عمل کنیم، مادران، فرزندان و نسل سالمی خواهیم داشت.

صرع و یائسگی

میانگین سن زنان برای پایان دوره‌های ماهانه و دوران باروری، حدود پنجاه سالگی است. زنان در این زمان اغلب دچار گر گرفتگی و تغییر سریع حالت‌های روانی می‌شوند.

برای کاهش گر گرفتگی و دیگر نشانه‌های مربوط به یائسگی، اغلب درمان به روش جایگزینی هورمون استروژن، توصیه می‌شود. اگر با خوردن هورمون جنسی، کنترل حمله های تشنجی مشکل شود، باید قطع هورمون مدنظر قرار گیرد.

مکمل هورمون استروژن اغلب برای پیشگیری از کاهش کلسیم تجویز می‌شود. (کاهش کلسیم استخوان که معروف به پوکی استخوان است، باعث می‌شود استخوان‌هایی که ظریف و شکننده شده‌اند به آسانی بشکنند).

صرع ممکن است در هر مرحله از زندگی پیش آید . بعضی از زنان که سال‌ها دچار حمله بوده‌اند، ممکن است متوجه بهبودی یا از بین رفتن حمله‌ها در این زمان شوند، یا این که حمله های تشنج ممکن است در این دوره آغاز شوند.

دسترسی به اطلاعات و مراقبت‌های پزشکی سبب می شود که عوارض صرع در حین یائسگی مشکلات کمی ایجاد کند.



:: برچسب‌ها: بیماری , صرع , تشنج , زنان ,
:: بازدید از این مطلب : 56
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 10 خرداد 1401 | نظرات ()
بیماری مغز مه آلود ، شیوه درمان خستگی مغز
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

آیا تا به حال شده است که نتوانید به خوبی تفکر و تمرکز کنید یا تصورات ذهنی شما به صورت کامل واضح نباشد؟ اگر شما به‌طور مداوم احساس خستگی، حواس‌پرتی و تغییر خلق‌وخوی دارید ممکن است دچار عارضه مغز مه آلود یا خستگی مغز شده باشید.

بیماری مغز مه آلود چیست؟

با بالا رفتن سن، انسان ممکن است شروع به ضعیف شدن کرده و خطای لحظه‌ای ناشی از تفکر گیج‌کننده ممکن است شایع‌تر شود. این یک روند طبیعی است اما در برخی موارد، ممکن است ناشی از عارضه‌ای تحت عنوان مغز مه آلود باشد.

مغز مه آلود که به آن خستگی مغز یا مه مغز نیز گفته می‌شود، عارضه‌ای است که منجر به احساس فراموشی، عدم تمرکز و وضوح ذهنی در فرد می‌شود.

پیشگیری از بیماری مغز مه آلود

برای پیشگیری از بیماری مغز مه آلود و انجام اقدامات بهداشتی مناسب به منظور حفظ سلامت مغز، لازم است درک درستی از دلایل رایج خستگی مغز داشت. گاهی اوقات درمان مغز مه‌آلود از طریق اصلاح کردن کمبودهای تغذیه‌ای، تغییر داروها یا بهبود کیفیت خواب ممکن می‌شود.

مه مغزی می‌تواند همراه با سردرگمی ذهنی خفیف تا شدید باشد و معمولا بدون هیچ هشداری واقع شود. وقتی این اتفاق می‌افتد، شخص عدم تمرکز، ضعف یادآوری ذهنی و کاهش هوش ذهنی را تجربه می‌کند.

چه چیزی برای خستگی مغز خوب است؟

اگر علت خستگی مغز درمان نشوند، این وضعیت می‌تواند تا جایی ادامه پیدا کند که به صورت منفی زندگی شخصی و حرفه‌ای فرد را تحت تأثیر قرار دهد.

اگر به طور مداوم با عدم وضوح تفکر مواجه هستید و این وضعیت به جای بهبود در حال بدتر شدن است، حتما با یک پزشک مغز و اعصاب صحبت کنید.

مغز مه آلود ممکن است یه عارضه ناامیدکننده باشد، اما بهبود آن امکان‌پذیر می‌باشد. زمانی که علت ایجاد کننده آن رفع شد، عملکرد ذهن شما نیز بهتر می‌شود.

یکی از اقدامات مفیدی که در جهت پیشگری خستگی مغز می‌توان انجام داد، تقویت مغز است. عملکرد مغز انسان در طول دوره جوانی به اوج خود می‌رسد و به‌تدریج با افزایش سن کاهش پیدا می‌کند. سبک زندگی مدرن نیز نقش بسیار مهمی در کاهش توانایی‌های شناختی دارد.

برای پیدا کردن راه ‌های تقویت مغز باید چندین فاکتور مخرب مانند رژیم غذایی ضعیف، قرار گرفتن در معرض سموم، استرس، کمبود خواب و سایر فاکتورهای نادیده گرفته‌شده را مدنظر داشت.

آیا می‌دانید علت خستگی مغز چیست؟

مه و خستگی مغز می‌تواند به وسیله دسته‌ای از عوامل ایجاد شود. در تمامی موارد، بررسی ریشه‌ای آنچه که باعث مه مغزی شده است، کلید غلبه بر این وضعیت ناتوان‌کننده می‌باشد.

علت خستگی مغز یا مغز مه آلود

دلایل مغز مه آلود عبارتند از:

  • کمبود خواب
  • بارداری
  • مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس
  • سندورم خستگی مزمن (CFS)
  • لوپوس
  • استرس
  • افسردگی
  • یائسگی
  • دیابت
  • نقص‌های تغذیه‌ای
  • درمان سرطان
  • عوارض جانبی داروها

کمبود خواب و خستگی مغز

مغز برای بازیابی خود، به خواب نیازمند است. بنابراین اگر خواب فرد به صورت مرتب قطع شود یا زمانی که فرد از اختلال خواب رنج می‌برد، احتمال تجربه مغز مه آلود در هنگام صبح و به محض بیدار شدن، افزایش می‌یابد.

برای برخی افراد، یک فنجان قهوه‌ برای بازگرداندن وضوح مغز کافی می‌باشد، اما برای برخی دیگر که به صورت جدی از خواب محروم هستند، این نوع مه مغزی می‌تواند تا مدتی باقی بماند و منجر به کند شدن مغز گردد.

کمبود خواب و بیماری مه مغزی

نقش بارداری در عارضه مغز مه آلود

برخی خانم‌ها، یادآوری مسائل در طول بارداری را دشوار می‌یابند. حمل یک جنین، می‌تواند سیستم بدن را از راه‌های زیادی تغییر دهد و مواد شیمیایی آزاد شده برای محافظت و تغذیه کودک، ممکن است باعث بروز مشکلاتی در حافظه خانم باردار شود.

بیماری مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس

بیماری ام اس سیستم عصبی مرکزی فرد را تحت تأثیر قرار داده و می‌تواند در چگونگی فرمان مغز بر بدن شخص تغییر ایجاد کند. تقریباً نیمی از افرادی که از بیماری ام اس رنج می‌برند، دارای مشکلاتی در حافظه، توجه، برنامه‌ریزی یا زبان هستند که این امر احتمال ابتلا به خستگی زودرس مغز را تشدید می‌کند.

تمرین‌های یادگیری و حافظه می‌توانند به بهبود این وضع کمک کرده و یک درمان‌گر می‌تواند برای کنترل وظایفی که با آنها مشکل دارد، روش‌های جدیدی را به شخص پیشنهاد کند.

سندورم خستگی مزمن (CFS)

در این بیماری، بدن و ذهن فرد برای مدت طولانی خسته می‌شود. او ممکن است احساس سردرگمی و فراموشی کرده و قادر به تمرکز نباشد. هیچ درمان شناخته شده‌ای برای سندروم خستگی مزمن وجود ندارد اما دارو، ورزش کردن و صحبت درمانی، ممکن است کمک‌کننده باشند.

ارتباط لوپوس با خستگی مغز

بیماری لوپوس در طولانی مدت باعث می‌شود که سیستم ایمنی فرد به بدن او حمله کند و علائم آن در موارد مختلف، متفاوت است. تقریبا نیمی از افراد مبتلا به لوپوس دارای مشکلاتی در حافظه و تمرکز بوده و پریشانی و سردرگمی را تجربه می‌کنند.

هیچ درمانی برای آن وجود ندارد، اما داروها و صحبت با درمان‌گر، می‌توانند در مدیریت وضعیت کمک کنند.

نقش استرس در ابتلا به مغز مه آلود

استرس بسیار قدرتمند بوده و می‌تواند به صورت منفی و از راه‌های گوناگون، مانند ایجاد خستگی مغزی و عدم تمرکز بر بدن تاثیر بگذارد. در حالی که بروز خستگی مغزی در دوره‌های استرس شدید مانند از دست رفتن یک عزیز، شایع است، استرس‌های نرمال روزانه نمی‌توانند موجب آن شوند.

اگر شخصی خستگی مغزی را به دلیل استرس‌های طبیعی روزانه تجربه کرد، علت احتمالا چیز دیگری می‌باشد.

رابطه بین افسردگی و خستگی مغزی

در زمان بروز مشکلات، شخص ممکن است به خوبی چیزها را به یاد نیاورد و یا به خوبی قادر به فکر کردن نباشد. دشوار است که بدانیم این وضعیت به کمبود انرژی و تحرک ناشی از افسردگی مرتبط است یا افسردگی طوری بر مغز شخص تاثیر گذاشته است که باعث خستگی و مه مغز آن شده است.

درمان افسردگی که شامل دارو درمانی و صحبت درمانی می‌باشد، باعث بازیابی مغز از خستگی یا به عبارتی رفع خستگی مغز می‌شود.

بروز بیماری مه مغز پس از یائسگی

زمانی که یک خانم به دوره یائسگی وارد می‌شود، گاهی مه مغزی را به دلیل نوسانات هورمونی تجربه می‌کند. زمانی که هورمون‌ها دوباره منظم شدند، علائم خستگی مغزی ناپدید می‌گردند.

اختلال مغز مه آلود در اثر دیابت

از آنجا که گلوکز یک منبع انرژی خوب برای مغز است، نوسانات سطح گلوکز در خون می‎‌تواند باعث بروز علائم خستگی مغزی کوتاه مدت شود. به همین دلیل، افراد مبتلا به دیابت در خطر ابتلا به مغز مه آلود می‌باشند.

خستگی مغز ناشی از نقص‌های تغذیه‌ای

عملکرد قوی مغز وابسته به تامین صحیح منیزیم، ویتامین B12 و آمینواسیدها در بدن است. زمانی که این مواد کم باشند یا بدن آب خود را از دست بدهد، اختلال خستگی مغزی ممکن است بروز کند.

تغذیه و بیماری مغز مه آلود

ابتلا به اختلال خستگی مغز در دوره درمان سرطان

افراد مبتلا به سرطان در دوره شیمی درمانی از داروهای قوی‌ای استفاده می‌کنند که می‌تواند به وضعیتی منجر شود که گاهی اوقات به نام مغز شیمیایی خوانده می‌شود.

بیمار ممکن است در به یادآوری جزئیات مانند نام‌ها و تاریخ‌ها مشکل پیدا کند، در انجام کارهای چند وظیفه‌ای به معضل خورده و زمان طولانی‌تری را برای تمام کردن کارها صرف کند که این موارد جزو علائم مغز مه آلود به شمار می‌روند.

معمولا این مشکل، نسبتا سریع رفع می‌شود، اما برخی افراد ممکن است برای مدت طولانی پس از درمان خود، با آن مواجه باشند.

خستگی مغز در دوره درمان سرطان

عارضه خستگی مغز ناشی از عوارض جانبی داروها

داروهای خاصی مانند آنها که برای فشار خون بالا، کاهش درد و تسکین آلرژی استفاده می‌شوند، به علت داشتن عوارض جانبی، می‌توانند باعث بروز مشکلات ذهنی و عدم تمرکز در فرد شوند. این اتفاق می‌تواند برای در اثر استفاده از هر نوع دارو، چه با نسخه و چه بدون نسخه، رخ بدهد.

تشخیص مه مغزی

انجام یک آزمایش به تنهایی نمی‌تواند در تشخیص اختلال مه مغزی کمک کند. مه مغزی ممکن است نشانه‌ای از یک مسئله زیربنایی باشد. بنابراین پزشک در ابتدا معاینات فیزیکی انجام می‌دهد و از بیمار درباره موارد زیر سوال می‌پرسد:

  • سلامت ذهنی
  • رژیم غذایی
  • سطح فعالیت فیزیکی
  • داروها و مواد معدنی حال حاضر

بیمار باید به پزشک اجازه دهد تا درباره دیگر علائم احتمالی او بداند. برای مثال، فردی که دارای کم کاری تیروئید است ممکن است مغز مه آلود را همراه با ریزش مو، خشکی پوست، افزایش وزن یا ناخن‌های شکننده تجربه کند.

آزمایش خون، می‌تواند به پزشک در تشخیص علت مه مغزی کمک کند. از طریق آزمایش خون می‌توان موارد زیر را بررسی کرد:

  • سطوح غیرطبیعی گلوکز
  • عملکرد ضعیف کبد، کلیه و تیروئید
  • نقص‌های تغذیه‌ای
  • عفونت‌ها
  • بیماری‌های التهابی

بر اساس نتایج، پزشک تصمیم می‌گیرد که آیا معاینات بیشتر نیاز است یا خیر.

دیگر ابزارهای تشخیص خستگی مغز می‌تواند شامل آزمایش‌های عکس‌برداری برای مشاهده داخل بدن باشد. برای تشخیص مغز مه آلود می‌توان از عکس برداری اشعه‌ی ایکس، ام آر آی و سی تی اسکن استفاده کرد.

پزشک همچنین ممکن است یک آزمایش آلرژی یا مطالعه بر روی خواب فرد را برای بررسی اختلال خواب در فرد درخواست کند.

کنترل و درمان خستگی مغز

خستگی مغز غالبا یک وضعیت قابل کنترل است، در صورتی که فرد قادر باشد که علت ایجادکننده آن را مشخص کند. برخی از کارهایی که می‌تواند به کاهش دوره‌های خستگی مغز کمک کنند، شامل موارد زیر می‌باشند:

  • خواب کافی
  • نکشیدن سیگار
  • رژیم غذلیی سالم
  • کاهش استرس

خواب کافی داشته باشید

هشت ساعت خواب مداوم، برای سلامت مغز ضروری است. برای کاهش خستگی مغزی در طول روز، تلاش کنید که کیفیت خواب خود را بالا ببرید.

پیشگیری از مغز مه آلود با خواب کافی

سیگار کشیدن را متوقف کنید

مصرف دخانیات به طور چشم‌گیری، تولید رادیکال‌های آزاد در بدن را افزایش داده و از این طریق می‌تواند نقشی مهم در ایجاد عارضه مغزی و کاهش سلامت مغز داشته باشد. کاهش مصرف دخانیات به آنتی اکسیدان‌های بدن اجازه می‌دهد تا فورا این وضعیت را بهبود دهند.

رژیم غذایی سالم‌تری را دنبال کنید

یک رژیم غذایی شامل مقدار زیادی از غذاهای تازه که با امگا۳، اسیدهای چرب ۶ و ۹، منیزیم و ویتامین‌های B کمپلکس غنی شده‌اند، به کاهش احتمال ابتلا به خستگی مغز کمک می‌کند. خوردن غذاهای سالم به صورت طبیعی آنتی اکسیدان‌های فرد را افزایش می‌دهد.

اما حتی این موضوع هم همیشه برای مقابله با سطوح بالای رادیکال‌های آزاد در بدن کافی نیست. برخی افراد به منظور حفظ وضوح مغزی در بالاترین حد خود، از مواد معدنی اسپیرولینا بهره می‌جویند.

نقش تغذیه سالم در بیماری مه مغزی

استرس را کاهش دهید

استرس، به معنای واقعی کلمه می‌تواند کشنده باشد، بنابراین به‌کارگیری روش‌هایی که باعث کاهش استرس در زندگی رومزه می‌شود، می‌تواند کاملا مفید باشد. از هر طریقی که می‌توانید، خواه از طریق ورزش کردن، دارو یا دیگر روش‌های آرام‌بخش، استرس خود را کاهش دهید تا باعث تسکین خستگی مغز شود.



:: برچسب‌ها: بیماری , مغز , مه آلود , شیوه , درمان , خستگی مغز ,
:: بازدید از این مطلب : 53
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : دو شنبه 9 خرداد 1401 | نظرات ()
درمان بیماری صرع
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

درمان بیماری صرع

صرع به اختلال عصبی گفته می‌شود که منجر به تشنج مکرر می‌شود. البته تمام افرادی که تشج می‌کنند لزوما مبتلا به صرع نیستند. اختلال صرع در اثر فعالیت الکتریکی غیرطبیعی مغز ایجاد می‌شود.

صرع و تشنج انواع مختلفی دارند. تشنج طولانی مدت و کنترل نشده باعث آسیب مغزی می‌شود. همچنین بیماری صرع خطر مرگ ناگهانی را افزایش می‌دهد.

بیماری صرع را می‌توان با موفقیت کنترل کرد. برای کنترل تشنج در فرد داروهای صرع تجویز می‌شود و در موارد نادر اگر داروها موثر نباشند، به جراحی نیاز است. تشخیص صحیح نوع صرع نیز در انتخاب بهترین روش درمان نقش دارد.

بیماری صرع یک اختلال مزمن است که بر جنبه‌های مختلف زندگی تاثیر می‌گذارد. ممکن است بیماران مبتلا به صرع بیش از یک نوع تشنج را تجربه کنند؛ زیرا تشنج فقط یکی از علائم صرع است. بنابراین متخصص مغز و اعصاب علاوه بر اینکه باید نوع تشنج را تعیین کند، نوع صرع را نیز به درستی تشخیص دهد.

در بسیاری از افراد مبتلا به صرع، بیماری با مصرف دارو و اتخاذ سبک زندگی معقول کنترل می‌شود. دکتر مغز و اعصاب به شما کمک می‌کند که مطالب بیشتری در مورد صرع بدانید. انتخاب روش درمان به علائمی از جمله میزان تکرار و شدت تشنج‌ها، سن فرد، سلامت کلی فرد و سابقه پزشکی او بستگی دارد.

انواع صرع را بشناسید

مهم‌ترین نشانه صرع، تشنج است. علائم بیماری صرع در بین افراد و با توجه به نوع تشنج متفاوت است.

به طور کلی انواع تشنج سه نوع است:

  1. تشنح عمومی
  2. تشنج موضعی یا فوکال
  3. تشنج ناشناخته

تشنج عمومی

تشنج عمومی همزمان بر هر دو طرف مغز یا گروهی از سلول‌های هر دو طرف مغز تاثیر می‌گذارند. تشنج‌های عمومی شامل موارد زیر است:

  • تشنج تونیک کلونیک
  • تشنج آتونیک یا تشنج ابسنس

تشنج موضعی یا فوکال

اصطلاح موضعی به جای اصطلاح جزئی استفاده می‌شود زیرا اصطلاح دقیقی برای صحبت درمورد شروع تشنج‌ها است. تشنج‌های موضعی ممکن است از یک قسمت، یا از گروهی از سلول‌های یک قسمت از مغز شروع شوند.

انواع تشنج‌های موضعی عبارتند از:

  • تشنج‌های موضعی هوشیارانه
  • تشنج موضعی با هوشیاری ضعیف

تشنج‌های موضعی هوشیارانه

زمانی که فرد در هنگام تشنج بیدار و آگاه است، تشنج موضعی هوشیارانه نامیده می‌شود. این تشنج را تشنج جزئی ساده نیز می‌نامند.

تشنج موضعی با هوشیاری ضعیف

زمانی که شخص در هنگام تشنج موضعی، گیج بوده یا هوشیاری او تحت تاثیر قرار گیرد، آن تشنج را تشنج موضعی با هوشیاری ضعیف می‌نامند. در گذشته این نوع تشنج را تشنج پیچیده جزئی می‌نامیدند.

تشنج ناشناخته

زمانی که شروع تشنج ناشناخته باشد، آن را تشنج با شروع ناشناخته می‌نامند. همچنین اگر شخصی تشنج را نبیند و متوجه تشنج نشود، مثل تشنجی که در شب اتفاق می‌افتد یا تشنج شخصی که تنها زندگی می‌کند، آن را تشنج ناشناخته می‌نامند.

تشنج و دلایل آن

دلایل تشنج ممکن است یکی از موارد زیر باشد:

  • وارد شدن ضربه به مغز
  • زخم شدن مغز پس از ضربه (صرع پس از ضربه)
  • تب شدید یا بیماری خاص
  • سکته مغزی، که یکی از دلایل اصلی صرع در افراد بالای ۳۵ سال است.
  • بیماری‌های عروقی
  • کمبود اکسیژن در مغز
  • کیست یا تومور مغزی
  • آلزایمر یا زوال عقل
  • استفاده مادر از دارو در دوران بارداری، آسیب پیش از تولد، ناهنجاری مغز یا کمبود اکسیژن در مغز در هنگام تولد
  • بیماری‌های عفونی مانند ایدز و مننژیت
  • اختلالات رشدی یا ژنتیکی یا بیماری‌های عصبی
  • در برخی از انواع صرع، وراثت نیز تاثیر دارد.

بیماری صرع چه نشانه‌ها و علائمی دارد؟

مهم‌ترین نشانه صرع تشنج پی در پی است. اگر یک یا چند مورد از علائم زیر را داشتید، باید به پزشک مراجعه کنید، مخصوصا اگر علائم تکرار شوند:

  • تشنج بدون افزایش دمای بدن (بدون تی)
  • بیهوشی‌های کوتاه یا گیجی
  • غش کردن‌های متناوب که با از دست رفتن کنترل مثانه و روده و سپس خستگی شدید همراه است.
  • بی توجهی موقت به آموزش‌ها یا سوالات
  • سفت شدن ناگهانی و بدون دلیل بدن (اسپاسم عضلات)
  • افتادن ناگهانی و بدون دلیل
  • چشمک زدن ناگهانی و بدون وجود محرک
  • جویدن ناگهانی و بدون دلیل
  • گیجی و عدم توانایی برقراری ارتباط برای مدتی کوتاه
  • حرکات تکراری و نامناسب
  • ترسیدن بی‌دلیل، و حتی ناراحت و عصبانی شدن بی‌دلیل
  • تغییرات عجیب در حس‌ها، مانند تغییر حس بویایی، لامسه و شنوایی
  • حرکت ناگهانی دست‌ها، پاها و بدن. (در کودکان حرکت ناگهانی به شکل گروهی از حرکات ناگهانی و تند ظاهر می‌شود)

علائم بیماری صرع

تشخیص صرع چگونه است؟

اگر بیمار بدون هیچ دلیل ظاهری و برگشت‌پذیری، مرتب تشنج می‌کند، احتمالا به صرع مبتلا است. سوابق پزشکی بیمار و علائم موجود به انتخاب نوع آزمایش مورد نیاز برای تشخیص بیماری صرع کمک می‌کنند.

احتمالا بیماران تحت یک معاینه عصبی قرار می‌گیرند تا توانایی حرکتی و عملکرد ذهنی آنها ارزیابی شود. به منظور تشخیص اختلال صرع در فرد، وجود دیگر شرایطی که باعث تشنج می‌شوند باید رد شوند.

دکتر یک آزمایش کامل شمارش خون و شیمی خون برای بیمار تجویز می‌کند. تشخیص صرع با نوار مغز اقدام دیگری است که پزشک انجام می‌دهد. در ابتدا، الکترودها توسط چسبی مخصوص به روی سر بیمار متصل می‌شوند.

نوار مغز آزمایشی غیر تهاجمی و بدون درد است. الکترودها، فعالیت الکتریکی مغز بیمار را ثبت می‌کنند.

راه های درمان بیماری صرع

روش های درمان صرع شامل موارد زیر است:

  • درمان دارویی
  • تحریک عصب واگ
  • جراحی
  • رژیم غذایی در بیماران صرع

داروهای درمان صرع

اولین روش درمان صرع استفاده از داروی ضد تشنج است. داروهای ضد تشنج باعث کاهش شدت و تعداد تشنج می‌شوند. دارو های ضد تشنج نمی‌توانند تشنج‌های در حال پیشرفت را درمان کنند و باعث درمان قطعی صرع نمی‌شوند.

داروهای ضد تشنج زیادی در داروخانه‌ها موجود است. پزشک با توجه به نوع تشنج، یک دارو، یا ترکیبی از چند دارو را برای بیمار تجویز می‌کند.

برخی از رایج‌ترین داروها برای درمان صرع عبارتند از:

  • لوتیراستام (کپرا)
  • لاموتریژین (لامیکتال)
  • توپیرامات (توپاماکس)
  • والپرونیک اسید (دپاکوت)
  • کاربامازپین (تگرتول)
  • اتوسوکسیماید (زارونتین)

درمان بیماری صرع از طریق تحریک عصب واگ

فرآیند تحریک عصب واگ به نحوی است که از طریق عصب واگ پالس‌های خفیف حاوی انرژی الکتریکی به مغز فرستاده شده و مانع تشنج می‌شوند. این پالس‌ها توسط دستگاهی شبیه به دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب تولید می‌شوند.

دستگاه مورد نظر از طریق جراحی در زیر پوست قفسه سینه قرار گرفته و عصبی که از گردن بیمار می‌گذرد را تحریک الکتریکی می‌کند.

عصب واگ

درمان صرع به کمک عمل جراحی

اگر دارو باعث کاهش تعداد تشنج‌ها نشد، روش دیگر جراحی است. رایج‌ترین نوع جراحی، بخش‌برداری است. بخش برداری به معنی برداشت قسمتی از مغز که از آن تشنج شروع می‌شود است.

در اکثر موارد، طی فرآیندی که لوبکتومی یا برداشت لوب گیجگاهی نامیده می‌شود، لوب گیجگاهی برداشته می‌شود. در برخی موارد، برداشت لوب گیجگاهی می‌تواند تشنج را متوقف کند. در برخی موارد، بیمار در حین جراحی بیدار نگه داشته می‌شود.

دلیل بیدار نگه داشتن بیمار این است که پزشک با بیمار صحبت کرده و قسمت‌هایی از مغز که مسئول کنترل عملکردهای اصلی مانند بینایی، شنوایی، صحبت یا حرکت هستند را بر ندارد.

اگر قسمت مورد نظر مغز خیلی بزرگ بود یا برداشت آن ضروری بود، از روشی دیگر به نام قطع اتصال یا برش عرضی سابپیال استفاده می‌شود. جراح برش‌هایی در مغز ایجاد می‌کند تا مسیر عصب را قطع کند. این کار باعث می‌شود که تشنج در دیگر قسمت‌های مغز منتشر نشود.

بعد از جراحی، برخی از افراد می‌توانند مصرف داروهای ضد تشنج را کاهش داده یا مصرف داروها را به طور کلی قطع کنند.

درمان صرع با عمل جراحی

تاثیر رژیم غذایی در درمان صرع

معمولا به کودکان مبتلا به صرع رژیم کتوژنیک توصیه می‌شود. رژیم کتوژنیک رژیمی دارای چربی زیاد و کربوهیدرات کم است. این رژیم بدن را مجبور می‌کند که به جای استفاده از گلوکز، برای تولید انرژی چربی بسوزاند.

فرآیند سوزاندن چربی به جای گلوکز برای ایجاد انرژی را کتوزیس می‌نامند. رژیم غذایی کتوژنیک نیاز به برقراری تعادل بین چربی، کربوهیدرات و پروتئین دارد. کودکانی که تحت رژیم کتوژنیک قرار می‌گیرند، باید کاملا زیر نظر پزشک باشند.

رژیم کتوژنیک برای تمام افراد مناسب نیست اما زمانی که این رژیم به درستی رعایت شود، می‌تواند با موفقیت تعداد تشنج‌ها را کاهش دهد. رژیم کتوژنیک برای برخی از انواع صرع بهتر از انواع دیگر صرع است.

برای بزرگسالان و نوجوانان مبتلا به صرع، رژیم اصلاح شده اتکینز توصیه می‌شود. رژیم اتکینز نیز دارای چربی زیادی است و میزان کربن دریافتی در این رژیم کنترل شده است. از آنجا که رژیم‌های اتکینز و کتوژنیک دارای فیبر کم و چربی بالا هستند، یکی از عوارض رایج آنها ایجاد یبوست است.



:: برچسب‌ها: درمان , بیماری , صرع ,
:: بازدید از این مطلب : 60
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : شنبه 7 خرداد 1401 | نظرات ()
بیماری دیستروفی عضلانی (ضعف عضلانی)
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری دیستروفی عضلانی چیست؟

بیماری‌های دیستروفی عضلانی به گروهی متشکل از بیش از ۳۰ بیماری ژنتیکی گفته می‌شود که در طی آن‌ها، عضلات اسکلتی که مسئول حرکت بدن هستند، به صورت پیش‌رونده دچار ضعف شده و تحلیل می‌روند.

برخی از انواع دیستروفی عضلانی در دوران نوزادی و کودکی دیده می‌شوند درحالی‌که برخی دیگر از انواع آن تا سنین میانسالی و بالاتر ظاهر نخواهند شد. این اختلالات از نظر میزان انتشار و شدت ضعف عضلانی (برخی از انواع دیستروفی عضلانی حتی عضلات قلب را نیز درگیر می‌کنند)، سن شروع، سرعت پیشرفت و الگوی وراثتی متفاوت‌اند.

تحلیل عضلانی دوشن شایع‌ترین نوع دیستروفی عضلانی بوده و اکثرا پسران را درگیر می‌کند. شروع این عارضه در سنین ۳ تا ۵ سالگی بوده و سرعت پیشرفت آن بالاست. در حال حاضر، تحلیل عضلانی درمانی ندارد ولی می‌توان از روش‌های درمانی فیزیکی و دارویی برای بهبود علائم این بیماری و کند کردن روند پیشرفت آن استفاده کرد.

پیشگیری افراد نسبت به تحلیل عضلانی به نوع و شدت پیشرفت آن بستگی دارد. برخی از انواع این بیماری ممکن است خفیف بوده و به‌آرامی پیشرفت کنند در حالی‌ که انواع دیگری از آن ممکن است باعث ضعف عضلانی بسیار شدید، از کار افتادگی و عدم توانایی راه رفتن شوند برخی از کودکان در اثر دیستروفی عضلانی می‌میرند ولی برخی دیگر از آن‌ها تنها با از کارافتادگی‌های جزئی به سنین بالاتر می‌رسند.

روش‌های درمانی که متخصص مغز و اعصاب ممکن است تجویز کند شامل دارو درمانی، فیزیوتراپی، تنفس درمانی، گفتار درمانی، استفاده از وسایل طبی برای و همچنین جراحی اصلاحی ارتوپدی است.

 

انواع دیستروفی عضلانی در کودکان و بزرگسالان

انواع بیماری دیستروفی عضلانی شامل موارد زیر است:

  • تحلیل عضلانی دوشن
  • دیستروفی عضلانی بکر
  • دیستروفی میوتونیک (بیماری اشتاینرت)
  • دیستروفی مادرزادی
  • دیستروفی فاسیو اسکاپولو هومرال
  • دیستروفی عضلانی لیمب گیردل
  • دیستروفی عضلانی چشمی حلقی

بیماری دیستروفی عضلانی

تحلیل عضلانی دوشن

شایع‌ترین نوع این بیماری است. علائم بیماری دیستروفی عضلانی دوشن معمولا قبل از سومین تولد کودک شروع به ظاهر شدن می‌کنند. این افراد عموما تا سن ۱۲ سالگی مجبور به استفاده از ویلچر شده و تا حدود ۲۰ سالگی به دلیل نارسایی تنفسی می‌میرند.

دیستروفی عضلانی بکر

علائم این عارضه شبیه به دوشن بوده ولی شروع آن دیرتر اتفاق افتاده و سرعت رشد پایین‌تری خواهد داشت. مرگ معمولا در حدود ۴۵ سالگی اتفاق می‌افتد.

دیستروفی میوتونیک (بیماری اشتاینرت)

نوع میوتونیک این بیماری، شایع‌ترین نوع آن است که در سنین بزرگسالی شروع می‌شود. شاخصه این بیماری، عدم توانایی برای شل کردن یک عضله پس از انقباض آن می‌باشد. عضلات صورت و گردن معمولا زودتر تحت تاثیر قرار می‌گیرند. ازجمله علائم آن نیز می‌توان به آب‌مروارید، خواب‌آلودگی و آریتمی قلبی اشاره کرد.

دیستروفی مادرزادی

این نوع از تحلیل عضلانی در زمان تولد و یا در سنین قبل از ۲ سالگی قابل‌ تشخیص است. این عارضه دختران و پسران را درگیر می‌کند. برخی از انواع آن به آرامی پیشرفت کرده درحالی‌که انواع دیگر آن ممکن است به سرعت پیشرفت کرده و باعث از کار افتادگی شدید شوند.

دیستروفی فاسیو اسکاپولو هومرال

شروع این بیماری ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد ولی معمولا در سنین نوجوانی دیده می‌شود. ضعف عضلانی معمولا در صورت و شانه‌ها شروع شده و افراد مبتلا به این بیماری ممکن است با چشمان نیمه‌ باز خوابیده و برای بستن کامل چشمان خود با مشکل مواجه شوند. زمانی که فرد مبتلا به این بیماری دست خود را بالا می‌برد، کتف‌های او همانند بال بیرون می‌زنند.

دیستروفی عضلانی لیمب گیردل

این نوع از دیستروفی‌، در سنین کودکی و نوجوانی شروع شده و در ابتدا عضلات شانه و ران‌ها را درگیر می‌کند. افراد مبتلا به تحلیل عضلانی لیمب گیردل ممکن است در بالا بردن بخش جلویی پا مشکل داشته و زمین خوردن در آن‌ها شایع باشد.

دیستروفی عضلانی چشمی حلقی

شروع این عارضه در سنین بین ۴۰ تا ۷۰ سالگی است. پلک‌ها، گلو و صورت در ابتدا درگیر شده و پس از آن عضلات شانه و لگن دچار این مشکل می‌شوند.

علت دیستروفی عضلانی چیست؟

تحلیل عضلانی به دلیل جهش بر روی ژن‌های کروموزوم X ایجاد می‌شود. هر نوع از دیستروفی عضلانی به دلیل یک سری از جهش‌های خاص رخ داده ولی تمامی این جهش‌ها از تولید دیستروفین در بدن ممانعت می‌کنند.

دیستروفین یک پروتئین ضروری برای ساختن و ترمیم عضلات می‌باشد. تحلیل عضلانی دوشن به دلیل یک سری جهش در ژن کد کننده پروتئین سیتو اسکلتی دیستروفین ایجاد می‌شود.

دیستروفین عضوی از یک گروه بسیار پیچیده پروتئین‌هاست که کارکرد صحیح عضلات را ممکن می‌سازند. این پروتئین به متصل کردن عناصر متعددی در بین سلول‌های عضلانی به یکدیگر کمک کرده و تمامی آن‌ها را به سارکولم (غشای خارجی سلول عصبی) متصل می‌کند.

در صورتی که دیستروفین وجود نداشته و یا شکل ناقص آن وجود داشته باشد این روند به خوبی پیش نرفته و اختلالاتی در غشای خارجی سلول عضلانی ایجاد می‌شوند. این مشکل سبب ضعیف شدن عضلات و همچنین آسیب دیدن فعال سلول‌های عصبی می‌شود.

در دیستروفی عضلانی دوشن، دیستروفین تقریبا به‌طور کامل وجود ندارد، هر چقدر میزان دیستروفین تولید شده کمتر باشد، علائم عارضه شدیدتر خواهند بود. در دیستروفی عضلانی بکر، مقدار پروتئین دیستروفین و یا اندازه آن کاهش پیدا می‌کند.

ژن کد کننده‌ی دیستروفین، بزرگ‌ترین ژن شناخته شده در بدن انسان است که بیش از ۱۰۰۰ جهش مختلف در دیستروفی‌های عضلانی دوشن و بکر در این ژن شناسایی شده‌اند.

علائم دیستروفی عضلانی

در زیر به علائم دیستروفی عضلانی دوشن که شایع‌ترین نوع این بیماری است می‌پردازیم. علائم دیستروفی عضلانی بکر نیز همانند دوشن می‌باشند ولی شروع این بیماری معمولا در سنین ۲۰ سال به بالا بوده و همچنین علائم این عارضه خفیف‌تر و سرعت پیشرفت آن کندتر خواهد بود.

علائم دیستروفی عضلانی

علائم اولیه دیستروفی عضلانی دوشن عبارتند از:

  • راه رفتن شبیه به اردک
  • درد و گرفتگی در عضلات
  • مشکل در دویدن و پریدن
  • راه رفتن بر روی انگشتان پا
  • مشکل در بلند شدن و ایستادن
  • اختلال یادگیری مثل یاد گرفتن تکلم دیرتر از معمول
  • زمین خوردن مکرر

علائم ثانویه دیستروفی عضلانی دوشن عبارتند از:

  • عدم توانایی راه رفتن
  • کوتاه شدن عضلات و تاندون‌ها که باعث محدود شدن بیشتر حرکت می‌شود.
  • مشکلات تنفسی ممکن است تا حدی شدید شوند که برای تنفس نیازمند دستگاه‌های کمکی شوید.
  • ممکن است قوس ستون فقرات دچار مشکل شود چراکه عضلات توانایی لازم برای حمایت از آن را ندارند.
  • عضلات قلب ممکن است ضعیف شده و مشکلات قلبی ایجاد شوند.
  • مشکل در بلع؛ این مشکلات می‌توانند سبب آسپیراسیون ریوی شوند و بعضا لازم است تا از یک لوله برای غذا خوردن استفاده شود.

چگونگی تشخیص تحلیل عضلانی

تکنیک‌های مختلفی وجود دارند که می‌توان با استفاده از آن‌ها تشخیص دیستروفی عضلانی را انجام داد، این موارد عبارتند از:

  • تست آنزیم
  • تست ژنتیک
  • بررسی قلب
  • بررسی ریه‌ها
  • نوار عصب و عضله (الکترومیوگرافی)
  • نمونه برداری

تست آنزیم

عضلات آسیب دیده کراتین کیناز تولید می‌کنند. بالا بودن سطح کراتین کیناز و عدم وجود دیگر انواع آسیب‌های عضلانی می‌تواند نشان‌دهنده دیستروفی عضلانی باشد.

تست ژنتیک

از آنجایی‌ که جهش‌های ژنتیکی در تحلیل عضلانی اتفاق می‌افتند می‌توان برای تشخیص آن‌ها آزمایشاتی را انجام داد.

بررسی قلب

الکتروکاردیوگرافی و اکوکاردیوگرافی می‌توانند تغییرات ساختاری در عضلات قلب را مشخص کنند. این روش مخصوصا برای تشخیص تحلیل عضلانی میوتونیک کارآمد است.

بررسی ریه‌ها

بررسی نحوه عملکرد ریه‌ها می‌تواند به انجام تشخیص کمک کند.

نوار عصب و عضله (الکترومیوگرافی)

یک سوزن وارد عضله می‌شود تا میزان فعالیت الکتریکی را اندازه گیری کند. نتایج آزمایش الکترومیوگرافی می‌توانند علائمی از بیماری‌های عضلانی را نشان دهند.

نمونه برداری

برداشتن بخشی از یک عضله و بررسی آن در زیر میکروسکوپ می‌تواند علائم دیستروفی عضلانی را آشکار کند.

نحوه درمان دیستروفی عضلانی

در حال حاضر روشی برای درمان قطعی دیستروفی عضلانی وجود ندارد. برخی از داروها و روش‌های درمانی می‌توانند به کند کردن روند پیشرفت بیماری کمک کنند و از توانایی حرکتی بیمار را تا حداکثر زمان ممکن محافظت کنند.

درمان دیستروفی عضلانی

روشهای درمان دیستروفی عضلانی عبارتند از:

  • کورتیکواستروئیدها
  • داروهای قلبی
  • ورزش‌های عمومی
  • وسایل کمکی تنفس
  • وسایل کمکی حرکتی

کورتیکواستروئیدها

با وجود اینکه این نوع دارو می‌تواند به افزایش قدرت عضلانی کمک کرده و سرعت پیشرفت را کاهش دهد، استفاده طولانی‌مدت از آن می‌تواند استخوان‌ها را ضعیف کرده و منجر به افزایش وزن شود.

داروهای قلبی

اگر دیستروفی عضلانی قلب را درگیر کند، بتا بلاکر ها و آنزیم‌های مبدل آنژیوتانسین می‌توانند موثر واقع شوند.

ورزش‌های عمومی

انجام تمرینات دامنه حرکتی و تمرینات کششی می‌تواند تا حدی با چرخیدن اندام‌ها به طرف داخل به دلیل کوتاه شدن تاندون‌ها و عضلات مبارزه کنند. اندام‌ها به‌تدریج سفت و بی‌تحرک می‌شوند و انجام این تمرینات باعث طولانی‌تر شدن این روند خواهند شد. تمرینات هوازی استاندارد و سبک مثل پیاده‌روی و شنا می‌توانند پیشرفت بیماری را کند کنند.

وسایل کمکی تنفس

با ضعیف شدن عضلات مسئول تنفس، ممکن است لازم باشد تا از وسایلی برای رساندن اکسیژن به بدن در طول شب استفاده شود. در شدیدترین موارد بیماری، ممکن است لازم باشد تا بیمار برای نفس کشیدن از یک ونتیلاتور استفاده کند.

وسایل کمکی حرکتی

عصا، ویلچر و واکر و بریس؛ این وسایل عضلات و تاندون‌ها را کشیده نگه داشته و روند کوتاه شدن آن‌ها را کند می‌کنند. این وسایل همچنین در زمان استفاده، از بدن فرد حمایت می‌کنند.



:: برچسب‌ها: بیماری , دیستروفی , عضلانی , ضعف عضلانی ,
:: بازدید از این مطلب : 47
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : شنبه 7 خرداد 1401 | نظرات ()
درمان بیماری نوروپاتی
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

نوروپاتی یا اختلال حس، بیماری است که در اثر آسیب به اعصاب محیطی باعث ایجاد حساسیت شدید به لمس و ضعف عضلانی می‌شود. یکی از دلایل نوروپاتی بیماری دیابت است.

نوروپاتی چیست و علائم آن کدامند؟

بیماری نوروپاتی که به آن نوروپاتی محیطی نیز گفته می‌شود، در اثر آسیب‌دیدگی اعصاب محیطی بروز می‌کند. سیستم اعصاب محیطی وظیفه انتقال اطلاعات از مغز و ستون فقرات (سیستم اعصاب مرکزی) به بقیه قسمت‌های بدن را بر عهده دارد.

علائم نوروپاتی محیطی معمولا شامل ضعف، بی‌حسی و درد در دست و پا می‌باشد. این بیماری می‌تواند سایر قسمت‌های بدن را نیز تحت تاثیر قرار دهد.

بیماری نوروپاتی محیطی ممکن است در اثر جراحات ناشی از ضربه، عفونت، مشکلات متابولیسمی، دلایل ارثی و قرارگرفتن در معرض داروهای سمی ایجاد شود. یکی از شایع‌ترین دلایل نوروپاتی محیطی دیابت قندی است که منجر به ایجاد نوروپاتی دیابتی می‌شود.

آیا بیماری نوروپاتی خطرناک است؟

به‌طور کلی افراد مبتلا به نوروپاتی محیطی به علائمی مثل تیرکشیدن، سوزش یا مورمور شدن بدن دچار می‌شوند. در بسیاری از موارد این علائم بهبود می‌یابند، به‌خصوص‌ اگر علت آنها یک بیماری قابل درمان باشد. همچنین مصرف دارو می‌توانند درد ناشی از نوروپاتی محیطی را کاهش دهد.

درصورت بروز هرگونه علائم مورمور شدن غیرمعمول، ضعف یا در دست و پا، به پزشک متخصص مراجعه کنید. تشخیص و درمان نوروپاتی محیطی شانس کنترل علائم و پیشگیری از آسیب بیشتر به عصب های محیطی را به همراه دارد. پزشک متخصص پس از تشخیص صحیح و براساس علائم بیماری می‌تواند بهترین درمان را پیشنهاد کند.

بیماری نوروپاتی

علت نوروپاتی محیطی چیست؟

دلابل ابتلا به نوروپاتی ممکن است به دلیل بیماری دیگری باشد. بیماری‌هایی که منجر به نوروپاتی می‌شوند عبارتند از:

  • بیماری‌های خود ایمنی
  • دیابت
  • قرار گرفتن در معرض مواد سمی
  • مصرف دارو
  • عفونت
  • اختلا‌های وراثتی
  • ضربه ناگهانی یا وارد شدن فشار بر عصب
  • تومور
  • کمبود ویتامین
  • اختلالات مغز استخوان
  • سایر بیماری‌ها

بیماری‌های خودایمنی که باعث نوروپاتی می‌شوند

این بیماری‌ها شامل سندروم شوگرن، لوپوس، ورم رماتیسمی، سندروم گیلن‌بار، پلی‌نوروپاتی دمیلینه‌کننده التهابی و مزمن و واسکولیت نکروزان می‌شوند.

دیابت و نوروپاتی

بیش از نیمی از افراد مبتلا به دیابت به نوعی از نوروپاتی عصبی دچار هستند.

قرارگرفتن در معرض مواد سمی و ابتلا به نوروپاتی

مواد سمی شامل فلزات سنگین و مواد شیمیایی می‌شوند.

ابتلا به نوروپاتی محیطی در اثر مصرف برخی از داروها

داروهای خاص مخصوصا آنهایی که برای درمان سرطان تجویز می‌شوند (شیمی‌درمانی) ممکن است علت ابتلا به نوروپاتی باشند.

بیماری نوروپاتی ناشی از عفونت‌ها

عفونت‌هایی که باعث مبتلا شدن به بیماری نوروپاتی می‌شوند شامل عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی از جمله بیماری لایم، زونا (بیماری ویروسی اعصاب)، ویروس اپشتین‌بار، هپاتیت C، جذام، دیفتری و ایدز هستند.

نقش اختلا‌ل‌های وراثتی در ابتلا به نوروپاتی

اختلال‌هایی همچون بیماری شارکو ماری توث جزء انواع نوروپاتی موروثی محسوب می‌شوند.

ضربه ناگهانی یا وارد شدن فشار بر عصب

آسیب‌دیدگی ناشی از برخورد با وسایل‌نقلیه موتوری، افتادن و یا آسیب‌های ورزشی می‌توانند به اعصاب محیطی آسیب وارد کنند و یا آنها را وخیم‌تر کنند. فشار عصبی ممکن است بر اثر گچ گرفتن قسمتی از اندام بدن، استفاده از عصا یا چوبدستی و یا تایپ‌کردن زیاد بروز کند.

تومور و نوروپاتی

تومورهای سرطانی خوش‌خیم و بدخیم می‌توانند بر روی عصب‌ها رشد کنند یا به آنها فشار وارد کنند. همچنین پلی‌نوروپاتی ممکن است درنتیجه برخی سرطان‌های مربوط به واکنش ایمنی بدن بوجود آیند. این بیماری‌ها نوعی از سندروم پارانئوپلاستیک به حساب می‌آیند.

ارتباط بین کمبود ویتامین و ابتلا به نوروپاتی

ویتامین‌های B مانند B1، B6، B12، ویتامین E و نیاسین نقش حیاتی بر سلامت اعصاب ایفا می‌کنند. کمبود این ویتامین‌ها در بدن ممکن است منجر به نوروپاتی در بدن شود.

نوروپاتی محیطی در اثر اختلالات مغز استخوان

این اختلال‌ها شامل وجود پروتئین غیرطبیعی در خون (گاموپاتی مونو کلونال) نوعی سرطان استخوانی (میلوما استئوکلروتیک)، لنفوم و امیلوئیدوز می‌شوند.

سایر بیماری‌هایی که باعث ایجاد نوروپاتی محیطی می‌شوند

بیماری‌هایی همچون بیماری کبدی و کلیوی، اختلال‌های بافت ارتباطی و کم‌کاری تیروئید (هیپوتیروئیدیسم) باعث نوروپاتی محیطی می‌شوند.

لازم به ذکر است که در تعدادی از موارد علت بیماری‌ معلوم نیست (ایدیوپاتیک).

علائم نوروپاتی محیطی چیست؟

نشانه‌ها و علائم نوروپاتی محیطی عبارتند از:

  • بروز تدریجی بی‌حسی، سوزش یا مورمور شدن دست و پاها که ممکن است به قسمت‌های بالایی پا و بازوها نیز کشیده شود.
  • احساس درد شدید، گزگز شدن، تیر کشیدن، یا سوزش
  • حساسیت شدید داشتن به لمس اشیاء
  • عدم حفظ تعادل و احتمال زمین خوردن
  • ضعف عضلانی و یا فلج درصورتی‌که اعصاب حرکتی آسیب دیده باشند.

اختلال نوروپاتی محیطی ممکن است یک عصب (مونونوروپاتی)، دو یا چند عصب (مونونوروپاتی مولتی‌پلکس) یا تعداد زیادی عصب در قسمت‌های مختلف بدن (پلی‌نوروپاتی) را تحت تاثیر قرار دهد.

سندروم تونل کارپ نمونه‌ای از بیماری مونونوروپاتی است. اکثر بیماران دارای اختلال نوروپاتی محیطی دچار پلی‌نوروپاتی هستند.

عوارض نوروپاتی محیطی

عوارض بیماری نوروپاتی عبارتند از:

  • سوختگی و آسیب‌دیدگی پوست
  • عفونت
  • زمین‌خوردن

سوختگی و آسیب‌دیدگی پوست

ممکن است بیمار براثر بی‌حس شدن پوست قادر به تشخیص تغییرات دمایی یا درد در بخش‌هایی از بدن خود نباشد.

عفونت

احتمال دارد به‌خاطر بی‌حس بودن پا و سایر بخش‌های بدن متوجه وارد شدن آسیب به آنها نشوید. این قسمت‌ها را به‌طور منظم چک کنید و صدمات جزئی را قبل از عفونی شدن درمان کنید، بخصوص‌اگر بیمار به دیابت قندی مبتلا باشد.

زمین خوردن

ضعف و از دست رفتن احساس با عدم تعادل و زمین خوردن در ارتباط هستند.

روش های تشخیص نوروپاتی محیطی کدامند؟

دلایل احتمالی زیادی برای نوروپاتی محیطی مطرح است. علاوه‌بر آزمایشات فیزیکی مانند آزمایش‌خون، معمولا برای تشخیص بیماری نوروپاتی به موراد زیر نیاز است:

  • سوابق کامل پزشکی
  • معاینه مغز و اعصاب
  • آزمایشات خون
  • عکس‌برداری
  • آزمایشات عملکرد اعصاب
  • تست سایر عملکردهای عصب
  • بیوپسی عصب
  • بیوپسی پوست

بررسی سوابق کامل پزشکی

پزشک به بررسی سوابق پزشکی از جمله علائم بیماری، سبک زندگی، قرارگرفتن در معرض مواد سمی و سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری‌های دستگاه عصبی می‌پردازد.

معاینه مغز و اعصاب در تشخیص نوروپاتی

احتمالا پزشک رفلکس تاندون، قدرت عضلانی، توانایی بیمار در حس برخی هیجانات، و حالت قرارگیری بدن و هماهنگی آنها را مورد بررسی قرار می‌دهد.

آزمایشات خون و تشخیص اختلال نوروپاتی محیطی

این آزمایشات می‌توانند کمبود ویتامین، دیابت، عملکرد غیرطبیعی سیستم ایمنی و سایر نشانه‌های بیماری‌هایی که از علل نوروپاتی محیطی به شمار می‌روند را تشخیص دهند.

عکس‌برداری

سی‌تی‌اسکن و ام‌ آر‌ آی می‌توانند بیرون‌زدگی دیسک، تومورها و سایر ناهنجاری‌هایی که باعث مریضی نوروپاتی می‌شوند را نشان دهند.

آزمایشات عملکرد اعصاب

الکترومیوگرافی برای تشخیص آسیب عصبی یک سری فعالیت‌های الکتریکی در ماهیچه‌های بدن بیمار را ثبت می‌کند. روش کار بدین صورت است که سیستم ردیاب سیگنال‌های الکتریکی را به یک عصب ارسال می‌کند و الکترود قرارگرفته در مجاور مسیر اعصاب، واکنش عصب به سیگنال‌ها را ثبت می‌کند (مطالعات رسانایی عصب).

تست سایر عملکردهای عصب

بررسی رفلکس خودکار که نحوه فعالیت رشته‌های عصبی خودکار را ثبت می‌کند، تست تعریق و تست حواس که به ترتیب نحوه واکنش بیمار به لمس، لرزش، سرما و گرما را ثبت می‌کنند، از جمله این آزمایشات هستند.

روش بیوپسی عصب برای تشخص ابتلا به نوروپاتی

این روش مستلزم برداشتن بخش کوچکی از عصب، معمولا عصب حسی، به منظور بررسی ناهنجاری‌ها می‌باشد.

روش بیوپسی پوست جهت تشخص نوروپاتی

پزشک بخش کوچکی از پوست را به منظور بررسی کاهش پایانه‌های عصبی جدا می‌کند.

درمان نوروپاتی محیطی چگونه است؟

مدیریت عوامل مسبب نوروپاتی و برطرف کردن این علائم از اهداف درمان نوروپاتی به حساب می‌آیند. درصورتی‌که تست‌های آزمایشگاهی هیچ بیماری دیگری را نشان ندهند، احتمالا پزشک به بیمار وقت می‌دهد به این امید که علائم نوروپاتی بهبود یابد.

علاوه بر داروهایی که برای درمان نوروپاتی و بیماری‌های مرتبط با نوروپاتی محیطی استفاده می‌شوند، برخی داروهای مناسب جهت تسکین علائم و نشانه های نوروپاتی محیطی عبارتند از:

  • داروهای مسکن
  • داروهای ضدحمله
  • درمان‌های موضعی
  • داروهای ضدافسردگی

درمان نوروپاتی محیطی

داروهای مسکن برای تسکین نوروپاتی محیطی

داروهایی که بدون نسخه تجویز می‌شوند، مانند داروهای غیراستروئیدی و ضدالتهاب، می‌توانند علائم خفیف را برطرف کنند. درمورد علائم شدید نوروپاتی معمولا پزشک داروهای قوی‌تری تجویز می‌کند. از این‌رو این داروها تنها زمانی تجویز می‌شوند که سایر روش‌های درمانی جواب ندهند.

داروهای ضدحمله جهت درمان نوروپاتی

داروهایی مثل گاباپنتین (گرایلی، نوروپنتین) و پرگابالین (لیریکا) که به قصد درمان بیماری صرع تولید می‌شوند، تسکین‌دهنده درد عصبی هستند. عوارض جانبی این داروها ممکن است شامل سرگیجه و خوب‌آلودگی باشد.

درمان‌های موضعی

کرم کاپسایسین، حاوی ماده‌ای است که در فلفل قرمز یافت می‌شود و می‌تواند علائم نوروپاتی محیطی را به میزان ناچیزی بهبود بخشد. ممکن است بیمار دچار سوزش و التهاب در محل مالیدن کرم شود، اما این علائم به مرور زمان کاهش می‌یابد.

هرچند برخی بیماران طاقت تحمل این علائم را ندارند. روش درمانی دیگر استفاده از ژل‌های لیدوکائین است که برای تسکین درد بر روی پوست بیمار مالیده می‌شود. خواب‌آلودگی، سرگیجه و بی‌حسی در محل استعمال ژل از عوارض جانبی دارو است.

تاثیر داروهای ضدافسردگی در درمان بیماری نوروپاتی

ثابت شده است برخی از داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای مانند امی‌تریپتیلین، دوکسپین و نورتریپتیلین با مداخله در فرآیندهای شیمیایی مغز و ستون فقرات بیمار که مسبب بروز درد هستند، باعث تسکین درد شده و می‌توان از آن‌ها به عنوان داروی درمان نوروپاتی محیطی استفاده کرد.

داروی بازدارنده باز جذب سروتونین و نوراپی نفرین بنام دولوکستین (سیمبالتا) و داروی ضدافسردگی و دیر رهش بنام ونلافاکسین نیز در تسکین دردهای نوروپاتی ناشی از دیابت کاربرد دارند. عوارض جانبی این داروها عبارتند از خشکی دهان، تهوع، خواب‌آلودگی، سرگیجه، کاهش اشتها و یبوست.

ممکن است روش‌ها و درمان‌های گوناگونی به رفع علائم بیماری نوروپاتی محیطی کمک کنند. این روش‌ها عبارتند از:

  • تحریک الکتریکی عصب از راه پوست (TENS)
  • تبادل پلاسما و گلوبین ایمنی درون وریدی
  • طب فیزیکی
  • جراحی
  • طب سوزنی
  • گیاهان دارویی
  • آمینواسیدها

تحریک الکتریکی عصب از راه پوست (TENS)

شیوه کار بدین صورت است که از تعدادی الکترود برای ارسال جریان الکتریکی خفیف در فرکانس‌های مختلف به پوست بیمار استفاده می‌شود. این روش درمانی نوروپاتی باید به مدت ۳۰ دقیقه و طی یک ماه مورد استفاده قرار گیرد.

تبادل پلاسما و گلوبین ایمنی درون وریدی

بیماران مبتلا به نوعی خاص از بیماری‌های التهابی می‌توانند از این روش درمانی استفاده کنند چراکه به کاهش فعالیت سیستمی ایمنی کمک می‌کند. تبادل پلاسما هم شامل برداشتن خون و سپس برداشت پادتن‌ها و سایر پروتئین‌ها از خون و بازگرداندن خون به بدن می‌شود.

از طریق روش درمانی گلوبین ایمنی، ممکن است بیمار میزان زیادی پروتئین را دریافت کند که به عنوان پادتن عمل می‌کنند (ایمونوگلوبین‌ها).

طب فیزیکی و درمان اختلال نوروپاتی

درصورتی‌که بیمار دچار ضعف عضلانی باشد، طب فیزیکی به بهبود حرکت‌تان کمک می‌کند. همچنین ممکن است به واکر، آتل‌بندی، عصا و ویلچر نیاز داشته باشد.

عمل جراحی برای درمان نوروپاتی

درصورتی‌ که علت نوروپاتی وارد آمدن فشار بر اعصاب باشد مثل فشار ناشی از تومور، احتمالا برای کاهش فشار به جراحی نیاز است.

درمان نوروپاتی با روش‌های مکمل

برخی افراد مبتلا به نوروپاتی محیطی سایر روش‌های درمانی مکمل جهت تسکین درد را امتحان می‌کنند. با آن‌که محققان این تکنیک‌های درمانی را به اندازه داروها مطالعه نکرده‌اند، ولی درمان‌های زیر نشانه‌هایی از امید را در خود دارند.

  • طب سوزنی
  • الفا لیپوئیک اسید
  • درمان نوروپاتی محیطی با گیاهان دارویی
  • آمینواسیدها

درمان نوروپاتی با طب سوزنی

وارد کردن تعدادی سوزن باریک در قسمت‌های مختلف بدن بیمار می‌تواند به تسکین علائم نوروپاتی کمک کند. احتمال دارد قبل از بهبود علائم به چندین جلسه درمانی نیاز باشد. زمانی‌که این روش توسط یک متخصص حرفه‌ای و با استفاده از سوزن‌های استریل‌شده انجام شود، کاملا بی‌خطر است.

الفا لیپوئیک اسید

این روش طی چندین سال به عنوان روش درمان نوروپاتی محیطی به کار برده شده است. درخصوص مصرف این ماده با پزشک مشورت کنید چراکه ممکن است بر سطح قند خون تاثیرگذار باشد. معده درد و حساسیت پوستی از دیگر عوارض جانبی این روش هستند.

درمان نوروپاتی محیطی با گیاهان دارویی

برخی گیاهان دارویی مانند روغن گل پامچال می‌توانند علائم بیماری نوروپاتی محیطی در بیماران مبتلا به دیابت را کاهش دهند. تعدادی از گیاهان دارویی با داروهای دیگر سازگاری ندارند پس پیشنهاد می‌شود پیش از مصرف با پزشک خود مشورت کنید.

آمینواسیدها

آمینواسیدها مثل استیل ال کارنیتین به نفع بیماران دیابتی و افرادی است که شیمی‌درمانی انجام می‌دهند. تهوع و استفراغ از عوارض جانبی بیماری این روش هستند.



:: برچسب‌ها: درمان , بیماری , نوروپاتی ,
:: بازدید از این مطلب : 36
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : دو شنبه 2 خرداد 1401 | نظرات ()
بیماری زوال عقل یا دمانس مغزی
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری زوال عقل یا دمانس مغزی

بیماری دمانس مغزی به گروهی از علائم گفته می‌شود که می‌تواند در سالمندان و جوانان ایجاد شود و علت‌های مختلفی دارد. برخی علائم بیماری زوال عقل از دست دادن حافظه و تغییرات خلقی است که می‌توان با دارو و سایر روش‌ها برای درمان و بهبود آن اقدام نمود.

زوال عقل یا دمانس چیست؟

بیماری دمانس یا زوال مغزی یک بیماری خاص نیست بلکه به گروهی از علائم گفته می‌شود تا حدی بر حافظه، تفکر و توانایی‌های اجتماعی فرد اثر می‌گذارند که در عملکردهای روزانه فرد اختلال ایجاد می‌کنند. درست است که دمانس یا زوال عقل موجب از دست رفتن حافظه می‌شود اما علل مختلف دیگری هم می‌توانند موجب از دست رفتن حافظه شوند.

بنابراین ضعف حافظه، به تنهایی نشان‌دهنده این نیست که شما دچار زوال عقل شده‌اید. بیماری آلزایمر یکی از شایع‌ترین علل بروز دمانس مغزی در افراد مسن است اما این بیماری می‌تواند علل دیگری نیز داشته باشد. بسته به علت بروز دمانس، برخی از علائم مرتبط با آن ممکن است درمان شوند.

درباره دمانس مغزی بیشتر بدانید

دمانس مغزی گروهی از علائم است که فراموشی و ضعف حافظه نیز یکی از آن‌ها است. سایر علائم مربوط به زوال عقل شامل مشکل در فکر کردن، حل مسائل و مشکلات زبانی و گفتاری می‌شود. این تغییرات معمولا در ابتدا بسیار جزئی و خفیف هستند اما به تدریج تا حدی شدید می‌شوند که روند زندگی روزمره فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

افراد مبتلا به دمانس همچنین ممکن است دچار تغییرات رفتاری و خلق‌وخو نیز شوند. زوال عقل زمانی ایجاد می‌شود که مغز بر اثر بیماری مانند آلزایمر یا سکته‌های مغزی مکرر آسیب می‌بیند.

این مشکلات را می‌توان با سی تی اسکن و گروهی از تست‌های نورولوژیکی بر روی سیستم عصبی بدن، تشخیص داد. درمان این مشکلات نیز با مصرف دارو و برخی ویتامین‌ها و انجام بعضی روش‌های فیزیوتراپی خاص مانند ماساژ است.

بنابراین اگر یکی از عزیزان شما به علائم دمانس مبتلا شده است لازم است به متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید تا از شدت گرفتن و بدتر شدن علائم او جلوگیری کنید.

علت بیماری دمانس مغزی

بیماری دمانس مغزی بر اثر آسیب به سلول‌های عصبی در مغز ایجاد می‌شود که این آسیب ممکن است در نواحی مختلفی از مغز باشد. علائم دمانس در هر فرد به طور متفاوتی بروز می‌کنند که این موضوع بستگی به ناحیه آسیب‌دیده در مغز دارد.

علل ایجاد بیماری دمانس پیش‌رونده

علت دمانس پیش‌رونده که بهبود پیدا نمی‌کنند و قابل بازگشت نیستند، عبارتند از:

  1. بیماری آلزایمر
  2. دمانس عروقی
  3. زوال عقل با اجسام لویی
  4. دمانس گیجگاهی پیشانی (فرونتوتمپورال)
  5. دمانس ترکیبی

بیماری آلزایمر شایع‌ترین علت دمانس در سالمندان

شایع‌ترین علت دمانس در افراد بالای ۶۵ سال، بیماری آلزایمر است. هرچند علت بروز بیماری آلزایمر مشخص نیست اما در مغز این افراد همیشه پلاک‌ها و گره‌های بافتی یافت می‌شود. این پلاک‌ها از پروتئینی به نام بتاآمیلوئید تشکیل شده‌اند و ماده اصلی گره‌های بافتی نیز پروتئینی به نام تائو است. وجود برخی عوامل ژنتیکی خاص نیز می‌تواند احتمال بروز آلزایمر را زیاد کند.

 

دمانس عروقی

دومین علت شایع بروز دمانس، وارد شدن آسیب به عروقی است که به مغز خون‌رسانی می‌کنند. مشکلات عروقی می‌تواند ناشی از سکته مغزی یا سایر بیماری‌های عروقی باشد.

زوال عقل با اجسام لویی

اجسام لویی در واقع توده‌های پروتئینی غیرعادی هستند که در مغز افراد مبتلا به این نوع بیماری‌های دمانس اجسام لویی، آلزایمر و پارکینسون یافت می‌شوند. این نوع از زوال عقل نیز یکی از انواع شایع دمانس است.

دمانس گیجگاهی پیشانی (فرونتوتمپورال)

در این بیماری گروهی از سلول‌های مغزی آسیب می‌بینند که در ناحیه قدامی گیجگاهی مغز قرار دارند. این نواحی از مغز بیشتر بر روی رفتار، زبان و گفتار و شخصیت فرد کنترل دارند.

دمانس ترکیبی

انجام مطالعات بر روی مغز افراد بالای ۸۰ سال که به دمانس (علائم فرسایش مغزی) مبتلا بوده‌اند، نشان داده است که اغلب این افراد به طور همزمان به چند نوع دمانس (مانند دمانس عروقی، اجسام لویی و آلزایمر) مبتلا بوده‌اند.

تحقیقات زیادی همچنان در حال انجام هستند تا مشخص شود که داشتن چند نوع دمانس به طور همزمان، چگونه بر بروز علائم مختلف تاثیر می‌گذارد.

سایر بیماری‌های مرتبط با دمانس یا زوال عقل

سایر بیماری‌های مرتبط با دمانس یا زوال عقل شامل موارد زیر است:

  1. بیماری هانتینگتون
  2. آسیب مغزی بر اثر ضربه به سر
  3. بیماری کروتزفلد یاکوب (CJD) یا جنون گاوی
  4. بیماری پارکینسون
  5. عفونت و بیماری‌های سیستم ایمنی
  6. اختلالات متابولیسمی و غدد
  7. کمبود‌های غذایی
  8. واکنش به داروها
  9. هماتوم در اطراف غشای مغزی
  10. مسمومیت
  11. تومور مغزی
  12. آنوکسی یا کمبود اکسیژن
  13. هیدروسفالی فشار معمولی

بیماری هانتینگتون

این بیماری بر اثر جهش ژنتیکی ایجاد می‌شود و موجب می‌شود که برخی از سلول‌های مغزی و نخاعی شما از بین بروند. علائم و نشانه این بیماری عبارتند از اختلالات شدید فکری (اختلال درک) که در سن ۳۰ الی ۴۰ سالگی بروز می‌کند.

آسیب مغزی بر اثر ضربه به سر

ممکن است بر اثر وارد شدن ضربات مکرر به سر، آسیب‌های جدی به مغز وارد شود. این حالت برای مثال ممکن است برای ورزشکاران بوکس، ورزشکاران فوتبال آمریکایی یا سربازان پیش بیاید.

بسته به این که کدام قسمت از مغز آسیب‌دیده است، این آسیب می‌تواند موجب بروز علائم دمانس مانند افسردگی، عصبانیت شدید، حرکات غیر هماهنگ، اختلال در گفتار، حرکات آرام بدن و لرزش بدن شود. این علائم ممکن است سال‌ها پس از آسیب‌دیدگی بروز کنند.

بیماری کروتزفلد یاکوب (CJD) یا جنون گاوی

این بیماری معمولا بدون هیچ عامل خطر مشخصی بروز می‌کند و احتمال می‌رود که ناشی از نوعی پروتئین غیرعادی در بدن باشد. بیماری جنون گاوی می‌تواند ارثی باشد و یا بر اثر تماس با مغز و بافت سیستم عصبی شخص بیمار، به فرد دیگر منتقل شود.

بیماری پارکینسون

بسیاری از بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون نهایتا دچار علائم دمانس می‌شوند.

عفونت و بیماری‌های سیستم ایمنی

ممکن است بر اثر تب یا سایر واکنش‌های سیستم ایمنی برای مبارزه با عفونت، علائم مشابه با بیماری دمانس بروز کنند. بیماری‌هایی مانند ام اس که ناشی از حمله سیستم ایمنی بدن به سیستم عصبی هستند نیز ممکن است علائم دمانس را ایجاد کنند.

اختلالات متابولیسمی و غدد

افراد مبتلا به اختلال تیروئیدی، هیپوگلیسمی (کمبود قند خون)، کمبود یا داشتن مقدار بیش‌ازحد سدیم یا کلسیم یا افراد مبتلا به نقص عملکردی در جذب ویتامین B12 ممکن است به علائم مشابه دمانس یا تغییرات خلق‌وخویی دچار شوند.

کمبود‌های غذایی

نخوردن آب کافی (کم‌آبی بدن)، عدم مصرف ویتامین B1 به اندازه کافی (که در افراد مبتلا به اعتیاد الکل شایع است) و عدم مصرف ویتامین B6 و B12 به میزان کافی می‌تواند موجب بروز علائم مشابه دمانس یا زوال عقل شود.

واکنش به داروها

واکنش بدن نسبت به تاثیر یک دارو یا بر هم کنش چند دارو که با یکدیگر مصرف شده‌اند، ممکن است موجب بروز علائم مشابه بیماری دمانس مغزی شود.

هماتوم در اطراف غشای مغزی

خونریزی بین سطح مغز و لایه پوششی که مغز را احاطه کرده است می‌تواند موجب بروز علائم دمانس شود. این نوع خونریزی در بین افراد مسن که زمین خورده‌اند زیاد اتفاق می‌افتد.

مسمومیت

قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین مانند سرب یا سایر مواد مسموم‌کننده مانند آفت‌کش‌ها و همچنین مصرف مواد مخدر غیرقانونی و سوءمصرف الکل می‌توانند موجب بروز علائم دمانس شوند. ممکن است با انجام اقدامات درمانی، این علائم بهبود پیدا کنند.

تومور مغزی

در موارد بسیار نادری، ممکن است علائم دمانس بر اثر آسیب‌های ناشی از تومور مغزی باشد.

آنوکسی یا کمبود اکسیژن

این مشکل با نام هیپوکسیا نیز شناخته می‌شود و زمانی رخ می‌دهد که یک ارگان به دلیلی اکسیژن کافی دریافت نمی‌کند. آنوکسی ممکن است بر اثر آسم شدید، حمله قلبی، مسمومیت مونوکسید کربن یا هر علت دیگری ایجاد شود.

هیدروسفالی فشار معمولی

این وضعیت بر اثر بزرگ شدن بطن‌های مغزی ایجاد می‌شود و می‌تواند موجب مشکلات راه رفتن، اختلالات ادراری و از دست دادن حافظه شود.

علائم بیماری زوال عقل چیست؟

علائم زوال عقل یا دمانس با توجه علت اصلی بروز آن متفاوت هستند اما شایع‌ترین علائم آن عبارتند از:

  1. از دست دادن حافظه که معمولا توسط همسر یا اعضای دیگر خانواده مورد توجه قرار می‌گیرد.
  2. مشکل در برقراری ارتباط با دیگران و یافتن کلمات مناسب در حین حرف زدن
  3. مشکل در استدلال و حل مسئله
  4. مشکل در انجام وظایف ذهنی سنگین و پیچیده
  5. مشکل در برنامه‌ریزی و هماهنگی کارها
  6. مشکل در تعادل و هماهنگی اعضای بدن
  7. گیج بودن و عدم تمرکز
  8. افسردگی
  9. اضطراب
  10. پارانویا

علائم زوال عقل یا دمانس

دلایل بیماری زوال عقل و عوامل افزایش خطر ابتلا به آن

بسیاری از عوامل خطر می‌توانند در نهایت منجر به بیماری زوال عقل یا دمانس شوند. برخی از دلایل زوال عقل عبارتند از:

  1. سن
  2. سوابق خانوادگی
  3. سندرم دان
  4. اختلالات ادراکی خفیف
  5. مصرف زیاد الکل
  6. افسردگی
  7. دیابت
  8. سیگار کشیدن
  9. ابتلا به آپنه (وقفه تنفسی در خواب)

راه های تشخیص دمانس یا زوال عقل

برای تشخیص دمانس یا زوال عقل پزشک ذر ابتدا علائم و شرح‌ حال شما را بررسی کرده و شما را معاینه فیزیکی می‌کند. او همچنین از یکی از نزدیکان شما در مورد علائمی که دارید سؤال می‌کند.

هیچ تست منفرد و مشخصی برای تشخیص قطعی بیماری زوال عقل وجود ندارد و بنابراین پزشکان برای تشخیص دقیق مشکل از چندین روش تشخیصی مختلف استفاده می‌کنند. این تست‌ها شامل موارد زیر می‌شود:

  1. تست‌های ادراکی و نوروفیزیولوژیک
  2. ارزیابی نورولوژیکی
  3. اسکن مغزی
  4. تست‌های آزمایشگاهی

تست‌های ادراکی و نوروفیزیولوژیک

پزشک می‌تواند عملکرد فکری و ادراکی شما را تحلیل کند. تست‌های مخصوصی برای ارزیابی عملکردهای فکری ماند حافظه، تشخیص موقعیت، استدلال، قضاوت، تمرکز و مهارت‌های زبانی و گفتاری وجود دارند.

تشخیص بیماری دمانس یا زوال عقل

ارزیابی نورولوژیکی

ممکن است پزشک عملکرد حافظه، گفتار، ادراک بینایی، تمرکز، قابلیت حل مسئله، حواس تعادل بدن و رفلکس‌ها و سایر علائم مربوط به سیستم عصبی بدن شما را ارزیابی کند.

اسکن مغزی

اکسن مغزی توسط دستگاه‌های زیر انجام می‌شود:

  1. سی تی اسکن
  2. اسکن ام آر آی
  3. پت اسکن (PET scans)

سی تی اسکن و ام آر آی

با استفاده از این اسکن‌ها می‌توان به دنبال علائم بروز سکته مغزی، خونریزی مغزی، تومور یا هیدروسفالی بود.

پت اسکن (PET scans)

این اسکن‌ها، الگوی عملکردی مغز و همچنین وجود رسوبات پروتئین آمیلوئید در مغز را نشان می‌دهند. این پروتئین یکی از علائم مشخصه ابتلا به آلزایمر است.

تست‌های آزمایشگاهی

با انجام آزمایش خون می‌توان مشکلات فیزیکی که بر عملکرد مغز تاثیر دارند را شناسایی نمود، مانند کمبود ویتامین B12 و کم‌کاری غده تیروئید. گاهش اوقات مایع مغزی نخاعی برای بررسی عفونت، التهاب و برخی بیماری‌های فرسایشی مورد آزمایش قرار می‌گیرد.

درمان دمانس

در اغلب موارد نمی‌توان بیماری دمانس را به طور کامل درمان کرد اما راه‌هایی برای کنترل علائم آن وجود دارند. برخی از این راه‌ها عبارتند از:

  1. دارو درمانی
  2. روش‌های درمانی مکمل
  3. سایر روش‌های درمان دمانس

دارو درمانی

این داروها برای بهبود موقتی علائم دمانس تجویز می‌شوند:

  1. مهارکننده‌های کولین استراز
  2. ممانتین

مهارکننده‌های کولین استراز

این داروها شامل دونپزیل (آریسیتپ)، ریواستیگمین (اگزلون) و گالانتامین (رازادین) می‌شوند و نحوه تاثیرگذاری آن‌ها به این صورت است که میزان پیام رسان‌های شیمیایی مؤثر در حافظه و استدلال مغزی را افزایش می‌دهند.

ممانتین

این دارو موجب تنظیم فعالیت گلوتامات می‌شود. گلوتامات نوعی پیام رسان شیمیایی در عملکردهای مغزی مانند یادگیری و حافظه است. در برخی از موارد، ممانتین همراه با مهارکننده‌های کولین استراز تجویز می‌شود.

روش‌های درمانی مکمل

انواع روش‌های درمان دمانس از جمله مصرف مکمل‌های غذایی، داروهای گیاهی و تراپی‌های مختلف برای افراد مبتلا به بیماری دمانس مورد ارزیابی و تحقیق قرار گرفته‌اند. برخی از این روش‌ها می‌توانند مزایایی را به همراه داشته باشند.

برخی از این روش‌ها برای افراد مبتلا به آلزایمر و سایر انواع زوال عقل که مورد مطالعه قرارگرفته‌اند عبارتند از:

  1. ویتامین E: برخی مطالعات نشان داده‌اند که مصرف ویتامین E می‌تواند در کند کردن روند آلزایمر مؤثر باشد، اما شواهد کمی برای اثبات قطعی این نظریه وجود دارد.
  2. اسیدهای چرب امگا۳: برخی از شواهد نشان داده‌اند که خوردن ماهی برای ۳ بار در هفته می‌تواند خطر بروز زوال مغزی را کاهش دهد.

سایر درمان‌ها

این روش‌های درمان دمانس یا زوال عقل ممکن است در کاهش آشفتگی و اضطراب بیمار موثر باشند و موجب آرامش بیشتر بیمار شوند:

  1. موسیقی درمانی
  2. آروماتراپی (رایحه درمانی) که در آن از روغن‌های گیاهی معطر استفاده می‌شود.
  3. ماساژ درمانی
  4. هنردرمانی


:: برچسب‌ها: بیماری , زوال عقل , دمانس , مغزی , پزشکی , درمان , اعصاب , روان , ,
:: بازدید از این مطلب : 62
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 27 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
بیماری پارکینسون
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری پارکینسون یه اختلال عصبی است که از علائم آن لرزش در دست یا سایر اندام‌ها است. از راه‌های درمان پارکینسون فیزیوتراپی، دارو درمانی، عمل جراحی و رعایت توصیه‌های غذایی است.

پارکینسون چیست و چگونه درمان می‌شود؟

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیش‌رونده است که بر نحوه حرکت، صحبت و نوشتن فرد تاثیر می‌گذارد. علائم بیماری پارکینسون به تدریج ظاهر می‌شوند و ممکن است بیماری با لرزش خفیف دست شروع شود.

افراد مبتلا به پارکینسون اغلب دچار خشکی شده و نمی‌توانند مثل قبل به سرعت حرکت کنند که چنین حالتی را کند جنبی یا برادی کینزی می‌نامند. عضلات فرد مبتلا به پارکینسونیسم ضعیف شده و حالت وضعی فرد غیر‌طبیعی می‌گردد.

پارکینسون بیماری‌ای است که اغلب در سنین بالا به وجود می‌آید و به دلیل ایجاد لرزش در بدن به خصوص در دست‌ها و چانه، انجام کارهای عادی و رومزه را برای بیماران دشوار می‌سازد.

گرچه تاکنون درمان قطعی و کاملی برای پارکینسونیسم کشف نشده اما امروزه متخصصین مغز و اعصاب با تجویز داروهایی هم چون لوودوپا و تغییر رژیم غذایی و یا حتی جراحی در موارد حاد می‌توانند علائم این بیماری را تا حد زیادی کاهش داده و ادامه زندگی را برای بیماران مبتلا به پارکینسون راحت‌تر نمایند.

بیماری پارکینسون

علت بیماری پارکینسون چیست؟

علت بیماری پارکینسون در اثر از دست دادن سلول‌های عصبی (سلول‌های دوپامینرژیک) در قسمتی از مغز است که جسم سیاه نامیده می‌شود.

سلول‌های دوپامینرژیک مسئول تولید دوپامین هستند. دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که به انتقال پیام‌های کنترل کننده و هماهنگ کننده حرکات بدن از مغز کمک می‌کند. دوپامین به جسم سیاه و دیگر قسمت‌های مغز، جسم مخطط، اجازه برقراری ارتباط می‌دهد که این ارتباط باعث حرکت هماهنگ عضلات می‌شود.

دلایل و عوامل ایجاد بیماری پارکینسون

برخی از دلایل به وجود آمدن پارکینسون عبارتند از:

  1. سن
  2. ژنتیک
  3. جنسیت
  4. قرارگیری در معرض مواد سمی
  5. برخی از داروها

سن

با افزایش سن، احتمال ابتلا به پارکینسونیسم بیشتر می‌شود. اگرچه جوانان نیز ممکن است به پارکینسون مبتلا شوند، اما احتمال آن کم است.

ژنتیک

اگراقوام نزدیک فرد( پدر، مادر، خواهر، برادر) مبتلا به پارکینسون باشند، آن فرد بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به پارکینسونیسم قرار دارد.

جنسیت

مردان بیشتر از زنان در معرض خطر ابتلا به پارکینسون قرار دارند.

قرارگیری در معرض مواد سمی

افرادی که در معرض مواد شیمیایی مانند مونوکسید کربن، مواد سمی علف کش و مواد آفت کش قرار دارند بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به پارکینسونیسم قرار دارند.

برخی از داروها

مانند آنتی بیوتیک‌هایی که برای درمان پارانویا (جنون) و اسکیزوفرنی شدید مصرف می‌شوند ممکن است باعث ایجاد پارکینسون شوند.

علائم بیماری پارکینسون در مردان و زنان

علائم بیماری پارکینسون با توجه به هر بیمار و قسمت خاصی که آسیب دیده، متفاوت است. همچنین، بیماران به نحو متفاوتی به درمان پاسخ می‌دهند و شدت علائم نیز در بیماران متفاوت است. در برخی بیماران اولین علامت لرزش است در حالی که در برخی دیگر لرزش وجود ندارد، اما مشکل حفظ تعادل دارند. بیماری در برخی از افراد به آرامی و در برخی دیگر به سرعت پیشرفت می‌کند.

علائم اولیه شروع بیماری پارکینسون

چهار نشانه و علائم شایع بیماری پارکینسون که علائم اولیه فیزیکی می‌نامند، عبارتند از:

  1. کندی حرکات (برادی کینزی)
  2. لرزش: لرزش ابتدا از یک دست شروع می‌شود، مثل حرکت شست یا انگشت سبابه به جلو و عقب
  3. خشکی عضلات یا سفتی عضلانی یا ریجیدیتی
  4. عدم تعادل وضعی

علائم حرکتی ثانویه پارکینسون

علائم ثانویه بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:

  1. خمیدگی به جلو
  2. گرفتگی عضلات
  3. آبریزش از دهان
  4. خستگی
  5. دست خط بسیار ریز و میکروگرافیک
  6. مشکل در حرکات ظریف دست (حرکات ظریف انگشت‌ها)
  7. مشکل در هماهنگی حرکتی
  8. حرکات غیر ارادی و انقباض عضلانی طولانی (اختلال تونوس)
  9. از دست دادن حالت چهره
  10. اختلال جنسی
  11. مشکل گفتاری
  12. مشکل بلع
  13. عدم حرکت دست‌ها در هنگام راه رفتن

علائم پارکینسونیسم

سایر نشانه های بیماری پارکینسون چیست؟

دیگر نشانه های بیماری پارکینسون عبارتند از:

  1. جنون
  2. مشکل خواب
  3. یبوست
  4. افسردگی
  5. مشکل بلع
  6. احساس خستگی، کوفتگی و کاهش انرژی
  7. پارستزی یا احساس سوزش، خارش و بی‌حسی پوست (احساس مور مور در اثر خواب‌رفتگی)
  8. کاهش حس درد
  9. کاهش حس بویایی
  10. بی اختیاری ادرار (ضعف مثانه)
  11. نگهداری ادرار (عدم توانایی در تخلیه ادرار)

 

چگونگی تشخیص پارکینسون

متخصص مغز و اعصاب از آزمایش‌های زیر برای تشخیص پارکینسون استفاده می‌کند:

  1. آزمایش خون
  2. ام آر آی یا سی تی اسکن
  3. توموگرافی تابش پوزیترون

آزمایش خون

آزمایش خون معمولا برای اطمینان از عدم وجود مشکلاتی مانند تغییر سطح هورمون‌های تیروئید یا آسیب کبد انجام می‌شود.

ام آر آی یا سی تی اسکن

ام آر آی یا سی تی اسکن برای بررسی علائم سکته یا تومور مغزی انجام می‌شوند. اگر مشکل سکته یا تومور مغزی وجود نداشته باشد، نتیجه ام آر آی یا سی تی اسکن طبیعی خواهد بود.

تشخیص پارکینسون با ام ار ای و سی تی اسکن

توموگرافی تابش پوزیترون

این روش تصویربرداری می‌تواند نشان‌دهنده سطح پائین دوپامین در مغز باشد. توموگرافی تابش پوزیترون پر هزینه بوده و در تمام بیمارستان‌ها انجام نمی‌شود، و گاهی اصلا نیاز به انجام این کار نیست.

توموگرافی تابش پوزیترون یک روش تصویربرداری کاملا تخصصی است که از مواد رادیو اکتیو برای ایجاد تصاویر رنگی سه بعدی از مواد موجود در بدن استفاده می‌کند. با انجام توموگرافی تابش پوزیترون، اطلاعاتی از شیمی بدن بیمار به دست می‌آید که با دیگر روش‌های تصویر برداری نمی‌توان چنین اطلاعاتی را به دست آورد.

از چهار مورد اصلی، دو مورد باید وجود داشته باشد تا پزشک وجود بیماری پارکینسون را تائید کند. این دو مورد باید در یک بازه زمانی مشخص موجود بوده باشند.

چهار نشانه اصلی عبارتند از:

  1. لرزش
  2. برادی کینزی یا کندی حرکات
  3. خشکی دست‌ها، پاها یا بالاتنه
  4. بی ثباتی وضعی یا مشکل در حفظ تعادل و سقوط احتمالی

درمان بیماری پارکینسون چیست؟

امروزه هیچ درمانی برای پارکینسونیسم وجود ندارد، اما روش‌هایی برای کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی وجود دارند. برخی از این روش‌ها عبارتند از:

  1. فیزیوتراپی
  2. توصیه‌های غذایی
  3. دارو
  4. عمل جراحی تحریک عمقی مغز

درمان قطعی بیماری پارکینسون

درمان حمایتگرانه

روش‌هایی برای درمان وجود دارند که زندگی با وجود پارکینسون را راحت‌تر کرده و کمک می‌کنند بیمار بهتر بتواند با علائم بیماری کنار آید.

فیزیوتراپی برای پارکینسون

متخصص فیزیوتراپی با بیمار کار می‌کند تا با ورزش و حرکت، خشکی عضلات و درد مفاصل را کاهش دهد. متخصص فیزیوتراپی سعی می‌کند حرکت را برای بیمار آسان‌تر کرده و انعطاف‌پذیری و توانایی راه رفتن بیمار را افزایش دهد. همچنین متخصص فیزیوتراپی سعی می‌کند بیمار را در وزن مناسب نگه داشته و به او توان مدیریت بدهد.

توصیه‌های غذایی

تغییر رژیم غذایی می‌تواند باعث بهبود علائم در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون شود. تغییرات رژیم غذایی عبارتند از:

  1. افزایش مقدار فیبر در رژیم غذایی و نوشیدن مایعات کافی برای جلوگیری از ابتلا به یبوست
  2. افزایش مقدار نمک در غذا و داشتن وعده‌های غذایی کم حجم و مکرر به منظور جلوگیری از ایجاد مشکلاتی مانند فشار خون پایین، یا احساس گیجی در هنگام بلند شدن سریع
  3. تغییر رژیم غذایی برای اجتناب از کاهش وزن ناخواسته

اگر تیم درمان تشخیص دهند که رژیم غذایی بیمار باید تغییر داده شود، بیمار باید برای دریافت رژیم غذایی و توصیه‌های مناسب به یک متخصص تغذیه مراجعه کند.

دارو درمانی پارکینسون

دارو درمانی پارکینسون برای بهبود علائم اصلی بیماری مانند لرزش و اختلالات حرکتی استفاده می‌شود. برخی از این داروها عبارتند از:

  1. لوودوپا
  2. آگونیست‌های دوپامین
  3. مهار کننده‌های مونوآمین اکسید از B
  4. مهار کننده‌های کومت

لوودوپا

اکثر بیماران مبتلا به پارکینسون، نهایتا به دارویی به نام لوودوپا نیاز خواهند داشت. لوودوپا توسط سلول‌های عصبی مغز جذب شده و تبدیل به ماده‌ای به نام دوپامین می‌شود. دوپامین برای انتقال پیام‌ها بین مغز و اعصاب کنترل کننده حرکات استفاده می‌شود. معمولا افزایش سطح دوپامین، با استفاده از داروی لوودوپا، باعث بهبود اختلالات حرکتی می‌شود.

آگونیست‌های دوپامین

آگونیست‌های دوپامین جایگزینی برای دوپامین موجود در مغز هستند و تاثیری مشابه لوودوپا اما ضعیف‌تر از لوودوپا دارند. آگونیست‌های دوپامین کمتر از لووپادو تجویز می‌شوند.

مهار کننده‌های مونوآمین اکسیداز B

مهار کننده‌های مونوآمین اکسیداز B، مانند سلژیلین و رازاگیلین، جایگزین‌های دیگری برای لوودوپا برای درمان دارویی پارکینسون در مراحل اولیه هستند. مهار کننده‌های مونوآمین اکسیداز B باعث خنثی کردن آنزیم یا ماده مغزی تجزیه کننده‌ی دوپامین شده (مونوآمین اکسیداز B) و سطح دوپامین را افزایش می‌دهد.

سلژیلین و رازاگیلین علائم بیماری پارکینسونیسم را بهبود می‌بخشند، هرچند اثر انها در مقایسه با لوودوپا ناچیز است. می‌توان همراه با آگونیست‌های دوپامین یا لوودوچا، از سلژیلین و رازاگیلین نیز استفاده کرد.

مهار کننده‌های کومت

مهار کننده‌های کومت (COMT) برای افرادی تجویز می‌شوند که در مراحل نهایی بیماری پارکینسون قرار دارند. این مهار کننده‌ها از تجزیه لوودوپا توسط آنزیم COMT جلوگیری می‌کنند.

عمل جراحی تحریک عمقی مغز برای پارکینسون

اکثر افراد مبتلا به پارکینسون با دارو درمان می شوند، و در برخی موارد از یک روش درمانی به نام تحریک عمقی مغز نیز استفاده می‌شود.

در عمل جراحی تحریک عمقی مغز یک تولید کننده پالس که شبیه دستگاه تولید کننده ضربان قلب است را از راه جراحی در دیواره قفسه سینه قرار می‌دهند. تولید کننده پالس به دو سیم ظریف که زیر پوست قرار دارد و در قسمت‌های مشخصی از مغز قرار داده شده، متصل است.

یک جریان الکتریکی کم توسط تولید کننده پالس، تولید می‌شود و سپس از طریق سیم، جریان پیدا کرده و قسمتی از مغز که تحت تاثیر بیماری پارکینسون قرار گرفته را تحریک می‌کند. هرچند جراحی نمی‌تواند بیماری پارکینسونیسم را درمان کند، اما در برخی موارد علائم بیماری را کاهش می‌دهد.



:: برچسب‌ها: بیماری , پارکینسون , اختلال عصبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 57
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 27 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
درمان بیماری آلزایمر
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری آلزایمر

بیماری آلزایمر یک بیماری پیش‌رونده است که حافظه و سایر عملکردهای مهم ذهنی را از بین می‌برد. در ابتدا، فرد مبتلا به بیماری آلزایمر ممکن است فقط سردرگمی خفیف داشته باشد و برای یاد آوردن مطالب مشکل پیدا کند اما در نهایت، افراد مبتلا به این بیماری حتی ممکن است افراد مهم زندگی خود را فراموش کنند و تغییرات شخصیتی چشمگیر داشته باشند.

آلزایمر دارای علل مختلفی نظیر وراثت و پلاک سلول‌های مغزی است. اگر علائم اولیه آلزایمر مشاهده شود باید به متخصص مغز و اعصاب مراجعه کرد. بیماری آلزایمر شایع‌ترین علت دمانس است. اگر چه دانشمندان درمان قطعی برای بهبود کامل آلزایمر را پیدا نکرده‌اند، متخصص مغز و اعصاب می‌تواند بعضی از داروها را به‌منظور پیشگیری از پیشرفت آلزایمر تجویز کند.

همچنین فعالیت‌هایی مانند ورزش کردن و فعالیت‌های مغزی مانند حفظ کردن به افراد در هر سنی کمک می‌کند تا از آلزایمر پیشگیری کنند.

بیماری آلزایمر چیست؟

علل بیماری آلزایمر چیست؟

دانشمندان بر این باورند که علل بیماری آلزایمر شامل ترکیبی از دلایل مانند ژنتیک، سبک زندگی و عوامل محیطی که در طول زمان به مغز اثر می‌گذارد در بسیاری از افراد ایجاد می‌شود. هنگامی‌که پزشکان بافت مغز فرد آلزایمری را زیر میکروسکوپ بررسی می‌کنند، دو نوع ناهنجاری را که به‌عنوان نشانه‌های بیماری است می‌توانند ببینند.

این ناهنجاری‌ها شامل موارد زیر است:

  1. پلاک
  2. گره‌های مغزی

پلاک

این توده‌های پروتئینی به نام بتا آمیلوئید ممکن است به چندین شیوه از جمله دخالت در برقراری ارتباط سلول به سلول، آسیب برسانند و سلول‌های مغزی را از بین ببرند. اگرچه علت نهایی مرگ مغزی در آلزایمر شناخته ‌شده نیست، به نظر می‌رسد که جمع شدن بتاآمیلوئید در خارج از سلول‌های مغزی یک علت اصلی باشد.

گره‌های مغزی

سلول‌های مغز به سیستم پشتیبانی داخلی و سیستم انتقال وابسته‌اند تا مواد مغذی و دیگر مواد ضروری را در طول فرآیند طولانی خود منتقل کنند. این سیستم نیاز به ساختار طبیعی و عملکرد پروتئینی به نام تائو دارد.

در آلزایمر، رشته‌های پروتئین تائو دچار گره‌های غیرطبیعی در داخل سلول‌های مغز و منجر به عدم کارکرد سیستم انتقال می‌شود. این شکست در عملکرد به ‌شدت در کاهش و مرگ سلول‌های مغزی دخالت دارد.

علائم بیماری آلزایمر در مردان و زنان

در ابتدا، فراموشی یا سردرگمی خفیف تنها علائم بیماری آلزایمر است، اما در طول زمان این بیماری بیشتر و بیشتر باعث از بین رفتن حافظه، به‌ویژه حافظه‌های بلند مدت می‌شود. شدت علائم از فرد به فرد دیگر متفاوت است.

برخی از نشانه های آلزایمر عبارتند از:

  • تکرار کردن و سوالات بیش از حد، در حالی که فرد متوجه نیست که آن سوالات را قبلا پرسیده است.
  • گفتگوها، قرار ملاقات یا رویدادها را فراموش می‌کند و بعدا هم به یاد نمی‌آورد.
  • فرد دائما فراموش می‌کند وسایلش را کجا گذاشته و اغلب آن‌ها را در مکان‌هایی غیرمنطقی قرار داده است.
  • در مکان‌های آشنا گم می‌شود.
  • اسامی اعضای خانواده و اشیای اطراف را فراموش می‌کند.
  • توانایی پیدا کردن کلمات مناسب برای توصیف اشیاء، ابراز افکار و یا شرکت در گفتگوها را از دست می‌دهد.
  • افسردگی
  • تغییرات در عادات خواب

مراحل پیشرفت بیماری آلزایمر

مراحل پیشرفت بیماری آلزایمر به ۷ مرحله تقسیم ‌بندی می‌شود که عبارتند از:

  1. مرحله یک: رفتار بیرونی عادی
  2. مرحله دو: تغییرات بسیار کوچک
  3. مرحله سه: زوال خفیف
  4. مرحله چهار: زوال متوسط
  5. مرحله پنج: انزال تقریبا شدید
  6. مرحله شش: انزال شدید
  7. مرحله هفت: انزال بسیار شدید

مراحل پیشرفت بیماری آلزایمر

مرحله یک: رفتار بیرونی عادی

هنگامی‌که بیمار در این مرحله ابتدایی است، هیچ نشانه قابل‌ مشاهده از آلزایمر وجود ندارد. فقط اسکن یا عکس‌برداری، که نشان‌دهنده چگونگی کارکرد مغز است، می‌تواند وجود یا عدم آلزایمر را نشان دهد.

با پیشرفت بیماری فرد مبتلا به آلزایمر در ۶ مرحله بعدی، دوستان و اطرافیان تغییرات بیشتری را در تفکر و استدلال او مشاهده خواهند کرد.

مرحله دو: تغییرات بسیار کوچک

هنوز هم ممکن است در رفتار بیمار چیزی غیرطبیعی دیده نشود اما ممکن است تغییرات کوچکی داشته باشد، تغییراتی که حتی پزشک ممکن است نتواند تشخیص دهد. این مورد می‌تواند شامل فراموشی یک کلمه یا پیدا نکردن جای وسایل باشد.

در این مرحله علائم خفیف آلزایمر توانایی او در کار یا زندگی مستقل را دچار مشکل نمی‌کند. در نظر داشته باشید که این علائم همیشه نشان‌دهنده آلزایمر نیست، بلکه گاهی فقط تغییرات طبیعی افزایش سن است.

مرحله سه: زوال خفیف

این نقطه شروع تغییرات در تفکر و استدلال بیمار است، مثلا:

  • چیزی که تازه خوانده است را فراموش می‌کند.
  • یک سوال را چند بار می‌پرسد.
  • برنامه‌ریزی یا سازمان‌دهی کارها روز به روز مشکل‌تر می‌شود.
  • در هنگام ملاقات افراد تازه وارد نمی‌تواند نام آن‌ها را به خاطر بسپارد.

مرحله چهار: زوال متوسط

در طول این مرحله مشکلات تفکر و استدلال که در مرحله ۳ مشخص می‌شوند، بیشتر آشکار شده و مشکلات جدید ظاهر می‌شوند. بیمار ممکن است:

  • جزئیات مربوط به خود را فراموش کند.
  • در نوشتن تاریخ و مقدار اعداد مشکل پیدا کند.
  • ماه و فصلی که در آن قرار دارد، فراموش کند.
  • در پخت‌وپز غذاها یا حتی سفارش منو مشکل دارد.

مرحله پنج: انزال تقریبا شدید

بیمار ممکن است محل و زمانی که در آن هست را فراموش کند. او ممکن است در یادآوری آدرس، شماره تلفن یا جایی که به مدرسه می‌رود، مشکل پیدا کند و حتی در مورد اینکه چه لباس‌هایی را در چه روز یا فصلی می‌پوشند دچار سردرگمی شود.

مرحله شش: انزال شدید

با پیشرفت آلزایمر بیمار ممکن است چهره‌ها را تشخیص دهد اما نام‌ها را فراموش کند. به‌عنوان مثال او ممکن است شخصی را با شخص دیگری اشتباه بگیرد یا فکر کند همسرش، مادرش است. توهماتی ممکن است شکل بگیرد مثلا فکر کند که باید به سرکار برود در صورتی که بازنشسته شده و شغلی ندارد.

مرحله هفت: انزال بسیار شدید

بسیاری از توانایی‌های اولیه فرد مبتلا به آلزایمر مانند خوردن، پیاده‌روی و نشستن، در این مرحله از بین می‌رود. مهم است که ارتباطتان را با فرد حفظ کنید و او را در رابطه‌ها درگیر کنید تا گوشه‌گیر نشود.

از غذاهای نرمی که به‌راحتی بلعیده می‌شود برایش آماده کنید و از او بخواهید از قاشق استفاده کند. اطمینان پیدا کنید که نوشیدنی نیز می‌نوشد، توجه به این موضوع مهم است، زیرا بسیاری از بیماران در این مرحله دیگر نمی‌توانند تشخیص دهند که تشنه هستند.

راههای تشخیص بیماری آلزایمر

امروزه هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری آلزایمر وجود ندارد. بر اساس اطلاعاتی که فرد ارائه می‌دهد و نتایج آزمایش‌های مختلف که می‌تواند به تشخیص کمک کند، پزشک تشخیص می‌دهد که آیا علائم بیان‌شده نشانه‌ای از آلزایمر است یا خیر.

برای کمک به تشخیص آلزایمر از علل دیگر فراموشی، پزشکان معمولا از انواع مختلفی از آزمایش‌ها استفاده می‌کنند. برخی از این آزمایش‌ها شامل موارد زیر است:

  1. تست فیزیکی و عصبی: تست‌هایی مانند رفلکس، حجم و قدرت عضله، حس بینایی و شنوایی و تعادل گرفته می‌شود.
  2. تست روانشناسی عصبی و وضعیت روحی: اطلاعات بیشتر و جزئی‌تر در مورد عملکرد روانی پرسیده و با افراد دیگر در همان سن مقایسه می‌شود.
  3. تصویربرداری مغزی: مانند سی ‌تی‌ اسکن و ام آر آی

راههای درمان بیماری آلزایمر

یکی از بهترین راههای درمان بیماری آلزایمر پیشگیری است که در انتهای مقاله در مورد آن صحبت می‌کنیم. قبل از آن با انواع داروی آلزامیر آشنا شوید.

داروی درمان آلزایمر

اگرچه درمان خاصی برای آلزایمر وجود ندارد اما برخی از داروها می‌توانند پیشرفت آن را کندتر کنند. انواع دارو برای آلزایمر شامل موارد زیر است:

  1. کولین استراز
  2. ممانتین

دارو برای درمان بیماری آلزایمر

کولین استراز برای درمان آلزایمر خفیف تا متوسط

داروهایی که مهارکننده‌های کولین استراز نامیده می‌شوند برای بیماری آلزایمر خفیف تا متوسط ​​تجویز می‌شوند. این داروها ممکن است به تاخیر انداختن یا جلوگیری از بروز علائم در مدت‌زمان محدود و همچنین بعضی علائم رفتاری کمک کنند.

دانشمندان هنوز به‌طور کامل درک نمی‌کنند که مهارکننده‌های کولین استراز برای درمان بیماری آلزایمر مؤثر هستند یا خیر، اما تحقیقات نشان می‌دهد که آن‌ها از تجزیه استیل کولین، که یک ماده شیمیایی مغز است که برای حافظه و تفکر مهم است، جلوگیری می‌کنند.

با پیشرفت آلزایمر، مغز استیل کولین کمتر و کمتری تولید می‌کند بنابراین مهارکننده‌های کولین استراز ممکن است درنهایت اثر خود را از دست بدهند.

ممانتین برای درمان آلزایمر متوسط تا شدید

داروی شناخته‌شده‌ای به نام ممانتین برای درمان بیماری آلزایمر متوسط ​​تا شدید تجویز می‌شود. اثر اصلی این دارو به تاخیر انداختن پیشرفت برخی از علائم آلزایمر متوسط ​​تا شدید است و به بیماران اجازه می‌دهد تا برای مدت بیشتری بتوانند برخی از فعالیت‌های روزانه را خودشان انجام دهند.

به‌عنوان مثال، ممکن است به بیماری در مراحل آخر بیماری کمک کند توانایی خود را برای حمام کردن مستقل برای چند ماه دیگر حفظ کند که این موضوع برای بیمار و مراقبت‌کننده مفید است.

راه های پیشگیری از آلزایمر

ازآنجایی‌که درمان خاصی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد، مهم است که عادات سالم برای پیشگیری از آلزایمر را یاد بگیریم. برخی روش های پیشگیری از آلزایمر عبارتند از:

  1. کم کردن مصرف چربی‌های اشباع‌شده و ترانس
  2. استفاده از سبزی‌ها، حبوبات، میوه‌ها و دانه‌های جامد
  3. استفاده از ویتامین E
  4. استفاده از مکمل B12
  5. اجتناب از مصرف مولتی‌ویتامین‌های حاوی آهن و مس
  6. اجتناب از پخت‌وپز با ظرف‌های آلومینیومی
  7. تمرینات هوازی و پیاده روی سریع

مصرف چربی‌های اشباع‌شده و ترانس را کم کنید

این چربی‌های بد تمایل دارند سطح کلسترول خون را افزایش دهند که موجب تولید پلاکت‌های بتاآمیلوئید خطرناک در مغز می‌شوند که یکی از علائم بیماری آلزایمر است. در افرادی که چربی اشباع زیادی مصرف می‌کنند خطر ابتلا به بیماری آلزایمر سه برابر می‌شود.

استفاده از سبزی‌ها، حبوبات، میوه‌ها و دانه‌های جامد در رژیم غذایی

این خوراکی‌ها مانند ویتامین B6 و فولات، غنی از ویتامین‌ها و مواد معدنی هستند که از مغز محافظت می‌کنند. مطالعه‌ای نشان داد که مصرف بالای میوه‌ها و سبزی‌ها با کاهش خطر ابتلا به زوال شناختی مرتبط است.

رژیم غذایی غنی از سبزی‌ها همچنین خطر ابتلا به چاقی و دیابت نوع ۲ را کاهش می‌دهد که هر دو می‌توانند در بیماری آلزایمر نقش داشته باشند.

دریافت روزانه حدود ۵ میلی‌گرم ویتامین E

این آنتی‌اکسیدان با کاهش خطر ابتلا به بیماری آلزایمر مرتبط است و می‌تواند به‌راحتی با خوردن مقداری آجیل و دانه‌ها یا خوردن انبه، پاپایا، آوکادو، گوجه‌فرنگی، فلفل قرمز، اسفناج و نان و غلات غنی‌شده جذب شود.

باید سعی کنید این ویتامین را از منابع غذایی تامین کنید زیرا به نظر می‌رسد مکمل‌ها تاثیر کمتری دارند.

مکمل B12

مقدار کافی این نوع ویتامین B (حدود ۲،۴ میکروگرم در روز) که در محصولات حیوانی و غذاهای غنی‌شده یافت می‌شود، باعث کاهش سطح هموسیستئین، اسیدآمینه مرتبط با اختلال شناختی می‌شود.

مطالعه در افراد مسن با سطوح بالای هموسیستئین و مشکلات حافظه نشان داد که مکمل‌های ویتامین B باعث بهبود حافظه و کاهش آتروفی مغزی می‌شود. اگر بیش از ۵۰ سال دارید یا رژیم غذایی گیاهی را دنبال می‌کنید، مصرف مکمل بسیار مهم است.

اجتناب از مصرف مولتی‌ویتامین‌های حاوی آهن و مس

از مولتی‌ویتامین‌ها حاوی آهن و مس اجتناب کنید مگر آنکه پزشک متخصص تجویز کند. اکثر افراد از طریق رژیم غذایی مقدار کافی این فلزات را دریافت می‌کنند و مصرف بیش از حد آن‌ها با ایجاد مشکلات شناختی مرتبط است.

اجتناب از پخت‌وپز با ظرف‌های آلومینیومی

به‌جای ظروف آلومینیومی از ظروف یا وسایل آشپزخانه فولاد ضدزنگ استفاده کنید. اگرچه نقش آلومینیوم در عملکرد مغز هنوز تحت بررسی است، اطلاعات اولیه نشان می‌دهد که آلومینیوم ممکن است باعث مشکلات شناختی شود.

تمرینات هوازی و پیاده روی سریع داشته باشد

۳ بار در هفته به مدت حداقل ۴۰ دقیقه سریع پیاده‌روی کنید. تحقیقات نشان می‌دهد که تمرین‌های هوازی منظم می‌تواند ۴۰ تا ۵۰ درصد خطر ابتلا به زوال عقل را کاهش دهد.



:: برچسب‌ها: بیماری , آلزایمر , نسیان ,
:: بازدید از این مطلب : 48
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : دو شنبه 26 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
بیماری آبسه مغزی و عفونت مغز
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری آبسه مغزی

آبسه مغزی یا اپیدورال نوعی عفونت در داخل مغز است که محدود به قسمت عفونی شده مغز بوده و معمولا یک یا چند قسمت مغز را در بر می‌گیرد. این بیماری باعث ایجاد مشکلاتی در عملکرد مغز و نخاع می‌شود.

نکته اصلی در درمان آبسه مغزی تشخیص زودهنگام بیماری است. بیماران مبتلا به آبسه مغزی باید فورا در بیمارستان بستری شوند و خیلی سریع آنتی بیوتیک مصرف کرده و احتمالا جراحی شوند و تحت مراقبت باشند.

هدف از درمان بیماری کاهش فشار موجود در سر و در صورت نیاز، تخلیه عفونت است. برای کنترل عفونت، تشنج، تب و دیگر مشکلات موجود از دارو استفاده می‌شود.

شدت بیماری به شدت عفونت در مغز بستگی دارد و وجود بیماری یا مشکلی در دیگر اعضای بدن نیز بر بیمار تاثیر می‌گذارد. در مواردی که بیماری فرد خیلی شدید باشد، بیمار برای تنفس راحت‌تر به دستگاه تنفس مصنوعی نیاز خواهد داشت.

بیماری آبسه و عفونت مغزی در بزرگسالان

آیا آبسه مغزی خطرناک است؟

هرچند امروزه احتمال ابتلا به آبسه مغزی بسیار کم است اما آبسه مغز زندگی فرد را به خطر می‌اندازد و باید هر چه زودتر تشخیص داده شده و درمان شود.

روش‌های درمانی مختلفی، مانند دارو و جراحی، برای درمان آبسه مغز وجود دارد که پزشک با توجه به اندازه، محل و ویژگی‌های آن، یکی از روش‌ها را برای درمان بیمار انتخاب می‌کند.

دکتر متخصص مغز و اعصاب پس از تشخیص بیماری و با توجه به شرایط بیمار، بهترین روش درمان را برای او تجویز می‌کند.

علت ایجاد آبسه مغزی

رایج‌ترین علت آبسه مغزی یک ویروس، قارچ یا باکتری است که از میان این سه، باکتری رایج‌ترین و مهم‌ترین علت ایجاد آبسه مغز می‌باشد.

یک ویروس یا باکتری به سه روش می‌تواند وارد بدن شده و مغز را عفونی کند. این سه روش عبارتند از:

  • عفونت بخشی دیگر از جمجمه مانند عفونت گوش، سینوزیت یا آبسه دندان که مستقیما به مغز می‌رسد.
  • عفونت قسمتی از بدن، مانند عفونتی که باعث ذات الریه می‌شود و از طریق خون به مغز می‌رسد.
  • تروما، مانند وارد شدن آسیب شدید به سر که باعث شکستگی جمجمه شده و باکتری یا قارچ از راه شکستگی وارد مغز می‌شوند

با وجود موارد فوق، در برخی موارد منبع عفونت ناشناخته باقی می‌ماند.

چه عواملی باعث عفونت در مغز می‌شود؟

عواملی که ممکن است منجر به عفونت مغزی شوند عبارتند از:

  • بیماری قلبی مادرزادی
  • بیماری مننژیت
  • عفونت مزمن گوش میانی و سینوس‌ها
  • عفونت صورت یا پوست سر
  • آسیب به سر یا شکستگی جمجمه
  • تراکشن، یک وسیله پزشکی که دارای پایه‌ها یا پیچ‌هایی است که دور سر قرار داده می‌شود تا سر و گردن را بی‌حرکت نگه دارد. تراکشن در بیمارانی که دچار شکستگی گردن شده‌اند یا در جراحی‌هایی که نیاز به ثابت ماندن سر و گردن است، استفاده می‌شود.
  • عفونت در اثر استفاده از شانت (وسیله‌ای که برای تخلیه مایع نخاعی اضافی استفاده می‌شود.)
  • دیابت
  • سیستم ایمنی سرکوب شده، وضعیتی که در آن بخاطر شرایط ژنتیکی یا مصرف داروهای قوی سرکوب کننده سیستم ایمنی، توانایی بدن برای مبارزه با عفونت دچار نقص و اختلال می‌شود.

نشانه ها و علائم آبسه مغزی

علائم آبسه در مغز ممکن است به سرعت یا به تدریج ظاهر شوند. این علائم عبارتند از:

  • سردرد، که معمولا سردرد شدید در یک قسمت از سر است و با داروهای مسکن نیز تسکین پیدا نمی‌کند.
  • تغییر وضعیت مغزی، مانند گیجی یا تحریک پذیری
  • مشکل در عملکرد سیستم عصبی، مانند ضعف عضلانی، لکنت زبان یا فلج شدن یک طرف بدن
  • تب ۳۸ درجه سانتیگراد یا بالاتر
  • تشنج
  • تهوع و استفراغ
  • گرفتگی گردن
  • تغییر دید، مانند دوبینی چشم و تاری دید (در اثر فشاری که آبسه روی عصب بینایی وارد می‌کند)

عوارض آبسه مغزی

عوارض آیسه مغز شامل موارد زیر است:

  • آبسه مجدد
  • آسیب مغز
  • صرع
  • مننژیت

آبسه مجدد

اگر بیمار احتمال دهد که آبسه عود کرده باید بلافاصله به پزشک مراجعه کند. احتمال آبسه مجدد در افراد مبتلا به سیستم ایمنی ضعیف یا بیماری قلبی سینوسی بیشتر است.

آسیب مغز

اگر آسیب خفیف یا ملایمی به مغز وارد شود، به مرور زمان بهبود می‌یابد اما آسیب شدید مغزی احتمالا دائمی خواهد بود و تاخیر در تشخیص و درمان برای بیمار خطرناک است.

صرع

افراد مبتلا به بیماری صرع مرتب تشنج می‌کنند.

مننژیت

مننژیت عفونتی کشنده‌ است که پرده مننژ مغز را درگیر کرده و نیاز به درمان فوری دارد و بیشتر در کودکان رایج است.

نحوه تشخیص آبسه مغزی

اگر فرد مشکوک به آبسه مغز باشد، پزشک یک ارزیابی اولیه بر اساس علائم بیماری، سابقه پزشکی و اینکه آیا فرد اخیرا به عفونت یا بیماری‌ ضعیف کننده سیستم ایمنی‌ مبتلا شده یا نه انجام می‌دهد.

برای تشخیص عفونت مغزی آزمایش‌های خون، ادرار و مدفوع انجام می‌شود. دیگر آزمایش‌های تشخیصی مورد استفاده عبارتند از:

  • عکس رادیوگرافی
  • ام آر آی
  • سی تی اسکن
  • کشت خلط سینه
  • لومبار پانکچر (اسپینال تپ)

عکس رادیوگرافی

نوعی آزمایش تشخیصی است که از پرتوهایی با انرژی الکترومغناطیس برای تهیه تصویر از بافت‌ها، استخوان‌ها و اجزای داخلی مغز بر روی یک فیلم استفاده می‌کند.

ام آر آی برای تشخیص عفونت در مغز

ام آر آی (تصویرسازی با روش رزونانس مغناطیسی) یک روش تشخیصی است که در آن از آهن‌رباهای بزرگ، رادیوفرکانسی و کامپیوتر برای تهیه تصاویر دقیق از اندام‌ها و بافت‌های داخلی بدن استفاده می‌شود. ممکن است در حین اسکن از ماده کنتراست داخل وریدی استفاده شود تا آبسه بهتر نشان داده شود.

کاربرد سی تی اسکن برای تشخیص عفونت مغزی

سی تی اسکن نوعی تصویربرداری تشخیصی است که با استفاده از اشعه ایکس و کامپیوتر عکس‌های افقی یا محوری (که برش نامیده می‌شوند) از بدن تهیه می‌کند.

در سی تی اسکن تصاویر دقیقی از قسمت‌های مختلف بدن، از جمله استخوان‌ها، عضلات، چربی‌ها و اندام‌های دیگر تهیه می‌شود. سی تی اسکن نسبت یه عکس رادیوگرافی جزئیات بیشتری را نشان می‌دهد.

کشت خلط سینه

یک آزمایش تشخیصی بر روی اخلاطی که از ریه به دهان آمده و دفع می‌شود انجام می‌گیرد. کشت خلط معمولا برای تائید وجود عفونت انجام می‌شود.

لومبار پانکچر (اسپینال تپ) و تشخیص آبسه مغزی

یک سوزن مخصوص در قسمت پایین کمر، در داخل مجرای نخاعی قرار داده می‌شود. مجرای نخاعی همان فضای اطراف نخاع است. سپس فشار مجرای نخاعی و مغز اندازه‌گیری می‌شود.

ممکن است مقدار کمی از مایع مغزی نخاعی برداشته شده و آزمایش شود تا پزشک اطمینان حاصل کند که آیا عفونت یا مشکل دیگری وجود دارد یا خیر. اگر مغز دچار تورم شدید باشد یا تغییری در بافت‌های مغز مشاهده شود، ممکن است از روش لومبار پانکچر برای تشخیص عفونت یا بیماری استفاده شود.

گاهی ممکن است اصلا از لومبار پانکچر استفاده نشود (زیرا ممکن است بیمار دچار فتق مغزی شود یعنی مغز فشرده شده و سپس در اثر فشار زیاد، تغییر کند).

راههای درمان آبسه مغزی

آبسه مغزی یک وضعیت اورژانسی محسوب می‌شود. تورمی که در اثر آبسه به وجود می‌آید ممکن است مانع رسیدن غذا و اکسیژن به مغز شود. همچنین خطر پارگی آن نیز وجود دارد. اگر عفونت مغز درمان نشود، منجر به آسیب دائمی مغز شده و کشنده خواهد بود.

روش های درمان عفونت مغزی عبارتند از:

  • درمان دارویی
  • جراحی آبسه مغز

داروهای آبسه مغزی

اگر آبسه در قسمت‌های عمقی مغز یا کمتر از ۵/۲ سانتیمتر باشد، احتمالا با آنتی بیوتیک درمان می‌شود. همچنین از آنتی بیوتیک برای درمان هر نوع عفونت دیگری که باعث ایجاد آبسه شده نیز استفاده می‌شود.

در اکثر موارد پزشک قبل از تشخیص نهایی، درمان با آنتی بیوتیک را شروع می‌کند تا خطر ایجاد علائم دیگر را کاهش دهد. معمولا پزشکان انواع مختلف آنتی بیوتیک که برای ازبین بردن باکتری‌های مختلف مناسب هستند را تجویز می‌کنند. ممکن است بیمار به بیش از یک نوع آنتی بیوتیک نیاز داشته باشد.

درمان آبسه مغزی با دارو

جراحی آبسه مغزی

معمولا اگر آبسه با آنتی بیوتیک، کوچک‌تر نشود، جراحی عفونت مغز پیشنهاد می‌شود. همچنین اگر آبسه بیش از ۵/۲ سانتیمتر باشد، جراحی برای بیمار بهتر است. برداشت آبسه با جراحی معمولا با بازکردن جمجمه و کشیدن آب آبسه انجام می‌شود.

مایع خارج شده به آزمایشگاه فرستاده می‌شود تا علت عفونت مشخص شود. آگاهی از علت عفونت باعث می‌شود پزشک مناسب‌ترین آنتی بیوتیک را برای فرد تجویز کند. اگر آنتی بیوتیک موثر نباشد، بیمار به جراحی نیاز خواهد داشت. بنابراین آگاهی از علت آبسه برای انتخاب بهترین روش درمان ضروری است.

جراحی شامل تخلیه عفونت‌ها از طریق ایجاد یک سوراخ در جمجمه (مکش ساده) یا باز کردن جمجمه وبرداشت کامل آبسه (کرانیوتومی) می‌باشد.



:: برچسب‌ها: بیماری , آبسه مغزی , عفونت , مغز , پزشکی ,
:: بازدید از این مطلب : 49
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : دو شنبه 26 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
بیماری آنوریسم یا کلاف مغزی
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

شناخت بیماری آنوریسم مغزی

آنوریسم مغزی به معنای وجود یک ناحیه ضعیف و برآمده در دیواره شریانی است که به مغز خونرسانی می‌کند. در اغلب موارد آنوریسم یا کلاف مغزی هیچ علائمی ایجاد نمی‌کند و بیمار متوجه آن نمی‌شود.

در موارد نادری، آنوریسم مغزی پاره می‌شود و در نتیجه خونریزی مغزی و به دنبال آن، سکته مغزی ایجاد می‌شود. در صورتی که آنوریسم مغزی پاره شود، خونریزی زیر عنکبوتیه رخ می‌دهد. بسته به شدت خونریزی، ممکن است آسیب‌های مغزی یا مرگ رخ دهد. ناحیه‌ای که بیش از همه در آن خونریزی رخ می‌دهد، شبکه‌ای از رگ‌های خونی در پایه مغز است که حلقه شریانی ویلیس نام دارد.

آیا آنوریسم مغزی باعث مرگ میشود؟

آنوریسم مغزی با علائمی مانند سردرد ناگهانی، استفراغ، از دست دادن هوشیاری و تشنج همراه است. اگر شما یا یکی از اطرافیانتان چنین علائمی دارند، لازم است که سریعا به پزشک مراجعه کنید.

آنوریسم‌هایی که منجر به خونریزی شده باشند بسیار جدی و خطرناک هستند. در بسیاری از موارد، خونریزی آنوریسم مغزی منجر به مرگ یا ناتوانی‌هایی در بیمار می‌شود.

برای کنترل آنوریسم لازم است که بیمار در بیمارستان بستری شود و به منظور کاهش فشار داخلی مغز و کنترل تنفس و علائم حیاتی (مانند فشارخون) کاملا تحت نظر باشد و لازم است که برای پیشگیری از برآمدگی مجدد شریان‌ها، درمان‌های لازم صورت گیرند.

آنوریسم مغزی

علت آنوریسم مغزی چیست؟

ممکن است شخصی به صورت ارثی مستعد بروز آنوریسم مغزی باشد و یا اینکه بالا رفتن سن یا تصلب شرایین موجب بروز این مشکل شود. برخی از عوامل خطر نیز موجب افزایش احتمال بروز آنوریسم مغزی می‌شوند و یا در صورتی که شخص به آنوریسم مبتلا باشد، خطر پارگی آن را افزایش می‌دهند.

مهمترین دلایل پارگی آنوریسم مغزی عبارتند از:

  • سابقه خانوادگی
  • سابقه ابتلا به آنوریسم در گذشته
  • جنسیت
  • نژاد
  • فشارخون بالا
  • سیگار کشیدن

سابقه خانوادگی

افرادی که سابقه خانوادگی در ابتلا به آنوریسم مغزی دارند، بیش از دیگران در معرض ابتلا به آنوریسم مغزی هستند.

سابقه ابتلا به آنوریسم در گذشته

افرادی که قبلا دچار این مشکل شده‌اند، ممکن است در آینده مجددا نیز به آن دچار شوند.

جنسیت

زنان بیشتر از مردان دچار کلاف مغزی و خونریزی زیر عنکبوتیه می‌شوند.

نژاد

افرادی از نژاد آفریقای آمریکایی بیشتر از سفیدپوستان مستعد خونریزی زیر عنکبوتیه هستند.

فشارخون بالا

خطر بروز خونریزی زیر عنکبوتیه در افرادی که سابقه فشارخون بالا دارند بیشتر است.

سیگار کشیدن

سیگار کشیدن علاوه بر این که موجب بالا رفتن فشار خون می‌شود، به طور مستقیم نیز خطر پاره شدن آنوریسم مغزی را بسیار بالا می‌برد.

علائم آنوریسم مغزی چیست؟

آنوریسم مغزی در اغلب موارد موجب بروز هیچ علائمی نمی‌شود و طی تست‌های تشخیصی که برای سایر مشکلات انجام می‌شوند، به طور تصادفی تشخیص داده می‌شود. اما در برخی موارد دیگر، آنوریسم مغزی با ایجاد فشار بر روی نواحی از مغز، موجب بروز مشکلات و علائمی می‌شود.

در صورتی که این حالت رخ دهد، شخص دچار علائمی مانند سردرد شدید، تاربینی، تغییر در گفتار، درد گردن و سایر علائم می‌شود که این موضوع بستگی به محل بروز آنوریسم در مغز و شدت آن دارد.

علائم آنوریسم مغزی پاره شده معمولا به طور کاملا ناگهانی بروز می‌کنند. اگر هر یک از علائم زیر را دارید یا متوجه وجود آن در سایر افراد شدید، فورا با اورژانس تماس بگیرید:

  • سردرد ناگهانی و شدید که با سردردهایی که تابه‌حال داشته‌اید فرق می‌کند.
  • درد گردن
  • سرگیجه، حالت تهوع و استفراغ
  • حساسیت به نور
  • غش کردن و از دست دادن هوشیاری
  • تشنج

روشهای تشخیص آنوریسم مغزی

از آنجایی که آنوریسم مغزی موجب بروز هیچ علائمی نمی‌شود، این بیماری معمولا در حین تشخیص یا درمان سایر بیماری‌ها به طور تصادفی تشخیص داده می‌شود.

در صورتی که پزشک شما به وجود کلاف مغزی مشکوک باشد، ممکن است یکی از تست‌های تشخیصی زیر را تجویز کند:

  • سی تی اسکن
  • اسکن سی تی ای (CTA) یا توموگرافی کامپیوتری آنژیوگرام
  • ام آر آی
  • آنژیوگرام مغزی

سی تی اسکن

با کمک این تست می‌توان خونریزی مغزی را تشخیص داد. در صورتی که پزشک حدس بزند که آنوریسم مغزی شما پاره شده و خونریزی زیر عنکبوتیه رخ داده است، پانکسیون کمری (نمونه‌برداری از مایع مغزی نخاعی) نیز انجام می‌شود.

اسکن سی تی ای (CTA) یا توموگرافی کامپیوتری آنژیوگرام

این تست نسبت به اسکن سی تی دقیق‌تر است و با کمک آن بهتر می‌توان رگ‌های خونی را بررسی کرد. در این تست از اسکن سی تی، تکنیک‌های کامپیوتری ویژه و ماده کنتراست رنگی که در خون تزریق می‌شود، استفاده می‌شود.

اسکن ام آر آی

این تست مشابه با CTA است و در آن از میدان‌های مغناطیسی و امواج رادیویی برای عکسبرداری از رگ‌های خونی استفاده می‌شود. در این روش نیز ممکن است از ماده کنتراست رنگی برای رسیدن به وضوح بهتر عکس استفاده شود.

آنژیوگرام مغزی

طی این تست که لوله بسیار باریک از طریق رگی که در کشاله ران یا بازو قرار دارد وارد رگ‌های بدن شده و وارد مغز می‌شود. سپس یک ماده کنتراست رنگی درون شریان مغزی تزریق می‌شود. مانند تست‌های بالایی، ماده کنتراست رنگی موجب می‌شود که وجود هر مشکلی در رگ‌های مغزی از جمله آنوریسم، در تصاویر اشعه ایکس نمایان شود.

این تست بیشتر تهاجمی است و خطرات بیشتری به همراه دارد اما این روش بهترین راه ممکن برای تشخیص محل آنوریسم‌های کوچک (کمتر از ۵ میلی‌متر است)

نحوه درمان آنوریسم مغزی

پزشک شما قبل از انتخاب بهترین روش درمانی باید موارد مختلفی را مدنظر قرار دهد. عواملی که بر انتخاب روش درمان آنوریسم مغزی موثرند عبارت‌اند از سن، اندازه آنوریسم، سایر عوامل خطر و وضعیت کلی سلامتی شما.

از آنجایی که احتمال پاره شدن آنوریسم‌های کوچک (کمتر از ۱۰ میلی‌متر) کم است و جراحی برای درمان آنوریسم مغزی یک جراحی پرخطر محسوب می‌شود، در این موارد پزشک تنها وضعیت شما را تحت نظر می‌گیرد و جراحی انجام نمی‌دهد. پزشک راه‌هایی را برای سالم نگه داشتن عروق خونی به شما پیشنهاد می‌دهد مانند کنترل فشارخون و ترک سیگار.

درمان آنوریسم مغزی

اگر آنوریسم مغزی بزرگ باشد و یا موجب علائمی مانند درد شده باشد و یا این که شما سابقه پارگی آنوریسم مغزی در گذشته را داشته باشید، ممکن است جراحی آنوریسم مغزی برای شما تجویز شود.

از روش‌های زیر برای درمان آنوریسم مغزی پاره شده و پاره نشده استفاده می‌شود:

  • روش آمبولازیسیون اندوواسکولار (بستن رگ از طریق جراحی بسته)
  • روش کلیپس زدن با جراحی باز
  • تغییر سبک زندگی

روش آمبولازیسیون اندوواسکولار (بستن رگ از طریق جراحی بسته)

طی این عمل جراحی یک لوله بسیار باریک وارد شریان مورد نظر می‌شود و در نزدیکی آنوریسم مغزی قرار می‌گیرد. در یکی از روش‌ها، یک سیم‌پیچ نرم از طریق لوله وارد شریان شده و درون آنوریسم را پر می‌کند و بنابراین احتمال پاره شدن آنوریسم بسیار کم می‌شود.

در روشی دیگر یک توری در آنوریسم قرار داده می‌شود تا جریان خون در فضای آنوریسم کم شود و آنوریسم پاره نشود. این روش از روش جراحی باز بسیار کم تهاجمی‌تر است اما با خطراتی مانند پاره شدن آنوریسم همراه است.

روش کلیپس زدن با جراحی باز

در این جراحی یک کلیپس فلزی کوچک در اطراف پایه‌ی آنوریسم قرار داده می‌شود تا این قسمت به طور کامل از جریان خون درون شریانی جدا شود. این کار موجب کاهش فشار روی آنوریسم می‌شود و از پاره شدن آن جلوگیری می‌کند. امکان انجام این جراحی به محل آنوریسم، اندازه آن و وضعیت کلی سلامت شما بستگی دارد.

هر دوی این جراحی‌ها باید در بیمارستان انجام شوند.

در برخی از موارد، شکل آنوریسم مغزی به گونه‌ای است که هر دو سر کلاف مغزی باید بریده شود و سپس دو انتهای رگ مجددا به هم بخیه زده شود، اما این حالت به ندرت رخ می‌دهد. گاهش اوقات این شریان به اندازه کافی بلند نیست که دوباره به هم بخیه زده شود که در این صورت از پیوند شریان که از شریان دیگری گرفته شده استفاده می‌شود.

تغییر سبک زندگی

اگر شما به آنوریسم مغزی پاره نشده دچار هستید، می‌توانید با ایجاد تغییراتی در سبک زندگی خود، احتمال پاره شدن آن را کاهش دهید. این موارد عبارتند از:

  • سیگار نکشید و از مواد یا داروهای مخدر و نشاط آور استفاده نکنید. در صورتی که از این مواد استفاده می‌کنید، با پزشک خود مشورت کنید تا با طرح برنامه درمانی مناسب به شما کمک کند که مصرف این مواد را ترک کنید.
  • رژیم غذایی سالمی داشته باشید و ورزش کنید. تغییر در سبک زندگی و ورزش کردن موجب کاهش فشارخون می‌شود.
  • در مورد نحوه ایجاد تغییرات مناسب در رژیم غذایی و فعالیت‌های خود با پزشک مشورت کنید.
  • مصرف کافئین را محدود کنید. کافئین یک ماد محرک است که می‌تواند موجب افزایش ناگهانی فشارخون شود.
  • از وارد کردن فشار زیاد به بدن خود خودداری کنید. وارد کردن فشار زیاد و ناگهانی به بدن مانند زمانی که چیز سنگینی را بلند می‌کنید، موجب افزایش ناگهانی فشارخون می‌شود.


:: برچسب‌ها: بیماری , آنوریسم , کلاف , مغزی , پزشکی , اعصاب , ,
:: بازدید از این مطلب : 55
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 25 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
بیماری آتاکسی یا آتاکسیا
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

شناخت بیماری اتاکسی

آتاکسی نوعی بیماری است که منجر به اختلال حرکتی می‌شود و علت آن، وجود مشکلاتی در مغز می‌باشد. هنگامی‌که فرد دچار اتاکسیا می‌شود مشکلاتی در اندام‌های حرکتی و حرکات ارادی بدن خود خواهد داشت و عضلات دست ‌و پا ممکن است به ‌صورت غیرارادی حرکت کنند. واژه‌ آتاکسیا در واقع به معنای عدم تعادل و هماهنگی می‌باشد.

آتاکسی خود یک اختلال یا یک بیماری نیست بلکه نشانه‌ای از اختلالات یا بیمارهای زمینه‌ای دیگری است. پزشکان تاکنون بین ۵۰ تا ۱۰۰ اتاکسی مختلف را کشف کرده‌اند. این آتاکسیا بر اساس علت آن‌ها، یا بر اساس اندامی که مبتلا به آتاکسی شده است گروه‌بندی می‌شوند.

علل بسیار مختلفی می‌تواند منجر به آتاکسیا شود، از جمله بیماری ‌ام اس، عوامل ژنتیکی یا تومورها. درمان اتاکسی به نوع اتاکسی بستگی دارد. می‌توان آن را با برخی داروها مثل گاباپنتین و آنتی بیوتیک یا فیزیوتراپی درمان کرد.

علت بیماری اتاکسی چیست؟

علت‌های بسیاری برای آتاکسی وجود دارد. برخی از آن‌ها ژنتیکی و برخی دیگر اکتسابی هستند. برخی دیگر از انواع آتاکسی هیچ علت روشن و دقیقی ندارند. در ادامه به بررسی اتاکسیا ژنتیکی و اتاکسی اکتسابی می‌گردازیم.

اتاکسی ژنتیکی

ممکن است یک ژن جهش یا تغییریافته از یکی از والدین یا هردوی آن‌ها به ارث ببرید که باعث ابتلا به آتاکسی ژنتیکی می‌شود. یا ممکن است یک ژن جهش‌یافته‌ای را به ارث ببرید که باعث بروز یک اختلال شود که آتاکسیا از علائم آن می‌باشد.

بعضی از انواع آتاکسی ژنتیکی عبارت‌اند از:

  • بیماری آتاکسی تلانژکتازی
  • آتاکسی همراه با کنش پریشی (آپراکسی) حرکت چشمی
  • آتاکسی اسپاستیک غالب
  • آتاکسی نخاعی- مخچه‌ای غالب(SCA)
  • آتاکسی اپیزودیک
  • آتاکسی فردریش
  • آتاکسی اسپاستیک نهفته
  • بیماری ویلسون

اتاکسی اکتسابی

آتاکسی اکتسابی وقتی رخ می‌دهد که آسیبی به طناب نخاعی یا اعصاب وارد شود. این آسیب ممکن است از یک صدمه یا یک بیماری باشد.

بعضی از دلایل آتاکسی اکتسابی می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

  • تومور مغزی
  • از دست دادن و کمبود خون در مغز
  • فلج مغزی
  • آبله‌ مرغان
  • هیدروسفالی، یا جمع شدن آب زیاد در مغز
  • ضربه به سر
  • بیماری ام اس
  • واکنش نسبت به انواع خاصی از سرطان‌ها
  • کمبود ویتامین E یا B12

همچنین اگر واکنشی نسبت به برخی داروها، مصرف الکل یا مواد مخدر، یا قرار گرفتن در معرض سموم داشته باشد ممکن است به آتاکسی مبتلا شوید.

علت‌های ناشناخته اتاکسی

وقتی‌که هیچ ژن جهش ‌یافته را به ارث نبرده باشید یا دچار یک بیماری یا آسیبی نشده‌اید که منجر به آتاکسی شده باشد، این نوع را آتاکسی ایدیوپاتیک (بدون علت شناخته ‌شده) می‌نامند. اگر پزشک متخصص شما نتواند یک علت پزشکی برای علائم شما بیابد، تشخیص او آتاکسی ایدیوپاتیک خواهد بود.

شایع‌ترین اتاکسی ایدیوپاتیک، آتروفی سیستم چندگانه، یا MSA می‌باشد. پزشکان و متخصصان تاکنون نتواسته‌اند علت‌های احتمالی برای این دسته از آتاکسیاها را مشخص کنند. این آتاکسی ها ممکن است از ترکیب عوامل محیطی و علل ژنتیکی بروز کنند.

انواع اتاکسی را بشناسید

آتاکسی را می‌توان بر اساس ژن و ناحیه مبتلا به آن، به گروه‌های زیر تقسیم کرد:

  • آتاکسی مخچه ای
  • آتاکسی فردریش
  • آتاکسی تلانژکتازی
  • آتاکسی حسی
  • آتاکسی وستیبولار

آتاکسی مخچه ای

مخچه، قسمتی از مغز شماست که مسئول حفظ تعادل و هماهنگی اعضا می‌باشد. اگر بخشی از مخچه شما شروع به فرسایش کند، ممکن است مبتلا به آتاکسی مخچه ای شوید. گاهی اوقات ممکن است طناب نخاعی‌تان را نیز مبتلا سازد. این شایع‌ترین نوع آتاکسی می باشد.

آتاکسی مخچه ای

علائم آتاکسی مخچه ای عبارت‌اند از:

  • تغییرات رفتاری یا شخصیتی
  • تغییر در صدا
  • سرگیجه (مقاله علت و درمان سرگیچه را مطالعه کنید)
  • احساس خستگی
  • سردرد (مقاله علت سردرد شدید و مزمن را بخوانید)
  • پایین بودن میزان کشیدگی ماهیچه‌ها
  • لرزش عضلات و رعشه
  • صحبت کردن مبهم
  • مشکل در راه رفتن
  • تلوتلو خوردن و راه رفتن با پاهای عریض

آتاکسی فردریش

آتاکسی فردریش یک بیماری ژنتیکی است که سیستم عصبی فرد را مبتلا می‌سازد و باعث اختلالاتی در حرکات بیمار می‌شود. بیماران مبتلا به این وضعیت، دچار مشکلاتی در هماهنگی عضلات (آتاکسی) می‌شوند که این شرایط در طول زمان بدتر خواهد شد.

ویژگی‌های دیگر بیماری اتاکسی فردریش شامل از دست دادن تدریجی استقامت و احساس در دست‌ها و پاها، سفت و خشک شدن عضلات (حالت اسپاسمی) و اختلال در تکلم می‌باشند.

بیشتر افراد مبتلا به آتاکسی فردریش بین سنین ۵ تا ۱۵ سالگی اولین علائم و نشانه‌های این اختلال را مشاهده می‌کنند. اولین ویژگی‌های قابل ‌توجه، هماهنگی و تعادل ضعیف در اندام‌ها هستند. افراد مبتلا معمولاً حدود ۱۰ سال پس از مشاهده‌ی اولین علائم و نشانه‌ها به ویلچر نیاز پیدا خواهند کرد.

آتاکسی تلانژکتازی

آتاکسی تلانژکتازی یک اختلال وراثتی کمیاب است که سیستم عصبی، سیستم ایمنی و دیگر سیستم‌های بدن فرد را مبتلا می‌سازد. افراد مبتلا به اتاکسی تلانژکتازی اغلب سیستم ایمنی ضعیفی دارند و ممکن است عفونت‌های مزمن ریوی در آن‌ها بروز کند.

همچنین ریسک ابتلا به سرطان در این بیماران افزایش می‌یابد، خصوصا سرطان سلول‌های تشکیل‌دهنده خون (سرطان خون) و سرطان سلول‌های سیستم ایمنی (لنفوما یا سرطان لنفاوی).

آتاکسی حسی

آتاکسی حسی در نتیجه آسیب به اعصاب موجود در طناب نخاعی یا سیستم اعصاب محیطی به وجود می‌آید. سیستم اعصاب محیطی، بخشی از سیستم عصبی خارج از مغز و طناب نخاعی می‌باشد.

فردی که دچار اتاکسی حسی می‌شود، هنگام آسیب عصبی احساس کمی در پاها و کف پاها خواهید داشت، بنابراین بازخورد کمتری از طرف مغز خواهید داشت که به او خبر دهد که بدنش در کجا با زمین تماس دارد.

این مشکل را همچنین آتاکسی پروپریوسپتیو (تحریک‌شده در اثر تحریکات درونی عضو) نیز می‌نامند.

علائم آتاکسی حسی عبارت‌اند از:

  • مشکل در لمس کردن بینی با انگشت با چشمان بسته
  • ناتوانی در نوسانات و ارتعاشات حسی
  • راه رفتن دشوار در نور کم
  • راه رفتن با گام‌های سنگین یا پاکوبی هنگام راه رفتن

آتاکسی وستیبولار

آتاکسی وستیبولار، سیستم وستیبولار شما را دچار مشکل می‌سازد. این سیستم شامل گوش میانی و کانال‌های گوش حاوی مایع می‌باشد. آن‌ها حرکات سر را احساس می‌کنند و به تعادل و موقعیت‌یابی فضایی شما کمک می‌کنند.

وقتی عصب‌های موجود در سیستم وستیبولار شما فرسوده شوند، ممکن است دچار این مشکلات گردید:

  • تاری دید و دیگر مشکلات بینایی
  • حالت تهوع و استفراغ
  • مشکلاتی در ایستادن و نشستن
  • تلوتلو خوردن در هنگام راه رفتن
  • مشکل در راه رفتن روی یک خط مستقیم
  • سرگیجه

روش تشخیص بیماری آتاکسی یا آتاکسیا

برای تشخیص آتاکسی، پزشک متخصص یک معاینه فیزیکی را روی شما انجام خواهد داد. او تعادل و هماهنگی، شنوایی، بینایی، واکنش‌ها و حافظه‌تان را مورد بررسی قرار می‌دهد.

همچنین به یک معاینه مغز و اعصاب نیاز خواهید داشت که ممکن است شامل یک ام آر آی یا سی ‌تی ‌اسکن باشد. این معاینات تصویری از ساختار مغزتان را برای تشخیص مشکل ارائه می‌دهند.

در بعضی موارد، پزشک شما ممکن است آزمایش‌هایی از مایع نخاعی‌تان را توصیه کند. برای انجام این کار او یک سوزن را به قسمت پایین کمر شما وارد می‌کند و مایع را بیرون می‌کشد تا برای آزمایش به آزمایشگاه بفرستد.

برای آزمودن انواع ژنتیکی آتاکسی، ممکن است به انجام آزمایش‌های ژنتیکی نیاز داشته باشید؛ اما برای یافتن همه‌ی اشکال ژنتیکی آتاکسی، آزمایش وجود ندارد.

درمان آتاکسی با چه روش هایی انچام می‌شود؟

روش‌های درمانی مختلفی برای درمان و کاهش علائم آتاکسی وجود دارد که شامل موارد زیر می‌باشند:

  • درمان دارویی
  • فیزیوتراپی
  • گفتاردرمانی

درمان بیماری آتاکسی

درمان دارویی آتاکسی

بیمارانی که دچار گرفتگی و اسپاسم‌های عضلانی، درد و خشکی در عضلات هستند با داروهایی که به آن‌ها شل کننده‌ی عضلانی گفته می‌شود، درمان می‌شوند. این داروها شامل باکلوفن یا تیزانیداین می‌شوند. همچنین با تزریق بوتالینوم تاکسین یا بوتاکس می‌توان عضلات را شل کرد. تأثیرات این تزریقات به‌طور عادی برای بیش از سه ماه دوام خواهد داشت.

در ادامه به بررسی چند نوع دارو برای درمان آتاکسی می‌پردازیم.

  • گاباپنتین (Gabapentin)
  • آنتی موسکارینیک‌ها
  • بازدارنده‌های PDE-5
  • داروهای مسکن

گاباپنتین (Gabapentin)

گاباپنتین یک داروی آتاکسی است که به کمک آن می‌توان حرکات غیرارادی چشم در اختلال اوسیلوپسی (نوسان بینی) را درمان کرد. گاباپنتین کمک به کنترل حرکات چشم می‌کند. دوبینی با استفاده از لنزهای مخصوصی بنام لنزهای منشوری اصلاح می‌شود.

آنتی موسکارینیک‌ها

داروهایی ممکن است برای کنترل بی‌اختیاری ادرار و مشکلات مثانه‌ای که در آتاکسی وراثتی مشاهده می‌شوند، تجویز شوند. این داروها آنتی موسکارینیک هستند و می‌تواند به شل شدن مثانه و کاهش بی‌اختیاری ادرار کمک کنند. ممکن است از یک میل جراحی در مثانه استفاده کرد یک لوله‌ی کوچک از طریق مجرای پیشاب وارد مثانه می‌شود. تا ادرار جمع شده را تخلیه کند.

بازدارنده‌های PDE-5

ممکن است در بعضی از بیماران مبتلا به آتاکسی، اختلالات جنسی بروز کند. این مشکلات را می‌توان با استفاده از داروهایی که تحت عنوان بازدارنده‌های فسفودیسفراس-۵(PDE-5) از جمله سیلدنافیل درمان کرد.

داروهای مسکن

دردهای عصبی مثل احساس سوزش، درد یا دردی با حرکت سریع همراه با احساس سوزن سوزن شدن و بی‌حسی در نواحی مبتلا مشاهده می‌شود. این دردها را می‌توان با استفاده از داروهای مسکن مثل داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSADs) از جمله ایبوپروفن، دیکلوفناک، پاراستامول و غیره کمی تسکین داد. داروهایی که تأثیر بیشتری در درمان درد عصبی دارند شامل امیتریپتایلن، گاباپنتین یا پرگابالین می‌شوند.

فیزیوتراپی برای آتاکسی یا اتاکسیا

فیزیوتراپی آتاکسی کمک شایانی به پیشگیری از ضعف، خشکی و اسپاسم عضلات می‌کند. این امر با تعدادی از تمرینات فیزیکی حاصل می‌شود که عضلات را تقویت و انعطاف‌پذیری آن را حفظ می‌کند. بریس‌های مخصوصی نیز ممکن است برای کشش عضلات تجویز شوند.

گفتار درمانی برای مبتلایان به آتاکسی

با پیشرفت آتاکسی، اختلالاتی در گفتار و صحبت کردن با دیگران ممکن است به وجود بیاید. یک متخصص گفتار و زبان درمانی می‌تواند تا حد زیادی به جلوگیری از بروز این مشکلات کمک کند.



:: برچسب‌ها: بیماری , آتاکسی , آتاکسیا ,
:: بازدید از این مطلب : 35
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 25 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
بیماری فلج بلز ، درمان بی حسی صورت
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

راههای درمان بی حسی عصب صورت و دلیل فلج بلز

بیماری فلج بل یا بی حسی صورت که به نام فلج بلز پالسی نیز شناخته می‌شود معمولا به صورت ناگهانی ایحاد شده و باعث بی حسی و فلج یک طرف صورت می‌شود.

بیماری فلج بل یا بی حسی صورت چیست؟

فلج بل که تحت عنوان بی حسی یا فلج صورت نیز شناخته می‌شود، فلج یا ضعف شدید عضلات صورت در یک طرف چهره است. اعتقاد بر این است که این فلج در اثر تورم عصبی که عضلات صورت را کنترل می‌کند، اتفاق می‌افتد.

بیماران مبتلا به فلج بلز معمولا متوجه می‌شوند که به طور ناگهانی قادر به کنترل عضلات صورت خود، معمولا در یک طرف صورت، نیستند. فلج بل باعث افتادگی یک طرف چهره می‌شود؛ این مشکل ممکن است بر تولید بزاق و اشک و حس چشایی نیز تاثیر بگذارد.

فرد ممکن است در اول صبح که از خواب بیدار می‌شود دچار بی حسی یک طرف صورت شوند. اکثر افرادی که نشانه‌های ناگهانی را تجربه می‌کنند، فکر می‌کنند که سکته کرده‌اند.

بی حسی عصب صورت

آیا فلج شدن نصف صورت به دلیل بیماری بلز پالسی است؟

به طورکلی، اگر ضعف و یا فلج تنها روی صورت تاثیر بگذارد، به احتمال زیاد فلج بل می‌باشد. هر ساله حدود ۱ نفر از هر ۵۰۰۰ نفر دچار فلج بلز می‌شود. این وضعیت نسبتا نادر است. در موارد بسیار نادر، فلج بل می‌تواند هر دو طرف چهره فرد را تحت تاثیر قرار دهد.

فلج بل ضعفی است که عضلات صورت را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این بیماری به طور ناگهانی، معمولا در یک طرف چهره ایجاد می‌شود. دلیل بیماری فلج بلز به صورت دقیق روشن نیست اما در اغلب موارد احتمالا به علت عفونت ویروسی است. اکثر افراد در طی ۲ تا ۳ ماه بهبودی کامل پیدا می‌کنند.

شروع یک دوره قرص‌های استروئیدی در عرض ۷۲ ساعت اول شانس بهبودی کامل را افزایش می‌دهد. اما تشخیص و درمان فلج بل باید توسط متخصص مغز و اعصاب انجام شود، زیرا اکثر مردم نمی‌توانند تشخیص دهند که فلج شدن صورت به دلیل فلج بل است یا سکته مغزی.

علت فلج بل و بی حسی صورت چیست؟

عصب صورت اغلب عضلات صورت و قسمت‌هایی از گوش را کنترل می‌کند. عصب صورت از طریق یک شکاف باریک در استخوان از مغز به صورت کشیده شده است. اگر عصب چشمی ملتهب شده باشد، در برابر گونه تحت فشار قرار خواهد گرفت یا ممکن است درون شکاف باریک در تنگنا باشد. این حالت می‌تواند باعث آسیب به پوشش حفاظتی عصب شود.

اگر پوشش حفاظتی عصب آسیب ببیند، سیگنال‌هایی که از مغز به عضلات صورت می‌رسند، ممکن است به درستی انتقال نیافته و منجر به ضعف یا فلج عضلات صورت یا فلج بل شوند.

دانشمندان از علل دقیق بیماری فلج بل آگاهی ندارند ولی احتمال می‌دهند که ویروس دلیل این بیماری باشد.

ویروس فلج صورت

کارشناسان معتقدند که این وضعیت توسط یک ویروس، و معمولا ویروس تبخال، که عصب را ملتهب می‌کند، ایجاد می‌شود. ویروس تبخال باعث ایجاد تبخال و تبخال تناسلی نیز می‌گردد.

سایر مواردی که به عنوان ویروس فلج کننده صورت شناخته می‌شوند، عبارتند از:

  • ویروس آبله مرغان و شینگل
  • ویروس تبخال و تبخال تناسلی
  • ویروسی که منونوکلئوز را (اپستین-بار) ایجاد می‌کند
  • ویروس سیتومگالو
  • ویروس معده
  • آنفلوانزای B
  • بیماری دست و پا و دهان (ویروس کوکساکی)

عوامل غیر ویروسی فلج بل

دلایل دقیق فلج بلز و بی حسی صورت یافت نشده‌اند. با این حال، به نظر می‌رسد ارتباطاتی بین میگرن و ضعف صورت و سایر اندام‌های بدن وجود دارد.

برخی مطالعات نشان داده‌اند افرادی که دارای میگرن هستند احتمال بالاتری برای ابتلا به فلج بل دارند. این وضعیت افراد زیر را بیشتر تحت تاثیر قرار می‌گیرد:

  • افراد ۱۵ تا ۶۰ ساله
  • افراد مبتلا به دیابت یا مشکلات تنفسی فوقانی
  • زنان باردار، بخصوص در سه ماهه سوم
  • زنان که کمتر از یک هفته قبل زایمان کرده‌اند.

لازم به ذکر است که فلج بل یا فلج هفتم صورت به طور مساوی بر مردان و زنان تاثیر می‌گذارد.

علائم فلج بلز پالسی

اعصاب صورت چشمک زدن، باز و بسته کردن چشم‌ها، لبخند زدن، بزاق، اشک ریختن (تولید اشک) و اخم کردن را کنترل می‌کنند. این اعصاب همچنین به عضلات استپ استخوانی داخل گوش که در شنوایی دخیل است، متصل هستند.

علائم فلج بلز

نشانه های فلج بل که منجر می‌شود عصب صورت به درستی کار نکند، شامل موارد زیر است:

  • فلج و ضعف ناگهانی در یک طرف صورت
  • بستن یکی از پلک‌ها دشوار یا غیرممکن خواهد بود.
  • خارش و سوزش چشم، به دلیل عدم پلک زدن و خشک شدن بیش از حد
  • تغییر در میزان اشکی که چشم تولید می‌کند.
  • بخش‌هایی از صورت مانند یک طرف دهان ممکن است دچار افتادگی شود.
  • ترواش آب از یک طرف دهان. میزان بزاق تولید شده تغییر می‌کند.
  • دشواری در بیان احساسات با صورت
  • حس چشایی ممکن است تغییر کند.
  • گوش آسیب دیده ممکن است منجر به حساسیت به صدا (شنوایی بیش از حد) شود. صداها بلندتر به نظر می‌رسند.
  • درد در جلو یا پشت گوش در سمت آسیب دیده
  • سردرد

 

روش تشخیص فلج بلز

بیمار باید علائم مغزی خود را با نورولوژیست مطرح کند. متخصص مغز و اعصاب به دنبال یافتن مشکلات دیگری خواهد بود که در تشخیص فلج صورت کمک می‌کند؛ مانند تومور، بیماری لیم یا سکته مغزی. این تشخیص شامل بررسی سر، گردن و گوش بیمار می‌باشد.

پزشکان همچنین به دقت عضلات صورت را بررسی می‌کنند و تعیین خواهند کرد که آیا اعصاب دیگری جدا از عصب صورت آسیب دیده اند یا خیر. اگر تمام علل دیگر کنار گذاشته شدند، متخصص مغز و اعصاب فلج بل و بی حسی صورت را تشخیص می‌دهد.

تشخیص فلج بل

اگر متخصص مغز و اعصاب همچنان مردد باشد، ممکن است بیمار را به یک متخصص ENT (گوش، حلق و بینی) ارجاع دهد. متخصص بیمار را معاینه خواهد کرد و همچنین ممکن است آزمایشات زیر را تجویز نماید:

  1. الکترومیوگرافی (EMG)
  2. ام آر ای، سی تی اسکن و یا اشعه ایکس

الکترومیوگرافی (EMG)

در این آزمایش، الکترودهایی روی صورت بیمار قرار می‌گیرند. یک دستگاه فعالیت الکتریکی اعصاب و ماهیچه‌ها در پاسخ به تحریک اندازه‌گیری می‌کند. این تست می‌تواند میزان آسیب عصبی و همچنین موقعیت آن را تعیین کند.

ام آر آی، سی تی اسکن و یا اشعه ایکس

این آزمایشات در تعیین اینکه آیا مشکلات اساسی دیگر مانند عفونت باکتریایی، شکستگی جمجمه یا تومور باعث ایجاد علائم هستند یا خیر، مناسب هستند.

درمان فلج بل و بی حسی صورت چگونه است؟

اکثر افراد طی ۱ تا ۲ ماه از فلج بل بهبودی می‌یابند، مخصوصا افرادی که هنوز درجاتی از حرکت در عضلات صورت دارند.

روش های درمان بیماری فلج بلز عبارتند از:

  • هورمون پردنیزولون
  • مرطوب کننده چشم
  • جراحی
  • ضد ویروس

درمان فلج بلز با هورمون پردنیزولون

درمان با هورمونی به نام پردنیزولون می‌تواند روند بهبودی را تسریع کند. مطالعه‌ای نشان داده است که اگر پردنیزولون در مدت ۷۲ ساعت پس از شروع فلج بل استفاده شود، به طور قابل توجهی شدت و بروز علامت در ۱۲ ماه کاهش می‌دهد.

این استروئید باعث کاهش التهاب می‌شود که به تسریع بهبودی عصب آسیب دیده کمک می‌کند. پردنیزولون از انتشار موادی که موجب التهاب در بدن می‌شوند مانند پروستاگلاندین‌ها و لوکوترین‌ها جلوگیری می‌کند. بیماران دارو را به صورت خوراکی (از دهان)، و معمولا دو قرص در روز، به مدت ۱۰ روز مصرف می‌کنند.

استفاده از مرطوب کننده چشم

اگر بیمار به درستی پلک نزند، چشم مداوم باز می‌ماند و اشک‌ها تبخیر می‌شوند. برخی از بیماران کاهش تولید اشک را تجربه خواهند کرد. هر دو مشکل ممکن است خطر آسیب یا عفونت چشم را افزایش دهند.

پزشک ممکن است اشک مصنوعی در قالب قطره‌های چشم و همچنین پماد تجویز کند. قطره‌های چشم معمولا در طول ساعات بیداری مصرف می‌گردند، در حالی که پماد قبل از خوابیدن استفاده می شود.

جراحی فلج بلز پالسی

بیمارانی که نمی‌توانند در هنگام خواب چشم خود را به درستی ببندند، باید از نوار جراحی برای بستن آن استفاده کنند.

کاربرد ضد ویروس برای درمان فلج صورت

در برخی موارد، ضد ویروسی مانند آیسکلوویر ممکن است در کنار پردنیزولون مصرف شود. با این حال، شواهد مبنی بر مفید بودن آنها ضعیف است.

مراقبت و درمان خانگی بی حسی صورت

درمان خانگی بی حسی صورت شامل موارد زیر است:

  • تمرینات صورت
  • مراقبت از دندان
  • خوردن غذاهای نرم
  • مسکن OTC

تمرینات صورت

زمانی که عصب صورت شروع به بهبودی می‌کند، محکم کردن و آزاد کردن عضلات صورت می‌تواند آنها را تقویت کند.

مراقبت از دندان

اگر احساس کم یا هیچ احساسی در دهان وجود نداشته باشد، غذا به آسانی در دهان تجمع می‌یابد و منجر به پوسیدگی یا بیماری لثه می‌گردد. مسواک زدن و نخ دندان کشیدن می‌تواند به جلوگیری از این مشکل کمک کند.

خوردن غذاهای نرم

اگر در بلعیدن مشکل وجود داشته باشد، فرد باید غذا را به خوبی جویده و آهسته غذا بخورد. انتخاب غذاهای نرم مانند ماست نیز می تواند کمک کننده باشد.

مسکن OTC

برای کاهش هرگونه درد از مسکن OTC استفاده کنید.



:: برچسب‌ها: بیماری , فلج بلز , درمان , بی حسی , صورت ,
:: بازدید از این مطلب : 41
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : شنبه 24 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
بیماری ام اس (MS) و راه درمان
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

ام اس یک بیماری التهابی مرتبط با سیستم عصبی مرکزی است که علت و علائم متفاوتی دارد. از راه های درمان بیماری ام اس دارو درمانی و فیزیوتراپی است که مشورت با بهترین متخصص مغز و اعصاب به شما کمک می‌کند تا بهترین روش درمانی را انتخاب کنید.

بیماری ام اس چیست؟

تصلب بافت چندگانه یا ام اس یک بیماری طولانی مدت است که می‌تواند بر مغز، نخاع و اعصاب بینایی چشم‌ها تاثیر بگذارد. بیماری ام اس باعث مشکلاتی در بینایی، تعادل، کنترل عضلات و سایر عملکردهای بدن می‌گردد.

تاثیرات آن اغلب برای هر شخص مبتلا به بیماری متفاوت است. برخی افراد دارای علائم خفیفی هستند و نیازی به درمان ندارند. سایر افراد در انجام امور روزمره مشکل پیدا می‌کنند.

بیماری ام اس ام اس چگونه بوجود میاد؟

ام اس یک بیماری التهابی مزمن در سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) است و زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن به مواد چربی به نام میلین که برای محافظت از رشته‌های عصبی دور آنها می‌پیچند، حمله می‌کنند. اعصاب بدون پوسته بیرونی آسیب می‌بینند و ممکن است بافت اسکار شکل بگیرد.

آسیب بدین معنی است که مغز نمی‌تواند سیگنال‌ها را بطور مناسب در بدن ارسال کند. همچنین اعصاب آنطور که باید برای حرکت و احساسات کمک نمی‌کنند.

چه افرادی ام اس می گیرند؟

هر فردی می‌تواند دچار بیماری ام اس شود، اما احتمال ابتلا به آن در زنان دو برابر بیشتر است و معمولا بین ۱۵ تا ۶۰ سالگی تشخیص داده می‌شود. احتمال ابتلا به ام اس در صورتی که سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری یا سایر اختلالات خود ایمنی وجود داشته باشد، بالاتر است.

داشتن سابقه مونونوکلئوز و  سیگاری بودن نیز خطر ابتلا به ام اس را افزایش می‌دهد .

چگونه بفهمیم ام اس داریم یا نه؟

علائم ام اس در مراحل اولیه می‌توانند بطور مکرر ظاهر و برطرف شوند؛ ممکن است در یک دوره زمانی یک علامت داشته باشید و سپس به مدت چند ماه یا حتی چند سال هیچ علائمی نداشته باشید.

ام اس می‌تواند تاثیر بدی بر زندگی داشته باشد مگر اینکه بطور زود هنگام تشخیص داده شده و درمان شود.

علت بیماری ام اس (MS) در مردان و زنان چیست؟

پزشکان دقیق نمی‌دانند که چه عاملی باعث ام اس می‌شود، اما عوامل زیادی وجود دارند که به نظر موجب افزایش احتمال ابتلا به بیماری می‌شوند.

برخی علت بیماری ام اس عبارتند از:

  1. افرادی که دارای برخی ژن‌ها هستند ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به این بیماری باشند.
  2. سیگار کشیدن نیز می‌تواند خطر آن را افزایش دهد.
  3. برخی افراد ممکن است بعد از ابتلا به یک عفونت ویروسی مانند ویروس اپشتین‌بار یا هرپس ویروس انسانی ۶ که باعث می‌شود سیستم ایمنی بدن نتواند بطور طبیعی کار کند، دچار ام اس شوند. عفونت ممکن است موجب تحریک بیماری یا برگشت آن شود. دانشمندان در حال مطالعه بر روی رابطه‌ی بین ویروس‌ها و ام اس هستند، اما هنوز پاسخ واضحی نیافته‌اند.
  4. برخی مطالعات نشان می‌دهند که ویتامین D که از نور خورشید دریافت می‌شود، موجب تقویت سیستم ایمنی بدن شده و از ابتلا به ام اس جلوگیری می‌کند. برخی افرادی که بیشتر مستعد ابتلا به بیماری هستند در صورتی که به نواحی آفتابی بروند، احتمالا کمتر در معرض خطر خواهند بود.

علت بیماری ام اس MS

عوامل و دلایل ابتلا به ام اس

برخی عوامل و دلایل ابتلا به ام اس که خطر ابتلا به بیماری را افزایش می‌دهند شامل موارد زیر است:

  1. سن
  2. جنسیت
  3. سابقه خانوادگی

سن

شروع بیماری در ۷۰ درصد از بیماران در سنین بین ۲۰ تا ۵۰ سالگی و متوسط آن ۳۰ سالگی است. این بیماری همچنین هم در افراد جوان و هم افراد مسن رخ می‌دهد. در موارد نادر قبل از ۱۵ سالگی یا بعد از ۶۰ سالگی نیز مشاهده شده است.

جنسیت

ام اس در زنان حدود ۲.۵ برابر بیشتر شایع است. شکاف جنسیتی در میان افرادی که در جوانی دچار ام اس می‌شوند بیشتر است. هرچند برخی مطالعات نشان می‌دهد که مردان در اثر بیماری بیشتر ناتوان می‌شوند.

سابقه خانوادگی

ابتلا به بیماری ممکن است برخی افراد را بیشتر مستعد ابتلا به آن کند، هر چند برای شخصی که تمام عوامل ژنتیکی که در ام اس نقش دارند را به ارث برده باشد، خطر ابتلا به آن تنها حدود ۲ تا ۴ درصد است.

برخی مطالعات نشان می‌دهند که اعضای خانواده‌ای که دچار ام اس هستند احتمالا در یک سن مشخص دچار بیماری می‌شوند. با این حال سابقه خانوادگی پیش‌بینی نمی‌کند که آیا یک عضو خانواده به همان شدت دچار بیماری می‌شود یا خیر.

علائم بیماری ام اس در مردان و زنان چیست؟

علائم بیماری ام اس در مردان و زنان عبارتند از:

  1. مشکل در راه رفتن
  2. احساس خستگی
  3. ضعف یا گرفتگی عضلانی
  4. تاری دید یا دوبینی چشم
  5. بی‌حسی و مور مور شدن
  6. مشکلات جنسی
  7. کنترل ضعیف مثانه یا روده
  8. درد
  9. افسردگی
  10. مشکل در تمرکز یا یادآوری

شروع سن بیماری ام اس

اولین علائم ام اس اغلب در سنین ۲۰ تا ۴۰ سالگی بروز پیدا می‌کنند. بیشتر افراد مبتلا به ام اس دچار حملاتی می‌شوند که مرحله عود بیماری نامیده می‌شود که طی آن شرایط بطور چشمگیری بدتر می‌شود. پس از این حملات معمولا دوره بهبودی است و علائم بهبود می‌یابند. برای سایر افراد، بیماری در طول زمان بدتر می‌شود.

انواع دوره‌های ام اس (ms)

ام اس اغلب بصورت یکی از سه دوره بالینی رخ می‌دهد که هر یک ممکن است خفیف، متوسط یا شدید باشند. این دوره‌ها عبارتند از:

  1. عود کننده – فروکش کننده (RRMS)
  2. پیشرونده – اولیه (PPMS)
  3. پیشرونده – ثانویه (SPMS)

بیماری ام اس عود کننده – فروکش کننده (RRMS)

خصوصیت نوع ام اس عود کننده – فروکش کننده بهبودی نسبی یا کامل بعد از حملات است. این حالت شایع‌ترین نوع ام اس می‌باشد و ۷۰ تا ۷۵ درصد از بیماران مبتلا به ام اس در ابتدا مبتلا به دوره عود کننده – فروکش کننده می‌شوند.

ام اس عود کننده – فروکش کننده

بیماری ام اس پیشرونده – اولیه (PPMS)

این نوع بیماری یک دوره پیشرونده از زمان آغاز است. علائم معمولا برطرف نمی‌شوند. ۱۵ درصد از افراد مبتلا به ام اس دچار نوع پیشرونده – اولیه هستند، هرچند تشخیص معمولا باید بعد از زمانی که فرد برای یک دوره زمانی با ناتوانی پیشرونده زندگی کرده اما حملات حادی را تجربه نکرده است، انجام شود.

ام اس پیشرونده

بیماری ام اس پیشرونده – ثانویه (SPMS)

ام اس پیشرونده – ثانویه در واقع دوره‌ عود کننده – فروکش کننده‌ای است که بطور ثابتی پیشرونده می‌شود. در این حالت حملات و بهبودهای نسبی بطور مکرر رخ می‌دهند. از بین ۷۰ تا ۷۵ درصد از افرادی که دچار بیماری نوع عود کننده- فروکش کننده می‌شوند، بیشتر از ۵۰ درصد ظرف ۱۰ سال و ۹۰ درصد ظرف ۲۵ سال دچار نوع پیشرونده- ثانویه می‌شوند.

ام اس پیشرونده

تشخیص بیماری ام اس چگونه است؟

تشخیص بیماری ام اس می‌تواند دشوار باشد، زیرا علائم آن می‌تواند شبیه به بسیاری از اختلالات دیگر باشد. در صورتی که مبتلا به آن باشید، باید به متخصصی مراجعه کنید که مغز و سیستم عصبی را درمان می‌کند و متخصص مغز و اعصاب نام دارد. وی سابقه پزشکی شما را بررسی کرده و علائم کلیدی آسیب عصبی در مغز، نخاع و اعصاب بینایی را کنترل می کند.

هیچ آزمایش مشخصی وجود ندارد که بتواند ابتلا به ام اس را تایید کند. پزشک از چندین آزمایش برای معاینه شما استفاده خواهد کرد که شامل موارد زیر هستند:

  1. آزمایش‌های خون برای کنترل بیماری‌هایی که باعث علائم مشابه می‌شوند، مانند بیماری لایم و ایدز
  2. تعادل، هماهنگی، بینایی و سایر عملکردهای خود را کنترل کنید تا متوجه شوید که اعصابتان چگونه عمل می‌کنند.
  3. آزمایشی که تصاویری دقیق از ساختارهای داخل بدن تهیه می‌کند که ام آر آی نام دارد.
  4. تجزیه و تحلیل مایعی که نقش ضربه‌گیر را در مغز و نخاع دارد و مایع مغزی نخاعی نامیده می‌شود. افراد مبتلا به ام اس معمولا دارای پروتئین‌های خاصی در مایع مغزی نخاعی خود هستند.
  5. آزمایش‌هایی به نام پتانسیل برانگیخته که فعالیت الکتریکی مغز را اندازه می‌گیرد.

راه درمان قطعی ام اس (ms) چیست؟

در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای ام اس وجود ندارد، اما برخی درمان‌ها می‌توانند موجب بهبود وضعیت بیمار شده و باعث شوند که بدن بطور مناسب عمل کند. برخی راه های درمان ام اس شامل دارو و فیزیوتراپی است.

درمان ام اس (ms)

دارو های ام اس

پزشک می‌تواند داروهایی را تجویز کند که ممکن است دوره بیماری را کاهش دهند، از حملات پیشگیری کرده یا آنها را درمان کنند، علائم را تسکین دهند یا به کنترل استرسی که می‌تواند همراه با بیماری باشد کمک کنند.

دارو های ام اس که ممکن است روند بیماری را کند کنند یا به درمان آسیب عصبی کمک کنند عبارتند از:

  1. اینترفرون بتا (Avonex ،Betaseron و Rebif)
  2. کوپلیمر-۱ (Copaxone)
  3. داکلیزوماب (Zinbryta)
  4. دالفامپریدین (Ampyra)
  5. دی‌متیل فومارات (Tecfidera)
  6. ناتالیزوماب (Tysabri)
  7. میتوکسانترون (Novantrone)
  8. اوکرلیزوماب (Ocrevus)
  9. تری فلونومید (Aubagio)

ممکن است پزشک برای کوتاه‌تر کردن و کاهش شدت حملات ام اس استروئید تجویز کند. همچنین می‌توان داروهای دیگری مانند شل کننده‌های عضلانی، آرام بخش یا سم بوتولینوم (بوتاکس) را برای تسکین اسپاسم‌های عضلانی و درمان برخی علائم دیگر امتحان کرد.

داروی اینترفرون

اینترفرون‌ها و گلاتیرامر استات، مجموعا به عنوان «عوامل تغییر دهنده بیماری» شناخته می‌شوند، این عوامل تمایل دارند که به جای اثر گذاشتن بر روی علائم کنونی، دوره بیماری را تغییر دهند.

اینترفرون‌ها به کلاسی از پیام‌رسان‌های شیمیایی در بدن به نام ایکوسانوئیدها و سیتوکین‌ها تعلق دارند که به تنظیم عملکرد سیستم ایمنی کمک می‌کنند (برخی از اینها تورم را افزایش داده و برخی آن را سرکوب می‌کنند).

اینترفرون‌ها، که به کلاس سیتوکین از مواد شیمیایی تعلق دارند، عمدتا دارای فعالیت‌های ضد ویروسی بوده، بر سیستم ایمنی اثر گذاشته و رشد تومور را مهار می‌کنند، اما آشکار نیست که کدام فعالیت اینترفرون‌ها مسئول اثر معالج آنها بر روی بیماری ام اس می‌باشد.

انواع اینترفرون به صورت زیر می‌باشند:

  1. اینترفرون نوع یک
  2. اینترفرون نوع دو

اینترفرون نوع یک

اینترفرون آلفا (اینترفرون لکوسیت) با لکوسیت‌های آلوده به ویروس و غیره ساخته می‌شوند. اینترفرون بتا (اینترفرون فیبروبلاست) با فیبروبلاست‌های آلوده به ویروس یا سلول‌های اپیتلیال آلوده به ویروس و غیره ساخته می‌شود.

اینترفرون نوع دو

اینترفرون گاما (اینترفرون ایمنی) با سلول‌های T فعال‌شده‌ و سلول‌های NK خاصی تولید می‌شوند. اینترفرون گاما در پاسخ به تحریک آنتی‌ژن (شامل آنتی‌ژن‌های ویروسی) یا میتوژن از لیمپوسیت‌ها ساخته می‌شوند.

گلینیا (فینگولیمود)

فینگولیمود یک درمان برای ام اس عود کننده بسیار فعال می‌باشد. نام تجاری این دارو، گلینیا است. به نظر می‌رسد که انواع خاصی از سلول‌ها در سیستم ایمنی شما، به نام سلول‌های T و B، علت بسیاری از آسیب‌ها در بیماری MS باشند.

این سلول‌ها به طور طبیعی ویروس‌ها و باکتری‌هایی که به بدن شما وارد می‌شوند را می‌کشند اما در ام اس، اینها باعث آسیب به اعصاب می‌شوند. فینگولیمود باعث می‌شود که این سلول‌ها پس از ساخته شدن، نتوانند غدد لنفاوی را ترک کنند.

به این معنی که تعداد کمتری از این سلول‌ها به مغز و ستون فقرات می‌رسند، جایی که آنها به پوشش (ملین) اطراف اعصاب حمله می‌کنند. فینگولیمود قرصی است که شما یک بار در روز مصرف می‌کنید.

عوارض جانبی محتمل فینگولیمود (گیلنیا)

اگر هر کدام از واکنش‌های آلرژیک زیر را مشاهده کردید، بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید:

  1. ایجاد توده
  2. تنفس دشوار
  3. تورم در صورت، لب‌ها، زبان یا گلو

ریتوکسیماب در ام اس

ریتوکسیماب یک آنتی‌بادی مونوکلونال در مقابل پروتئین CD20 است، که مقدمتا در سطح سلول‌های B سیستم ایمنی یافت می‌شود. ریتوکسیماب، باعث تخریب سلول‌های B شده و برای درمان بیماری‌هایی که با تعداد بیش از حد سلول‌های B، فعالیت زیاد سلول‌های B، یا بد شکلی سلول‌های B مشخص می‌شوند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

اینها شامل بسیاری از لنفوم‌ها، لوسمی‌ها، وازنش‌ها (رد پیوند اعضای بدن) و اختلالات خود ایمنی می‌باشند.

عوارض جانبی محتمل ریتوکسیماب (ریتوکسان)

اگر هر کدام از این نشانه‌های واکنش آلرژیک را داشتید، به دنبال رسیدگی فوری پزشکی باشید:

  1. تورم
  2. تنگی قفسه سینه
  3. مشکل در تنفس
  4. تورم صورت، لب‌ها، زبان یا گلو

برخی از افرادی که تزریق ریتوکسیماب را دریافت می‌کنند، دارای واکنش به تزریق می‌باشند (در طول ۲۴ ساعت بعد از تزریق دارو به درون رگ). اگر موارد زیر را احساس کردید فورا پزشک خود را مطلع کنید:

  1. سرگیجه
  2. ضعف
  3. گیجی
  4. کوتاهی تنفس
  5. درد قفسه سینه
  6. تنفس همراه با خس خس
  7. سرفه ناگهانی
  8. طپش قلب یا احساس لرزش در قفسه سینه شدید،

داروی تیسابری

در صورتی که بیماری به علائم واقعی نرسیده باشد و به زودی تشخیص داده شود، لکوآنسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده (PML) در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS) که با تیسابری (ناتالیزوماب) درمان شده اند، با نتایج بهتری مرتبط هستند.

ضایعات مغزی محدود و پاسخ‌های ایمنی محافظت شده، نیز در بیمارانی که بهتر تغذیه می‌کنند، مشاهده شده است، اما محققان تاکید می‌کنند که یافته‌های آنها هنوز قطعی نیست و اندازه کوچک مطالعه را مدنظر دارند.

احتمال دارد که برخی افراد دارای واکنش آلرژیک به تیسابری باشند. علائم این آلرژی شامل موارد زیر است:

  1. ایجاد توده‌ها
  2. خارش
  3. مشکلات تنفسی
  4. درد قفسه سینه
  5. حالت تهوع
  6. گر گرفتگی
  7. گیجی
  8. بیرون ریختن دانه

پس از دریافت دارو، می‌بایست تقریبا یک ساعت در مطب پزشک بمانید تا از عدم وجود واکنش آلرژیک اطمینان حاصل کنید.

داروی تکفیدرا

تکفیدرا یک درمان از راه دهان است که شامل کپسول‌هایی است که دو مرتبه در روز مصرف می‌شوند. تکفیدرا، که به صورت رسمی به نام BG-12 شناخته می‌شود، دی متیل فومارات می‌باشد، یک فرمولاسیون که به صورت خاص برای استفاده توسط افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس ساخته شد.

یک ترکیب مرتبط شیمیایی، به نام فومادرم (دی متیل فومارات و فوماریک اسید استرز) به مدت چند ده سال، در دوزهای بالاتر برای درمان فوران‌های حاد پسوریازیس استفاده می‌شد.

گرچه مکانیسم دقیق عمل آن شناخته شده نیست، اما اینطور تصور می‌شود که تکفیدرا سلول‌ها و مولکول‌های ایمنی را مهار کرده و ممکن است خواص آنتی اکسیدانی داشته باشد که می‌توانند در مقابل آسیب به مغز و ستون فقرات محافظت کنند.

عوارض جانبی احتمالی تکفیدرا

تکفیدرا می‌تواند باعث ایجاد عوارض جانبی جدی شامل موارد زیر باشد:

  1. واکنش آلرژیک (مانند تورم، تجمع، تورم در صورت، لب‌ها، دهان یا زبان و دشواری تنفس)
  2. PML که یک عفونت نادر مغزی است که معمولا به مرگ یا ناتوانی شدید می‌انجامد.
  3. کاهش در تعداد گلبول‌های سفید خون: پزشک باید آزمایش خون را پیش از شروع درمان با تکفیدرا و در زمان درمان بر روی شما انجام دهد.
  4. مشکلات کبد: پزشک باید آزمایشات خون را برای بررسی عملکرد کبد، پیش از شروع درمان با تکفیدرا و در صورت نیاز در طول درمان با آن، بر روی شما انجام دهد. اگر هر کدام از این عوامل را که نشان‌دهنده‌ی مشکل کبدی هستند، در طول درمان مشاهده کردید، پزشک خود را بلافاصله مطلع کنید.

فیزیوتراپی بیماران ام اس

متخصص مغز و اعصاب در طول درمان، فیزیوتراپی ام اس و روش‌های دیگری را برای کنترل علائم شما تجویز می‌کند. آگاهی و رعایت موارد زیر می‌تواند به شما کمک کند:

  1. متخصص فیزیوتراپی می‌تواند به شما ورزش‌هایی را آموزش دهد که قدرت و تعادل خود را حفظ کنید و خستگی و درد را کنترل نمایید.
  2. متخصص کاردرمانی می‌تواند روش‌های جدیدی را برای برخی امور آموزش دهد تا کار کردن و مراقبت از خود آسان‌تر شود.
  3. در صورتی که در راه رفتن مشکل پیدا کنید، عصا، واکر یا بریس‌ها می‌توانند به شما کمک کنند.
  4. همراه با درمان می‌توانید اقداماتی را برای تسکین علائم ام اس انجام دهید.
  5. بطور منظم ورزش کنید و از گرمای شدید پرهیز کنید تا انرژی‌تان افزایش یابد.
  6. با پزشک در مورد انجام یوگا جهت کاهش خستگی یا استرس مشورت کنید.
  7. مراقب سلامت روانی خود نیز باشید.
  8. درخواست کمک از خانواده، دوستان یا مشاور برای کنترل استرس یا اضطراب موثر است.
  9. گروه‌های حمایتی نیز محلی عالی برای ارتباط با سایر افراد مبتلا به ام اس می‌باشند.

مراقبت‌های جانبی

برخی مراقبت‌های جانبی که بیماران ام اس به آن نیاز دارند عبارتند از:

  1. بیماران می‌توانند در انجام امور روزانه، صحبت کردن و راه رفتن مشکل داشته باشند.
  2. درمان‌ها می‌توانند علائم را کاهش دهند و پیشرفت بیماری را آهسته کنند.
  3. بیماران ام اس ممکن است نیاز به وسایل کمکی متعددی مانند عصا، واکر یا ویلچیر و دسته‌های مخصوص برای برس و مسواک داشته باشند.

راه های پیشگیری از بیماری ام اس

هیچ روش خاصی برای پیشگیری از ام اس وجود ندارد، اما با انجام برخی اقدامات می‌توان احتمال ابتلا به ام اس را کاهش داد. این اقدامات شامل موارد زیر است:

  1. دریافت ویتامین D
  2. خوردن میوه به مقدار کافی
  3. قطع مصرف نوشیدنی‌های رژیمی
  4. عدم مصرف لبنیات پرچرب
  5. پرهیز از چربی‌های اشباع
  6. قطع مصرف الکل


:: برچسب‌ها: بیماری , ام اس , MS , راه , درمان , پزشکی ,
:: بازدید از این مطلب : 45
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : چهار شنبه 21 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
بررسی بیماری آسم در خراسان‌شمالی
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بررسی بیماری آسم در خراسان‌شمالی

استادیار دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی گفت: آسم از جمله بیماری‌های شایع درکل دنیا و کشورمان ایران است که در خراسان شمالی بین ۸ تا ۱۵ درصد افراد به این بیماری مبتلا هستند.

 

احمد وثوقی مطلق، فوق تخصص آسم، آلرژی و سیستم ایمنی دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی در گفت‌و‌گو با خبرنگار فارس در بجنورد اظهار کرد: آسم یک بیماری التهابی و مزمن راههای هوایی است که در آن راه‌های تنفسی بدلیل التهاب  متورم و تنگ شده و بیش از اندازه مخاط تولید می‌کند و این امر سبب به وجود آمدن مشکلات تنفسی، سرفه، تنفس صدا دار و تنگی نفس می‌شود.

وی با اشاره به این‌ که در خراسان شمالی بین ۸ تا ۱۵ درصد افراد به این بیماری مبتلا هستند، گفت: به‌دلیل اهمیت و شیوع بالای این بیماری و همچنین آگاهی دادن این بیماری به مردم و مراقبین سلامت ؛سازمان جهانی آسم  اولین سه شنبه ماه می میلادی را روز جهانی آسم نامیده است.

عضو هیات علمی و استادیار دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی با اشاره به شعار سال که «بستن وقفه ها در مراقبت از آسم است» نام گرفته است، افزود: منظور از این شعار این است که برای درمان کامل این بیماری؛ بین پزشک و بیمار و مراقبین بهداشتی و مصرف درست دارو توسط بیمار وقفه هائی وجود دارد که باید برطرف شود.

وی با اشاره به علائم بیماری آسم گفت: آسم یک بیماری مزمن ریوی است و علائم بسیار متغیر دارد ولی شایعترین علائم آن سرفه، تنگی نفس،کم آوردن نفس واحساس فشار روی قفسه سینه و تولید خلط است.

این پزشک فوق تخصص تاکید کرد: اصحاب رسانه می‌توانند نقش مهمی در آگاهی دادن به مردم درباره این بیماری ایفا کنند، سرفه و خلط در این بیماری علت عفونی ندارد بنابراین آنتی بیوتیک در درمان آسم هیچ جایگاهی ندارد.

وثوقی بیان داشت: باتوجه به مزمن بودن بیماری، لازم است مراقبین بهداشتی برای آگاهی مردم در شناساندن این بیماری دخالت کنند و توصیه اکید کنند که دارو را بدون اجازه پزشک قطع نکنند چرا که این بیماری خوشبختانه کاملا  قابل کنترل است.

وی افزود: سایر علائم بیماری می‌تواند به صورت سرفه های طولانی بعد از سرماخوردگی، عدم تحمل ورزش و خس خس باشد؛ که ماهیت این علائم تکرار شونده است یعنی در مواجه با  عوامل ویروسی و آلاینده ها و سایر محرک‌ها علائم بیمار عود می کند به این دلیل است که گاها به اشتباه به‌عنوان عفونت درمان می شود.

این استادیار دانشگاه گفت: در خراسان شمالی در خصوص آسم‌ و راه های پیشگیری از آن، تحقیقاتی انجام شده است که نشان می‌دهد، در خراسان شمالی آلرژی کمتر از استان‌های پرجمعیت است چون خوشبختانه هنوز بافت روستایی در استان حفظ شده است.
 
گفتنی است: از جمله راه‌های جلوگیری از  آسم، عدم مصرف خود سرانه آنتی بیوتیک‌ها، استفاده از غذاهای سالم و خانگی و پرهیز از مصرف بی رویه فست فود ها و فعالیت بدنی مناسب و مرتب؛ عدم استعمال دخانیات و پرهیز از استرس می‌توان اشاره کرد.



:: برچسب‌ها: بررسی , بیماری , آسم , خراسان‌شمالی ,
:: بازدید از این مطلب : 34
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 20 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
بیماری پوستی روزاسه یا آکنه روزاسه
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

روزاسه یا آکنه روزاسه (Acne Rosacea) یک بیماری پوستی شایع بوده و به عنوان جوش بالغین نیز از آن یاد می شود. این بیماری پوستی با قرمزی و پرخونی عروق پوست صورت مشخص می شود همچنین روزاسه چشمی با درگیری چشم ها همراه است. روزاسه با آکنه و راش لوپوس تفاوت های زیادی دارد که در ادامه به آن ها می پردازیم. این بیماری واگیردار نیست. برای اطلاع از علائم، تشخیص و درمان روزاسه با ما همراه باشید.

روزاسه پوستی چیست؟

آکنه روزاسه، ضایعات و بثورات پوستی شایعی در صورت هستند که با قرمزی، تلانژکتازی (برجسته شدن عروق خونی پوست)، برافروختگی و پاپول ها و پوستول ها مشخص می شود. بنابراین می توان گفت که این بیماری دو بخش اصلی دارد:

  1. بخش التهابی: این بخش باعث ایجاد پاپول ها و پوستول هایی روی پوست صورت می شود.
  2. بخش عروقی: این بخش باعث قرمزی، برافروختگی و سرخ شدن پوست صورت می شود.

علت روزاسه چیست؟

بیماران مبتلا به این اختلال پوستی معمولا بیش از ۳۰ سال سن دارند به همین دلیل به آن جوش بالغین نیز گفته می شود البته باید بدانید که روزاسه می تواند در کودکان نیز رخ دهد. علت روزاسه معلوم نیست.

علائم و نشانه های آکنه روزاسه پوست صورت

علائم پوستی نشان دهنده بثورات و ضایعاتی روی پیشانی، گونه و بینی و اطراف چشم ها (روزاسه چشمی) هستند. در این بیماری قرمزی یا اریتم پوست صورت و پرخونی عروقی بصورت تلانژکتازی وجود دارد. تعداد پاپول ها و پوستول ها معمولا کمتر از ۱۰ عدد است البته در موارد شدید، بیماران دارای تعداد فراوانی پوستول، تلانژکتازی، اریتم منتشر، پوست چرب، و ادم یا تورم بینی و گونه ها می باشند.

التهاب مزمن و عمیق بینی منجر به ضخیم شدن برگشت ناپذیر پوست بینی و نیز بزرگ شدن آن می شود که به این حالت رینوفیما گفته می شود و در مردان شایع تر است.

در موارد ناشایعی، پاپول ها می توانند پوست سر، پشت و اندام های فوقانی و تحتانی را نیز درگیر نمایند.

روزاسه چشمی چیست؟

روزاسه ممکن است چشم ها را درگیر کند و علائم چشمی ایجاد کند. این علائم عبارت اند از:

  • ورم خفیف ملتحمه چشم همراه با احساس درد و ناراحتی.
  • احساس جسم خارجی در چشم و اشک ریزش.
  • پرخونی ملتحمه.
  • درگیری پلک بصورت تلانژکتازی، بلفاریت، کراتوپاتی سطحی منقوط و شالازیون.
  • ارتشاح، نازک شدن و رگ دار شدن قرنیه.

تشخیص روزاسه چگونه انجام می شود؟

شخیص بیماری براساس معاینه بالینی مسجل می شود و معمولا نیازی به انجام آزمایش ندارد. اما اگر ضایعات غیر معمول باشند و علائم معمول بیماری را ایجاد نکنند، کشت باکتریایی برای رد کردن فولیکولیت انجام می شود.

همچنین اگر پوسته ریزی ضایعات وجود داشته باشد، آزمایش هیدروکسید پتاسیم برای بررسی تینه آ (عفونت های قارچی پوست) انجام می گیرد.

تفاوت روزاسه با لوپوس و آکنه در چیست؟

برای بررسی لوپوس و افتراق آن از روزاسه می توان بیوپسی انجام داد. همچنین بیماری لوپوس یک بیماری سیستمیک است و معمولا علائم غیر پوستی نیز دارد. آنتی بادی های ANA در لوپوس مثبت هستند اما در روزاسه معمولا مثبت نیستند.

در مورد تفاوت روزاسه با آکنه باید گفت که کومدون ها (جوش های ریز سر سفید) در روزاسه وجود ندارند اما در آکنه به فراوانی یافت می شوند. همچنین شرح حال و سن بیمار نیز به تشخیص این دو بیماری از هم کمک زیادی می کند.

تشخیص های افتراقی

  • آکنه یا جوش معمول صورت که در حوالی بلوغ ایجاد می شود. در روزاسه بر خلاف آکنه کومدون ها وجود ندارند.
  • تینه آی پوستولی (عفونت قارچی پوست).
  • درماتیت دور دهان.
  • فولیکولیت عفونی (استافیلوکوکی، آکنه گرم منفی).
  • لوپوس اریتماتو سیستمیک که راش های پروانه ای ایجاد می کند.

سیر و پیش آگهی بیماری چگونه است؟

خوردن نوشابه ها و غذاهای داغ، خوردن الکل (شراب قرمز) یا تماس با حرارت و نور خورشید سبب تشدید روزاسه می شود. بنابراین به بیماران توصیه می شود که از این موارد دوری کنند. این بیماری مزمن است و چندین سال به طول می انجامد. در این مدت گاهی شدید و گاهی خفیف است.

درمان روزاسه پوست

رژیم غذایی و لوازم آرایشی بهداشتی

بیمار باید از خوردن نوشابه ها و غذاهای پرادویه و داغ و نیز الکل و شراب قرمز دوری کند. این غذاها باعث بدتر شدن بیماری می شوند.

دوری از نور خورشید در این بیماری یک قانون است و بیمار باید از کرم های ضدآفتاب با SPF بالا استفاده کند. همچنین کرم پودرهای آرایشی با پایه سبز، قرمزی این ضایعات را می پوشانند.

داروهای موضعی

  • برای درمان روزاسه با مترونیدازول می توان از ژل یا محلول مترونیدازول (نظیر متروژل) استفاده کرد.
  • سولفاستامید و لوسیون گوگرد همراه با درمان موضعی با مترونیدازول بسیار موثر هستند.
  • استفاده از سولفاستامید و گوگرد (Sulfacet-R یا AVAR) برای پوست های چرب بسیار مفید است. این دارو به دو شکل رنگی و بدون رنگ موجود است. AVAR به شکل کرم یا ژل موجود است. فرآورده سبز رنگ خاصی از AVAR به شکل کرم و ژل می تواند قرمزی پوست را مخفی کند.
  • ژل کلیندامایسین (Clindagel) یا استفاده از محلول، تامپون یا لوسیون کلیندامایسین و اریترومایسین نیز در درمان روزاسه موثر هستند اما تاثیرشان از مترونیدازول کمتر است.

داروهای خوراکی

درمان روزاسه با داروهای خوراکی مخصوصا برای کنترل پاپول ها و پوستول موثرتر از داروهای موضعی است. از جمله داروهای درمانی خوراکی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • تتراسایکلین (Tetracycline) با دوز ۵۰۰ میلی گرم دوبار در روز.
  • اریترومایسین (Erythromycin) با دور ۵۰۰ میلی گرم دوبار در روز.
  • داکسی سایکلین (Doxycycline) با دوز ۱۰۰ میلی گرم دوبار در روز.
  • مینوسایکلین (Minocycline) با دوز ۱۰۰ میلی گرم دوبار در روز.

طی یک دوره ۲ تا ۴ هفته ای درمان با آنتی بیوتیک های خوراکی بالا، معمولا پوستول ها کنترل می شوند. در بسیاری از موارد، این حالت سپس به مقادیر پایین تر پاسخ می دهد. برای موارد مقاوم به درمان، می توان از مترونیدازول خوراکی با دوز ۲۵۰ میلی گرم استفاده نمود.

صابون مناسب

استفاده از صابون های مناسب می تواند برای درمان بیماری بسیار موثر باشد. صابون های حاوی سولفاستامید ۱۰ درصد و سولفور ۵ درصد بهترین صابون برای درمان روزاسه محسوب می شوند.

درمان با طب سنتی و گیاهان دارویی

استفاده از ماسک های گیاهی می تواند در کنترل بیماری مفید باشد اما به هیچ عنوان نباید جایگزین درمان اصلی بیماری شوند. از جمله ماسک های گیاهی و دمنوش های گیاهی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • ماسک برگ بابونه.
  • ماسک چای سبز.
  • ماسک اسطوخودوس.
  • ماسک جوی دو سر.
  • دمنوش شنبلیله.

درمان روزاسه چشمی

علائم چشمی در این بیماری با آنتی بیوتیک های خوراکی درمان می شوند. پس از بهبود بیماری باید مصرف داروها را متوقف یا به تدریج قطع کرد. میزان پاسخ دهی پس از درمان قابل پیش بینی نیست. بیماری راجعه را باید درمان نمود، سپس باید مقدار دارو را به تدریج به حداقلی که کنترل کافی ایجاد کند کاهش داد. برای موارد مزمن و راجعه یا مواردی که به درمان پاسخ نمی دهند، باید از داروی ایزوترتینوئین نظیر آکوتان، روآکوتان یا دکوتان به مدت ۲۰ هفته استفاده کرد.

درمان رینوفیما با لیزر

رینوفیما با روش جراحی الکتریکی (الکتروسرجری)، جراحی با لیزر دی اکسید کربن، و جراحی پلاستیک درمان می شود.

نکات مهم

  • در موارد نادری، این بیماری می تواند با ضایعات گرانولوماتو تظاهر کند که به آن روزاسه گرانولوماتو گفته می شود و بسیار شبیه لوپوس یا سارکوئیدوز است. بیماران ممکن است به ادم یا ورم طولانی مدتی در صورت دچار شوند که به ادم توپر (جامد) موسوم است. در تحقیقاتی که صورت گرفته، تاثیر ژل کروموفور در کنار فوتوتراپی در درمان این بیماری تایید شده است.
  • اگر بیمار پس از درمان دراز مدت و مستمر با استروئید موضعی، مصرف این کرم را قطع کند، ضایعات پوستی شبیه این بیماری ایجاد شده که به آن روزاسه استروئیدی گفته می شود. در نتیجه، شعله وری سریع و شدیدی همراه با پاپول ها و پوستول ها رخ می دهد. در این هنگام، بیمار استفاده از داروی مسبب را مجددا از سر می گیرد و در نتیجه این چرخه معیوب تکرار می شود.


:: برچسب‌ها: بیماری , پوستی , روزاسه , آکنه روزاسه , ,
:: بازدید از این مطلب : 60
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 23 فروردين 1401 | نظرات ()
بیماری لیکن پلان مویی
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری لیکن پلان مویی

لیکن پلانوپیلاریس یا لیکن پلان فولیکولار (به انگلیسی: Lichen Planopilaris – Follicular Lichen Planus) یک بیماری التهابی بوده که با ریزش مو دائمی و پیشرونده در سر مشخص می شود. نوع کلاسیک این بیماری با نام لیکن پلان فولیکولار یا لیکن پلان مویی هم شناخته می شود. در این مقاله به بررسی علت، علائم، تشخیص و درمان لیکن پلان مویی می پردازیم.

چه کسانی به لیکن پلانوپیلاریس یا لیکن پلان مویی مبتلا می شوند؟

لیکن پلانوپیلاریس معمولا زنان جوان را درگیر می کند، هر چند که در هر سنی ممکن است ایجاد شود. لیکن پلان مویی معمولا هم زمان با لیکن پلان پوستی، ناخن و دهانی ایجاد می شود و با درگیری فولیکول های مو باعث ریزش موی دائمی می شود.

[readmore]بیماری لیکن پلان از علائم تا درمان[/readmore]

علت لیکن پلان مویی چیست؟

علت بیماری به خوبی مشخص نشده است، اما از آنجایی که لیکن پلان نوعی بیماری التهابی و خودایمنی است، می توان علل ژنتیکی و محیطی را در ایجاد آن دخیل دانست.

علائم لیکن پلان مویی یا لیکن پلان فولیکولار چیست؟

لیکن پلانوپیلاریس معمولا با وجود مناطق سفید رنگی از پوست سر که در اثر ریزش مو ایجاد شده اند مشخص می شود. در مناطق درگیر، هیچ فولیکول مویی مشاهده نمی شود.

در کناره های این ضایعات ممکن است پوسته ریزی و قرمزی اطراف فولیکول های مو دیده شود. همچنین مو ها به آسانی کنده می شوند. ممکن است ضایعات در ابتدا کوچک و متعدد باشند که به هم وصل شده و ضایعات بزرگتری را ایجاد می کنند. بیماری در حاشیه ی ضایعات پوست سر فعال تر است.

در لیکن پلان مویی معمولا ریزش مو در ناحیه ی جلوی سر اتفاق می افتد.

بیمار مبتلا به لیکن پلان فولیکولار ممکن است از موارد زیر شکایت داشته باشد:

  • خارش.
  • درد.
  • حساسیت به لمس یا تندرنس.
  • احساس ناراحتی.
  • سوزش سر.

لیکن پلان فولیکولار معمولا به تدریج و موذیانه پیشرفت می کند (البته در موارد نادری ممکن است بصورت ناگهانی ایجاد شود) و باعث ریزش موی کل سر نمی شود.

تشخیص لیکن پلان مویی یا فولیکولار چگونه انجام می شود؟

ابتدا باید شرح حال کاملی از بیمار گرفته شود و سپس بطور دقیق بیمار مورد معاینه قرار گیرد. از آنجایی که ابتلای همزمان به لیکن پلان پوستی و مخاطی شایع است بنابراین حتما باید سایر نواحی بدن و از جمله دهان و ناخن ها به خوبی بررسی شوند.

[readmore]پیتریازیس روزه آ چیست؟[/readmore]

پوسته ریزی و قرمزی اطراف فولیکول های مو و ریزش پچی مو ها که معمولا همراه با سوزش و خارش پوست سر است به نفع تشخیص بیماری است. تشخیص لیکن پلان مویی با نمونه برداری یا بیوپسی از ضایعات پوسته ریزی دهنده و قرمز در نواحی ریزش دهنده مو قطعی می شود.

نمونه برداری از مناطقی از پوست سر که دچار اسکار شده اند کمکی به تشخیص نمی کند و حتما باید بیوپسی از حاشیه ضایعات گرفته شود زیرا بیماری در این نواحی فعال است.

ایمونوفلورسانس در فاز فعال بیماری نشان دهنده ی وجود Anti-IgA و Anti-IgM در مناطق درگیر است.

درمان لیکن پلان مویی یا لیکن پلانوپیلاریس

درمان این بیماری پوستی دشوار است و باید به سرعت انجام شود هر چند که ریزش مو دائمی و با ایجاد اسکار بوده و حتی با درمان مناسب هم مو ها دوباره رشد نمی کنند.

هدف از درمان لیکن پلان فولیکولار، کاهش سرعت پیشرفت بیماری و از بین بردن علائم است. ریزش مو ممکن است پس از درمان نیز با سرعت کمتری ادامه پیدا کند.

خط اول درمان لیکن پلان مویی، استفاده از داروهای ضد التهابی زیر است:

  • کورتیکواستروئید (کورتون و پردنیزون یا پردنیزولون) موضعی، خوراکی یا تزریقی به درون ضایعات.
  • داکسی سیکلین و یا تتراسیکلین نیز به دلیل خاصیت ضدالتهابی ممکن است مورد استفاده قرار گیرند.

داروهای ضدالتهابی قوی

در صورت عدم پاسخ به درمان با کورتون، می توان از داروهای زیر استفاده کرد:

  • هیدروکسی کلروکین (Hydroxychloroquine).
  • متوتروکسات (Methotrexate).
  • سیکلوسپورین (Cyclosporine).
  • میکوفنولات موفتیل (Mycophenolate mofetil): معمولا در موارد مقاومت به هیدروکسی کلروکین و سیکلوسپورین استفاده می شود.
  • پیوگلیتازون (Pioglitazone)

سایر داروهای مورد استفاده برای درمان لیکن پلان مویی:

  • داپسون (Dapsone).
  • تالیدومید (Thalidomide).

پاسخ به درمان در بیماران مختلف متفاوت است، اما پزشک انتظار دارد که ریزش مو کاهش یافته و علائم اذیت کننده ی بیماری نظیر خارش و سوزش از بین بروند.

آیا کاشت مو و رشد مجدد موها در لیکن پلان مویی امکان پذیر است؟

درمان دارویی برای رشد مجدد مو

متاسفانه درمان دارویی و استفاده از لوسیون های مو برای رشد مجدد مو ها در لیکن پلان مویی تاثیری ندارند و رشد مجدد موها در مناطقی از سر که دچار اسکار شده با درمان دارویی در حال حاضر غیرممکن است و متاسفانه هنوز هیچ دارویی برای درمان ریزش مو در لیکن پلانوپیلاریس معرفی نشده است.

کاشت مو

در گذشته کاشت مو در مناطقی از سر که دچار اسکار شده اند غیر ممکن بود زیرا این مناطق دچار تغییرات دژنراتیو شده و با کاهش عروق خونی (واسکولاریتی) همراه هستند. همچنین مناطقی از سر که می توان از آن ها برای برداشت فولیکول مو استفاده کرد دچار اسکار شده و عملا از بین می رفتند و تعداد کافی فولیکول مو برای پوشش بافت اسکار وجود نداشت. به همین دلیل کاشت مو در این مناطق بسیار دشوار و در عین حال رضایت بخش نبود. اما اخیرا در چندین مقاله از کاشت موفقیت آمیز مو در مناطقی از سر که در اثر لیکن پلان مویی دچار اسکار شده بودند خبر دادند. در ادامه به بررسی این مقالات می پردازیم:

در مقاله ای که در سال 2016 منتشر شد ، از کاشت موفقیت آمیز مو در افراد مبتلا به لیکن پلانوپیلاریس خبر داد. بیماری که تحت کاشت مو قرار گرفته بود فردی 24 ساله بود که به لیکن پلان مویی غیرفعال مبتلا بود و دارای ضایعاتی با قطر 2 میلی متر تا 5 سانتی متر در مناطق مختلف سر، از جمله لوب فرونتال، پاریتال و گیجگاهی بود. بیمار از 2 سال قبل هیچ درمانی برای بیماری خود دریافت نکرده بود.

فرد مبتلا به لیکن پلان مویی با مناطق اسکار در سر

در ابتدا طی یک فرآیند آزمایشی کاشت مو، 50 گرافت مو از مناطق سالم در پشت سر برداشت شد و با روش Stick and Place در مناطقی از جلوی سر که بافت اسکار وجود داشت کاشته شد. بعد از این فرآیند، 80 درصد از فولیکول های کاشته شده به خوبی رشد کردند.

برداشت فولیکول های مو از منطقه سالم در پشت سرکاشت فولیکول های برداشت شده در مناطقی که دچار ریزش مو شده بودند

10 ماه پس از موفقیت فرآیند آزمایشی کاشت مو، 850 گرافت مو از سایر مناطق سالم و ریش بیمار برداشت شد و در مناطقی از سر که دچار اسکار شده بودند کاشته شد. در نهایت بیش از 80 درصد از فولکول های کاشته شده به خوبی رشد کردند.

در طی این فرآیند، پیش از هربار عملیات کاشت مو، پلاسمای حاوی پلاکت (Platelet Rich Plasma or PRP) بصورت داخل جلدی به ناحیه دچار اسکار تزریق می شد.

در کل می توان گفت که آینده درخشانی برای کاشت مو در درمان لیکن پلانوپیلاریس وجود دارد و به زودی روش هایی ارزان و سریع برای رشد مجدد مو در بیماران مبتلا به لیکن پلان مویی عرضه می شوند.



:: برچسب‌ها: بیماری , لیکن پلان مویی , پوست , پزشکی ,
:: بازدید از این مطلب : 58
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 23 فروردين 1401 | نظرات ()
بیماری پوستی لیکن پلان
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

لیکن پلان جزو بیماری های پوستی پاپولواسکواموس است و یک بیماری خارش دار بوده که پوست و مخاط از جمله دهان ومو را درگیر می کند. در ادامه به بررسی این بیماری، علائم، تشخیص و درمان لیکن پلان و نیز پمادها و تاثیر رژیم غذایی و داروهای گیاهی و طب سنتی را در این بیماری مورد بررسی قرار می دهیم.

بیشتر بیماران بین 30 تا 60 سالگی به این بیماری مبتلا می شوند و در کودکان کمتر از 5 سال و افراد مسن بسیار نادر است همچنین بالغ بر 10 درصد بیماران سابقه فامیلی مثبتی از لیکن پلان دارند که می تواند نشان دهنده نقش عوامل ژنتیکی در ایجاد بیماری باشد.

علت بیماری لیکن پلان چیست؟

علت بیماری نامشخص است اما ممکن است یک بیماری خودایمنی ناشی از سلول های T باشد. همچنین عوامل زیر در ایجاد آن نقش دارند:

  • سابقه خانوادگی: در ۱۰ درصد از مبتلایان وجود دارد.
  • بیماری کبدی: لیکن پلان با هپاتیت C مرتبط است.
  • علل دارویی لیکن پلان: پنی سیلین، طلا، متیل دوپا، کلروکین و تماس با مواد شیمیایی فیلم سازی می توانند ضایعاتی شبیه به لیکن پلان بوجود آورند که به آن ها بثورات لیکنوئید گفته می شود.

اشکال مختلف بیماری

لیکن پلان پاپولی

شایع ترین شکل بیماری است که در آن پاپول ها روی سطوح فلکسور مچ دست ها و ساعدها، مچ پاها و ناحیه کمر تشکیل می شوند.

لیکن پلان هیپرتروفیک

ضایعات پوستی که پایدار باقی می مانند ضخیم تر می شوند و به رنگ قرمز تیره در می آیند. این ضایعات اکثرا روی ساق پاها تشکیل می شوند.

پاپول ها با الگوهای متفاوتی تجمع پیدا می کنند و وزیکول ها یا تاول هایی ممکن است ایجاد شوند. تغییر رنگ پایدار قهوه ای پس از بهبود ضایعات باقی می ماند. ممکن است در نوع هایپرتروفیک، کارسینوم سلول سنگفرشی (SCC) ایجاد شود.

لیکن پلان مخاطی

شایع ترین شکل بیماری مخاطی، نوع غیراروزیو (سایشی) همراه با الگوی سفید تورمانند است. این نوع بیماری ممکن است سایشی یا اروزیو شده که به شدت دردناک است. ضایعات دهانی معمولا مخاط گونه و کناره های طرفی زبان را درگیر می کنند.

این ضایعات ممکن است گسترش پیدا کنند و قسمت مخاطی لب را درگیر نمایند ولی به ندرت از حاشیه قرمز لب (ورمیلیون) فراتر می روند.

علائم بیماری لیکن پلان چه هستند؟

این بیماری دارای ۵ ویژگی است که عبارتند از:

  • خارش دار.
  • مسطح.
  • چندضلعی.
  • ارغوانی رنگ یا بنفش.
  • پاپول.

علائم پوستی

علائم لیکن پلان پوستی به صورت پاپول های خارش دار و چند ضلعی صاف و به رنگ بنفش ارغوانی می باشد. ضایعات ابتدایی و جدید بصورت یک پاپول 2 تا 10 میلی متری با قله صاف و کناره های نامنظم و زاویه دار بوده که به رنگ صورتی تا سفید اند ولی با گذشت زمان، ارغوانی (بنفش) می شوند.

در سطح ضایعات شبکه تور مانند سفیدی مشاهده می شود که به آن خطوط ویکهام (استریا ویکهام) گفته می شود. با ریختن روغن ایمرسیون، این ضایعات بهتر دیده می شوند. خارش علامت شایعی است ولی در ۲۰ درصد از مبتلایان به این بیماری پوستی، خارش وجود ندارد.

البته در مجموع شکل های متعددی از این بیماری وجود دارد که در افراد مختلف متفاوت است.

[readmore]بیماری پوستی پسوریازیس از علائم تا درمان[/readmore]

شایع ترین مناطق درگیر در این بیماری عبارتند از: سطوح فلکسور مچ و ساعد یا ساق پا و قوزک پا.

علائم ضایعات دهانی

ضایعات مخاطی دهان در این بیماری اکثرا به شکل خطوط رتیکولار سفید رنگ دیده می شوند که غیراروزیو (غیر زخمی) هستند. ضایعات زخمی در دهان دردناک بوده و ممکن است نشان دهنده سرطان دهان (SCC دهان) باشند. علائم دهانی بیماری ممکن است به تنهایی یا همراه با علائم پوستی باشند.

علائم لیکن پلان مویی و ناخنی

در بیماری فولیکولار ، پاپول ها بر پایه فولیکول روی پوست سر ایجاد می گردند. در این نوع بیماری، ریزش مو دائمی همراه با اسکار یا جای زخم دیده می شود. (آلوپسی اسکارگذار)

[readmore]لیکن پلان مویی یا لیکن پلانوپیلاریس از علائم تا درمان[/readmore]

علائم درگیری ناخن

ده درصد از بیماران با لیکن پلان پوستی، تغییرات ناخن دارند اما تغییرات ناخن ممکن است در نبود بیماری پوستی نیز رخ دهند.

علائم اختصاصی درگیری ناخن در این بیماری شامل نازک شدن و فرورفتگی های طولی و ایجاد شقاق است. درصورت عدم درمان بیماری ممکن است اسکار و ناخنک تشکیل شود.

تشخیص بیماری لیکن پلان چگونه انجام می شود؟

اساس تشخیص بیماری، علائم بالینی است. در هنگام معاینه باید به مخاط دهان، ناخن و موها توجه شود. در نهایت بیوپسی از ضایعات، تشخیص را تایید می کند.

التهاب پوست در بیمارانی که دارای پوست تیره هستند معمولا محو و مبهم است و ممکن است تشخیص بیماری را دشوار کند. در این موارد باید به مورفولوژی و نحوه توزیع ضایعات دقت کرد.

تشخیص افتراقی لیکن پلان

در صورت وجود بثورات لیکنوئید بدون خارش که شبیه به لیکن هستند باید سیفلیس مرحله دوم ، لوپوس اریتماتوز سیستمیک ، مایکوباکتریوم آتیپیک و سارکوئیدوز مورد شک قرار گیرند. همچنین بیماری های پسوریازیس و پیتریازیس روزه نیز جزو بیماری های اریتماتواسکواموس هستند که علائم نسبتا مشابهی ایجاد می کنند.

بهترین راه درمان بیماری لیکن پلان چیست؟

استروئیدهای موضعی (کورتون موضعی) اساس درمان این بیماری هستند. در ضایعات کوچک از کورتون موضعی قوی مثب کلوبتازول و فلوئوسینولون استفاده می شود ولی در ضایعات وسیع باید این ترکبیات رقیق شوند.

آنتی هیستامین ها در صورت خارش مورد استفاده قرار می گیرند. (هیدروکسی زین).استروئیدهای خوراکی (کورتون خوراکی).

اگر ضایعات وسیع با خارش شدید، لیکن پلان مویی و تخریب شدید ناخن و ضایعات مخاطی زخمی (نظیر لیکن پلان واژن) باشند باید از کورتون های خوراکی استفاده کرد. در این موارد از ۲۰ میلی گرم کورتیکواستروئید در روز به مدت ۶ هفته استفاده می شود و سپس به تدریج کاهش می یابد.

در درمان نوع هیپرتروفیک از پانسمان بسته استروئید یا تزریق داخل ضایعه استفاده می شود.

سایر داروهای درمانی:

  • متوتروکسات.
  • آزاتیوپرین.
  • سیکلوسپورین.
  • میکوفنولات موفتیل (مایکوفنولات موفتیل).
  • PUVA و اشعه UVB.

مواردی که ارجاع بیمار لازم است

  • طاسی سر همراه با اسکار.
  • درگیری اروزیو مخاط و موارد مقاوم به درمان را باید به متخصص بیماری های پوست ارجاع داد تا تدابیر لازم اتخاذ شوند.
  • ارجاع به متخصص گوارش برای کنترل عفونت هپاتیت C لازم است.

سیر و پیش آگهی بیماری لیکن پلان چطور است؟

بیماری معمولا در عرض یک سال بهبود پیدا می کند. اما نوع هیپرتروفیک و مواردی که مو و ناخن درگیر هستند معمولا سال ها ادامه می یابند.

پرسش و پاسخ

۱- آیا طب سنتی و طب سوزنی در درمان بیماری مفید هستند؟ اگر از گیاهانی استفاده شود که ضد التهاب باشند ممکن است باعث تسکین علائم گردد با این حال توصیه می کنیم که قبل از استفاده از طب سنتی یا سوزنی یا گیاهان دارویی با پزشک خود مشورت کنید.

۲- درمان لیکن پلان چقدر طول می کشد؟ طول درمان بستگی به شدت بیماری دارد. معمولا در بیشتر مواقع بیماری در عرض یک سال بهبود پیدا می کند اما لیکن پلان مویی و ناخن ممکن است سال ها ادامه یابند.

۳- بهترین پماد درمان لیکن پلان چیست؟ پماد های مختلفی برای درمان بیماری وجود دارد. همانطور که در قسمت “درمان” گفته شد، اساس درمان؛ استفاده از پمادهای حاوی کورتون است.

۴- رژیم غذایی برای درمان این بیماری وجود دارد؟ در کتب پزشکی رژیم غذایی خاصی ذکر نشده است اما استفاده از رژیم غذایی گیاهی که باغث کاهش التهاب شود ممکن است مفید باشد.

۵- من لیکن پلان دارم چه کنم ؟ اولین توصیه ما به شما این است که نترسید ! لیکن پلان بیماری کشنده یا ناتوان کننده ای نیست. اما باید تحت درمان مناسب زیر نظر پزشک قرار گیرد بنابراین در اولین فرصت به پزشک مراجعه نمایید.

۶- آزمایش مخصوص لیکن پلان چیست ؟ این بیماری آزمایش مخصوصی ندارد و تشخیص بر اساس علائم بالینی انجام می شود. در صورتی که پزشک به تشخیص شک داشته باشد ممکن است از پوست نمونه برداری کرده و برای پاتولوژی ارسال کند.



:: برچسب‌ها: بیماری , پوستی , لیکن پلان ,
:: بازدید از این مطلب : 56
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 23 فروردين 1401 | نظرات ()
بیماری سینوزیت
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

در بسیاری از افراد، بیماری سینوزیت موجب آزار و اذیت آن ها در فصول گرم (آلرژی و آلرژن ها) و علی الخصوص سرد سال می شود، بیماری سینوزیت که با تورم سینوس ها همراه است و به دلیل وجود محرک هایی نظیر آلرژی، عفونت و ویروس ترشحات آن افزایش می یابد، این ترشحات در حفره های سینوسی جمع شده و به دلیل تورم ناشی از سینوزیت، مسیر خروجی جهت تخلیه این ترشحات بسته می شود و فشار همراه با درد به سینوس ها و محیط اطراف آن وارد می شود، درد های ناشی از فشار تجمع ترشحات سینوسی بیماران را کلافه می نماید چراکه در بسیاری موارد سینوزیت مزمن دیگر به دارو و آنتی بیوتیک ها پاسخ نمی دهد و شستشوی بینی و... نیز کارساز نیست، در این جا سوالی مطرح است مبنی بر این که سینوزیت با جراحی آندوسکوپی سینوس درمان پذیر است؟ چراکه در این شرایط پزشک انجام جراحی آندوسکوپی سینوس را پیشنهاد می دهد، در ادامه با توجه به تخصص دکتر مجید نصیری در آندوسکوپی سینوس از تجربیات درمانی ایشان در خصوص سینوس و آندوسکوپی سینوس نکاتی را عنوان خواهیم کرد.

سینوزیت چیست؟

سینوس ها حفره های تو خالی هستند که در ناحیه ی پیشانی، بین چشم ها، مابین فک و پشت بینی واقع شده اند، داخل سینوس ها از غشای مخاطی تشکیل شده که با موهای ریزی بنام مژک احاطه شده، این مژک ها بخشی از سیستم ایمنی بدن میباشد که  در مواجهه  با باکتری ها و غبار و... آنها را درخود نگاه داشته و با انتقال آن به انتهای حفره بینی ،موجب خروج آنها می شوند. در زمانیکه مخاط درونی سینوس ها بر اثر آلرژی یا عوامل دیگر دچار تورم میشود، این ترشحات امکان تخلیه و خروج پیدا نمیکنند و در نتیجه مخاط آلوده مجدداً به داخل سینوس برگشته و موجب سینوزیت می شود.

علائم سینوزیت چیست؟

  • افزایش ترشحات سینوس و آبریزش بین به رنگ سفید یا سبز از علائم سینوزیت است
  • اختلال در تنفس به دلیل تورم سینوس و مجاری تنفسی از علائم سینوزیت است
  • ایجاد درد در ناحیه صورت، پیشانی، اطراف چشم از علائم سینوزیت است
  • کاهش حس چشایی و بویایی از علائم سینوزیت است
  • بوی بد دهان و تلخی زبان از علائم سینوزیت است
  • درد فک و دندان درد از علائم سینوزیت است
  • ترشحات پشت حلق و ترشح بینی از علائم سینوزیت است

چه زمانی آندوسکوپی سینوس لازم است؟

حال این سوال ایجاد می شود که چه زمان آندوسکوپی سینوس لازم است؟ پزشک، بنا بر معایناتی که از بیمار انجام می دهد، جهت تشخیص بهتر به تست های گوناگونی نیاز دارد، عکس برداری، ام آر آی، سی تی اسکن از جمله تست هایی است که پزشک در صورت نیاز درخواست می کند، در این میان آندوسکوپی سینوس به جهت دقت بالا، عدم داشتن محدودیت استفاده برای بیماری های قلبی، خانم های باردار و... و نداشتن عوارض پرتویی در بیماران، از اهمیت و ارزش بیشتری برخوردار است. پزشک متخصص گوش و حلق و بینی با مشاهده علائم سینوزیت، جهت بررسی بهتر و شروع درمان نیازمند انجام آندوسکوپی سینوس است تا به وسیله آن وضعیت سینوس ها، بینی، مجاری تنفسی و... را بررسی نماید و هر گونه اختلال و اشکال در ساختمان بینی را به وسیله آن رصد نماید.

جراحی آندوسکوپی سینوس چیست؟

همان طور که پیش تر توضیح داده شد، سینوزیت موجب افزایش ترشحات سینوسی می شود و صرف نظر از علت این افزایش ترشحات که در مقاله ای به طول کامل به آن پرداختیم، با تجمع و عدم امکان خروج از سینوس به دلیل غلظت، در سینوس ها، صورت و... ایجاد درد می نمایند و به این جهت بیمار با شکایت از درد صورت، دندان، پیشانی یا سردرد های سینوسی به پزشک مراجعه می کند، در برخی موارد که سینوزیت مزمن باشد تجویز آنتی بیوتیک و شستشوی بینی و سینوس تاثیری در بهبود بیمار نخواهد داشت، در چنین شرایطی که بیمار به درمان های کنترلی و دارویی پاسخ مناسبی نمی دهد، جراحی آندوسکوپی سینوس تجویز می گردد. جراحی آندوسکوپی سینوس، عملی است که به وسیله آندوسکوپ انجام می شود و با وارد نمودن آن به سینوس ها، کمک به رفع مشکل بیمار اعم از تخلیه ترشحات، باز نمودن مجرای خروجی سینوس ها، رفع اختلال در ساختمان سینوس و مجاری تنفسی می شود.
به گفته دکتر مجید نصیری متخصص گوش و حلق و بینی، دارای تخصص در آندوسکوپی سینوس، لازم است بدانید این درمان (جراحی آندوسکوپی سینوس) در نوع درمان های کنترلی سینوزیت می باشد، با توجه به این که سینوزیت درمان خاصی ندارد و تمامی درمان هایی که توسط پزشکان توصیه می شود، درمان های کنترلی یا پیش گیرانه است، این درمان حل کننده مشکل سینوزیت نخواهد بود و در صورت عدم توجه به توصیه های پس از انجام جراحی آندوسکوپی سینوس، این بیماری مجدداً عود کرده و با افزایش ترشحات سینوس و غلظت آن، شرایط مشابه قبل ایجاد می نماید، لذا  می بایست در گام اول علت سینوزیت در بیمار کشف شده، درمان های لازم صورت گیرد و سپس جراحی آندوسکوپی سینوس انجام شود تا پس از آن بیمار با شستشوی مرتب سینوس ها و پیشگیری از عوامل محرک سینوس ها و بیماری سینوزیت، سلامتی را تجربه کند و درمانی موفقیت آمیز داشته باشد.



:: برچسب‌ها: بیماری , سینوزیت ,
:: بازدید از این مطلب : 45
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : پنج شنبه 11 فروردين 1401 | نظرات ()
بیماری گزروفتالمی
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری گزروفتالمی

آیا تا به حال با خود فکر کرده اید چرا چشم هایتان خشک میشود؟ جالب است بدانید امروزه بسیاری به خشکی چشم مبتلا هستند.
گزروفتالمی (به یونانی : Xerophthalmia) به معنای چشم خشک نام یک بیماری است که بر اثر کمبود ویتامین آ به وجود می‌آید و دومین بیماری مهم ناشی از سوء تغذیه است. که باعث موارد زیر می‌شود :

  • تغییرات بافتی ملتحمه، قرنیه و گاهی شبکیه
  • مشکلات بیوفیزیکی سلولهای میله ای
  • اختلال درعملکرد سلولهای مخروطی شبکیه

نشانه‌های چشمی گزروفتالمی

  • شب کوری
    شب کوری (Nyctalopia) یک اختلال بینایی است. در شب کوری، دید در تاریکی یا شب، به صورت غیر عادی مختل می‌شود.
    تنها دید ضعیف در شب مشکل افراد مبتلا به شب کوری نیست بلکه این افراد، هنگامی که از یک محیط روشن به یک محیط کم نورتر می‌روند، برای تطابق دید، نیاز به زمان طولانی تری نسبت به افراد معمولی دارند.
  • خشک شدن ملتحمه
    سفیدی چشم با پرده نازکی به نام ملتحمه پوشیده شده است که ترشحات مخاطی را برای پوشاندن و نرم کردن سطح چشم تولید می کند.
    این پرده به طور طبیعی حاوی عروق خونی ظریفی است که با بررسی دقیق، قابل مشاهده اند.
    در صورت تحریک یا التهاب ملتحمه، عروق خونی آن مشخص تر می شوند و چشم، قرمز به نظر می رسد.
  • خشک شدن قرنیه
    خشکی چشم علاوه بر آنکه در فرد احساس ناراحتی ایجاد می‌کند در صورتیکه شدید باشد ممکن است باعث ایجاد لک قرنیه و کاهش دید دائمی شود
  • زخم و نرم شدن قرینه
    خراشیدگی قرنیه نوعی پارگی یا ساییدگی روی قرنیه شما است. قرنیه شفاف است و از روزنه جلوی چشم محافظت می‌‌کند و دقیقا بر روی بخش رنگی چشم شما (که عنبیه نامیده می شود) قرار دارد.
  • خشکی بطن چشم

علت بیماری

  • بیماریهای روماتیسمی (اسکلرودرمی، سندروم شوگرن، آرتیت روماتویید)
  • کمبود ویتامین آ
  • تراخم
  • لاگوفتالموس (افتادگی پلک)

راه های پیشگیری

  • غنی سازی
  • خدمات اولیه بهداشتی
  • بازتوانی تغذیه


:: برچسب‌ها: بیماری , گزروفتالمی ,
:: بازدید از این مطلب : 54
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : چهار شنبه 10 فروردين 1401 | نظرات ()
بیماری انتروپیون چشم
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری انتروپیون چشم

آنتروپیون یا به عبارتی دیگر درون‌چرخش یک بیماری است که غالبا دراثر برگشتن پلک به طرف داخل چشم ایجاد می‌شود ودرنتیجه آن مژهها در روی قرنیه قرار میگیرند. این بیماری گاها یک نقص ارثی به حساب می آید. این اختلال بیشتر در پلک پایینی به چشم می خورد.

از جمله علائم این بیماری می توان به التهاب‌ چشم‌ (تورم‌، قرمزی‌، درد و اشک‌ریزش‌ زیاد) که‌ در اثر ساییده‌ شدن‌ پلکِ به‌ داخل‌ چرخیده‌ و مژه‌ها به‌ قرنیه ایجاد می‌شود.

علت بروز بیماری

از جمله علل بروز این بیماری می تواند به موارد زیر اشاره کرد:

  • سست‌ شدن‌ بافت‌ حمایت‌ کننده‌ از پلک‌، همراه‌ با کشیده‌ شدن‌ عضلات‌ پلک‌ به‌ سمت‌ داخل‌
  • التهاب‌ مزمن‌ چشم‌ (از جمله‌ آلرژی‌)، که‌ باعث‌ ایجاد بافت‌ جوشگاهی‌ در پلک‌ می‌شود.

درمان بیماری

بهتر است روزانه‌ چندین‌ بار روی‌ پلک‌ها کمپرس‌ گرم‌ بگذارد تا التهاب‌ و ناراحتی‌ کاهش یابد. برای‌ آماده‌ کردن‌ کمپرس‌ این‌ گونه‌ عمل‌ کنید:

  • مقداری‌ آب‌ گرم‌ را در یک‌ ظرف‌ تمیز بریزید.
  • یک‌ پارچه‌ تمیز را در آب‌ خیس‌ کنید. آنقدر آن‌ را بچلانید تا تقریباً خشک‌ شود.
  • پارچه‌ گرم‌ و مرطوب‌ را به‌ مدت‌ ۱۵-۱۰ دقیقه‌ روی‌ چشم‌ بسته‌ قرار دهید.
  • پارچه‌ را مرتباً خیس‌ کنید و بچلانید تا مرطوب‌ بماند.
  • اگر در معرض‌ باد یا آلاینده‌ها قرار می‌گیرید، از عینک‌ یا چشم‌بندهای‌ عینک‌ مانند برای‌ محافظت‌ از چشم استفاده‌ کنید.
  • معمولاً یک‌ جراحی‌ کوچک‌ برای‌ رفع‌ مشکل‌ انجام‌ می‌گیرد.

انواع بیماری

  • انتروپیون مادرزادی
  • انتروپیون عودکننده یا انتروپیون اسپاستیک
  • انتروپیون سیکاتریکال

جالب است بدانید شایع ترین نوع بیماری از نوع سیکاتریکال می باشد و بیشتر در رده سنی ۴۷ تا ۶۹ سال مشاهده شده است.

درمان دارویی

استفاده‌ از اشک‌ مصنوعی‌ تا زمان‌ جراحی‌

آنتی بیوتیک در صورت‌ وجود عفونت‌

باید توجه داشته باشید اگر شما یا یکی‌ از اعضای‌ خانواده‌ تان علایم‌ انتروپیون‌ را دارید.
یا در صورتی که یکی‌ از موارد زیر پس‌ از جراحی‌ رخ‌ دهد باید به پزشک مراجعه کنید:

  • درد چشم‌، قرمزی‌، و حساسیت‌ به‌ نور
  • تغییرات‌ بینایی‌ به‌ هر صورت‌


:: برچسب‌ها: بیماری , انتروپیون , چشم ,
:: بازدید از این مطلب : 51
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : چهار شنبه 10 فروردين 1401 | نظرات ()
بیماری عفونت چشم
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری عفونت چشم

اگر روزی چشم شما دچار اختلال شود، بخش عمده ای از زندگی تان را با مشکل مواجه می کند.
یکی از شایع ترین اختلالاتی که ممکن است در چشم پدید آید، عفونت چشم است.

    رنگ سفید کره چشم، صورتی یا قرمز رنگ می شود.
    ترشحات سبز، زرد یا سفید رنگ در گوشه چشم جمع می شود.
    مرتب از چشم اشک می آید.
    هنگام پلک زدن احساس می شود که چیزی مثل سنگ ریزه یا شن و ماسه، در چشم وجود دارد.
    پلک ها هنگام خواب خشک می شوند.
    در ناحیه پلک ها، ورم به چشم می خورد.
    یک توده دردناک و کوچک قرمز رنگ در ریشه مژه ها احساس می شود.
    در بعضی موارد به خصوص در عفونت ویروسی چشم ممکن است تب،
    گلودرد و علایم سرماخوردگی نیز همراه این نشانه‌ها باشد.

پیشگیری

عفونت چشم به راحتی از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. بنابراین اگر کسی که زیاد با او در تماس هستید،
مثل اعضای خانواده، به عفونت چشمی مبتلا می باشد،شما می توانید از راه های زیر از مبتلا شدن به آن پیشگیری کنید:

دست های خود را با آب و صابون بشویید. این کار در عین راحت بودن، موثرترین راه برای جلوگیری از انتقال عفونت چشمی می باشد.
دست ها مرتبا در تماس با آلودگی های باکتریایی و ویروسی و قارچی قرار می گیرند و باید قبل از تماس با چشم، آنها را شست.

از دست زدن به صورت و چشم های خود بپرهیزید.
اگر باید دارویی را به داخل چشم خود بریزید و یا کرمی را برای دور چشم خود استفاده کنید،
حتما قبل از این کار، دست های خود را با آب و صابون بشویید.

از آرایش کردن چشم پرهیز کنید و از برخورد لوازم آرایش با چشم جدا پرهیز کنید.
ممکن است مواد آرایشی فاسد شده باشند و یا مرغوب نباشند و چشم شما نسبت به آنها حساسیت داشته باشد.

لوازم بهداشتی شخصی خود را به فرد دیگری ندهید. حوله شخصی داشته باشید
و لوازمی مانند حوله، لباس و بالش خود را هر چند وقت یک‌بار بشویید.

در صورتی که عفونت چشمی دارید، هرگز از لنزهای چشمی استفاده نکنید و اگر لنزهای شما آلوده شده اند،
قبل از استفاده مجدد آنها را ضدعفونی کنید. در مورد نحوه ضدعفونی کردن لنزهای خود از پزشک سئوال کنید.

و بسیاری موارد دیگر …



:: برچسب‌ها: بیماری , عفونت , چشم ,
:: بازدید از این مطلب : 60
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : چهار شنبه 10 فروردين 1401 | نظرات ()
بیماری ام اس ms یا مولتیپل اسکلروزیس
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری ام اس ms یا مولتیپل اسکلروزیس

سؤالات متداول درباره ms

پاسخ به سوالات متداول شما درباره پیرامون بیماری ام اس (مولتیپل اسکلروزیس). همچنین اگر سوالی درباره این بیماری دارید می‌توانید در همین بخش آن را بپرسید. در صورتی که سوال مناسب و تکراری نباشد به لیست سوالات پاسخ داده شده اضافه خواهد شد.

آیا بیماری ام اس واگیر دار است؟

خیر، این بیماری واگیر دار نیست اما ریشه‌ی ژنتیکی دارد و ممکن است در اعضای یک خانواده دیده شود اما این طور نیست که اگر با فردی که ام اس دارد در تماس باشید شما نیز این بیماری را بگیرید.

آیا ام اس کشنده است؟

این سؤالی است که بسیاری از بیماران از ما می‌پرسند. این بیماری انواع مختلفی دارد و می‌تواند خفیف یا شدید باشد اما باید بدانید که ام اس کشنده نیست و در صورت دریافت مناسب می‌تواند کنترل شود.

آیا ام اس درمان قطعی دارد؟

خیر، در حال حاضر ام اس درمان قطعی ندارد. تمام داروهایی که برای این بیماری مورد استفاده قرار می‌گیرند می‌توانند روند بیماری را کند و تعداد حملات را کاهش دهند اما هیچ یک درمان قطعی این بیماری نیستند.

آیا ام اس ارثی است؟

این بیماری ریشه ژنتیکی دارد و در خانواده درجه اول بیمار شایع‌تر است اما به این معنی نیست که اگر پدر یا مادری به ام اس مبتلا بود، حتماً بچه‌ها نیز به این بیماری مبتلا می‌شوند.

آیا بیماری ام اس خطرناک است؟

این بیماری درصورتی که درمان نشود می‌تواند باعث ایجاد ناتوانی در فرد گردد و کیفیت زندگی فرد را مختل نماید. بنابراین ام اس می‌تواند بیماری خطرناکی باشد و باید درمان شود.

چه آزمایشی برای ام اس باید بدهیم؟

برای تشخیص ام اس ابتدا به علائم بیمار توجه می‌کنیم. در صورتی که علائم بیمار ما را به ابتلا به ام اس مشکوک کرد،‌ قدم بعدی انجام ام آر آی مغز و نخاع است. در صورتی که در ام آر آی پلاک‌های متعددی از ام اس دیده شد نیاز به هیچ آزمایش دیگری وجود ندارد و درمان آغاز می‌شود. اما در صورتی که یافته‌های کافی در ام آر آی وجود نداشت و ما همچنان به ام اس مشکوک بودیم باید مایع مغزی نخاعی که در عموم مردم به مایع کمر معروف است را نمونه‌گیری کرده و به آزمایشگاه بفرستیم و بر اساس آن ابتلا به ام اس را تشخیص دهیم.



:: برچسب‌ها: بیماری , ام اس , ms , مولتیپل اسکلروزیس ,
:: بازدید از این مطلب : 57
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 9 فروردين 1401 | نظرات ()

صفحه قبل 1 2 3 4 5 ... 154 صفحه بعد

آرشیو مطالب
ارديبهشت 1403
فروردين 1403
آذر 1402
آبان 1402
شهريور 1402
تير 1402
خرداد 1402
اسفند 1401
مرداد 1401
تير 1401
خرداد 1401
ارديبهشت 1401
فروردين 1401
آخرین مطالب
همه چیز درباره گوش درد، چگونه می توان درمان گوش درد را کرد؟
راهنمای خرید انواع سمعک ، نکات مهم در خرید سمعک
علت گوش درد و درمان آن
گوش درد نشانه چیست؟ ، روش درمان معجزه‌ آسای گوش درد
گوش درد ، علت، دلایل و درمان درد گوش
عارضه فتق
فتق معده چیست و چه علائمی دارد؟
فتق (علائم و روش درمان قطعی فتق)
بیماری فتق چیست؟ علاج فتق
فتق و انواع آن،دلایل ایجاد و روش های درمان
پیوند های روزانه
موفقیت , انگیزه و علاقه در کسب درآمد [ 3 ]
حمل خرده بار از چین [ ]
حمل و سفارش از چین به ایران [ ]
فروش جلو پنجره لیفان [ ]
الوقلیون [ ]

لیست تمام پیوند ها
مطالب پربازدید
پشتیبانی

RSS

Powered By
LoxBlog.Com
متن دلخواه شما
تمام حقوق اين وب سايت و مطالب آن متعلق به آموزش پزشکی ، مسائل دارویی و درمانی مي باشد .
كد نويسي و گرافيك قالب توسط : سایت پول یابی ، مرجع کسب درآمد اینترنتی